Είδα τον Νταλάρα τη Βιτάλη και τη Γλυκερία στο Κατράκειο
Νταλάρας – Βιτάλη – Γλυκερία. Τρία από τα σπουδαιότερα – αδιαμφισβήτητα – σπουδαία ονόματα του τραγουδιού μας. Μαζί!
Και τους τρεις τους ακούω 40 χρόνια και τους παρακολουθώ live 35 χρόνια. Αλλά, ξεχωριστά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα, λόγω ηλικίας, τις συνεργασίας τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Από τις αρχές των ’80ς ήταν ήδη κι οι τρεις τους σταρ. Ο Νταλάρας των μεγάλων συναυλιών, η Γλυκερία των – καλλιτεχνικά κι εμπορικά – επιτυχημένων, συνεχόμενων, σεζόν – ρεκόρ στην «Όμορφη Νύχτα» κι η Βιτάλη με εμφανίσεις στις λαϊκές πίστες, με ένα άλλο πρόσωπο, απ’ αυτό που μας παρουσίασε από τα ‘90ς και μετά. Θυμάμαι την είδα πρώτη φορά, το 1984, σε νυχτερινό κέντρο της Σαλαμίνας, όπου ο κορμός του προγράμματός της και το όλο προφίλ της ήταν στο ίδιο ύφος με τον live δίσκο της (που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά / 1984) «Χορέψτε γιατί χανόμαστε». Φωνητικά κι από άποψη δημοφιλίας, ίσως τότε, θα έπρεπε να συναντηθούν, σε μια συνάντηση, που θα καταγράφονταν στα ρεκόρ του ελληνικού τραγουδιού, αφού κι οι τρεις τους βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, από κάθε πλευρά. Όμως, αφενός, η τεράστια δημοφιλία του καθενός ξεχωριστά, κι, αφετέρου, οι διαφορετικοί δρόμοι-τόποι-τρόποι των εμφανίσεών τους, τότε, καθιστούσαν σχεδόν «απαγορευτική» μια τέτοια συνάντηση.
Έτσι πραγματοποιήθηκε 30 σχεδόν χρόνια μετά, μπαίνοντας στην 6η δεκαετία της ζωής τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε συνάρτηση με όσα περιέγραψα παραπάνω. Δεν παύει, φυσικά, να είναι η συνάντηση τριών ιστορικών τραγουδιστών, που αντέχουν φωνητικά και καλλιτεχνικά στο χρόνο, αλλά, σαφώς, δεν βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, αλλά στην ωριμότητά τους με τα συν και τα πλην της.
Η συνάντηση ξεκίνησε τη χειμερινή σεζόν που μας πέρασε στην «Ιερά Οδό». Δυστυχώς αδυνατούσα να την παρακολουθήσω, λόγω των ακριβών τιμών, της πιάτσας μεν, αλλά ακριβών για άτομα σαν κι εμένα, που τα έχουν «τραυματίσει» τα μνημόνια των πέντε τελευταίων χρόνων και δεν μπορούν να πληρώσουν για να παρακολουθήσουν μεγάλα, από κάθε παράμετρο, προγράμματα.
Έτσι, η κοινή τους συναυλία στο Κατρακείο, ακόμα και με το όχι φτηνό – για την εποχή μας – εισιτήριο των 15 ευρώ(αν κι είναι τρεις μεγάλοι τραγουδιστές μαζί), ήταν μια ευκαιρία, να τους δω και τους τρεις μαζί, σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα απ’ αυτό της «Ιεράς Οδού»(απ’ ότι είχα διαβάσει στα ρεπορτάζ), που, πάντως, ήταν τρίωρο.
Ήταν μια συναυλία, καθαρά λαϊκή, με κυρίαρχο χαρακτήρα τον διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό. Δηλαδή και στο ρεπερτόριο των τριών κυριαρχούσαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι λαϊκές τους επιτυχίες.
Δεν υπήρχαν ρεπερτοριακές ή ερμηνευτικές εκπλήξεις, αλλά όλα, όμως, τα τραγούδια ήταν παλιά, πασίγνωστα, αγαπημένα, νοσταλγικά, παιγμένα από μια καλοκουρδισμένη(με την υπογραφή του Νταλάρα) ορχήστρα και τραγουδισμένα, φυσικά, άψογα, με τη μεστότητα της ερμηνείας τους.
Μπορεί να μην κατάφεραν – ο κόσμος είναι αμνήμων – να γεμίσουν το Κατράκειο(το ένα ακριανό πέταλο ήταν άδειο), αλλά μας γέμισαν με σπουδαία κι αγαπημένα τραγούδια, επιλεγμένα, από το παρελθόν ως το σήμερα, με βάση τη λαϊκότητα και την αναγνωρισιμότητά τους στο ευρύ κοινό. Το πρόγραμμα, δηλαδή, αποτελούνταν από τα λαϊκά σουξέ της δισκογραφίας τους, με εμβόλιμα και κάποια άλλα τραγούδια. Δεν έλειψαν, προς το τέλος του προγράμματος, τα παλιά λαϊκά ως και τα δημοτικά, ξεσηκώνοντας τον κόσμο στο χορό!
Εν κατακλείδι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Μια live συνάντηση του Νταλάρα, της Βιτάλη και της Γλυκερίας, δεν είναι για να την χάνει ο συνειδητός μουσικόφιλος, αλλά κι ο φιλομαθής μουσικός κι εν γένει καλλιτέχνης, αποτελεί, αφενός, σχολείο, κι, αφετέρου, τιμή και σεβασμό σε τρεις κορυφαίους καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο τραγούδι μας κι ακόμα αντέχουν κι είναι εδώ!
*Οι φωτό προέρχονται από τη επίσημη σελίδα του Γιώργου Νταλάρα(www.dalaras.gr) και της «Ιεράς Οδού»(www.ieraodos.gr).
Νταλάρας – Βιτάλη – Γλυκερία. Τρία από τα σπουδαιότερα – αδιαμφισβήτητα – σπουδαία ονόματα του τραγουδιού μας. Μαζί!
Και τους τρεις τους ακούω 40 χρόνια και τους παρακολουθώ live 35 χρόνια. Αλλά, ξεχωριστά. Δυστυχώς δεν πρόλαβα, λόγω ηλικίας, τις συνεργασίας τους στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Από τις αρχές των ’80ς ήταν ήδη κι οι τρεις τους σταρ. Ο Νταλάρας των μεγάλων συναυλιών, η Γλυκερία των – καλλιτεχνικά κι εμπορικά – επιτυχημένων, συνεχόμενων, σεζόν – ρεκόρ στην «Όμορφη Νύχτα» κι η Βιτάλη με εμφανίσεις στις λαϊκές πίστες, με ένα άλλο πρόσωπο, απ’ αυτό που μας παρουσίασε από τα ‘90ς και μετά. Θυμάμαι την είδα πρώτη φορά, το 1984, σε νυχτερινό κέντρο της Σαλαμίνας, όπου ο κορμός του προγράμματός της και το όλο προφίλ της ήταν στο ίδιο ύφος με τον live δίσκο της (που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά / 1984) «Χορέψτε γιατί χανόμαστε». Φωνητικά κι από άποψη δημοφιλίας, ίσως τότε, θα έπρεπε να συναντηθούν, σε μια συνάντηση, που θα καταγράφονταν στα ρεκόρ του ελληνικού τραγουδιού, αφού κι οι τρεις τους βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους, από κάθε πλευρά. Όμως, αφενός, η τεράστια δημοφιλία του καθενός ξεχωριστά, κι, αφετέρου, οι διαφορετικοί δρόμοι-τόποι-τρόποι των εμφανίσεών τους, τότε, καθιστούσαν σχεδόν «απαγορευτική» μια τέτοια συνάντηση.
Έτσι πραγματοποιήθηκε 30 σχεδόν χρόνια μετά, μπαίνοντας στην 6η δεκαετία της ζωής τους, με ότι αυτό συνεπάγεται, σε συνάρτηση με όσα περιέγραψα παραπάνω. Δεν παύει, φυσικά, να είναι η συνάντηση τριών ιστορικών τραγουδιστών, που αντέχουν φωνητικά και καλλιτεχνικά στο χρόνο, αλλά, σαφώς, δεν βρίσκονται στο αποκορύφωμά τους, αλλά στην ωριμότητά τους με τα συν και τα πλην της.
Η συνάντηση ξεκίνησε τη χειμερινή σεζόν που μας πέρασε στην «Ιερά Οδό». Δυστυχώς αδυνατούσα να την παρακολουθήσω, λόγω των ακριβών τιμών, της πιάτσας μεν, αλλά ακριβών για άτομα σαν κι εμένα, που τα έχουν «τραυματίσει» τα μνημόνια των πέντε τελευταίων χρόνων και δεν μπορούν να πληρώσουν για να παρακολουθήσουν μεγάλα, από κάθε παράμετρο, προγράμματα.
Έτσι, η κοινή τους συναυλία στο Κατρακείο, ακόμα και με το όχι φτηνό – για την εποχή μας – εισιτήριο των 15 ευρώ(αν κι είναι τρεις μεγάλοι τραγουδιστές μαζί), ήταν μια ευκαιρία, να τους δω και τους τρεις μαζί, σε ένα πιο συμπυκνωμένο πρόγραμμα απ’ αυτό της «Ιεράς Οδού»(απ’ ότι είχα διαβάσει στα ρεπορτάζ), που, πάντως, ήταν τρίωρο.
Ήταν μια συναυλία, καθαρά λαϊκή, με κυρίαρχο χαρακτήρα τον διασκεδαστικό και ψυχαγωγικό. Δηλαδή και στο ρεπερτόριο των τριών κυριαρχούσαν, στο μεγαλύτερο ποσοστό, οι λαϊκές τους επιτυχίες.
Δεν υπήρχαν ρεπερτοριακές ή ερμηνευτικές εκπλήξεις, αλλά όλα, όμως, τα τραγούδια ήταν παλιά, πασίγνωστα, αγαπημένα, νοσταλγικά, παιγμένα από μια καλοκουρδισμένη(με την υπογραφή του Νταλάρα) ορχήστρα και τραγουδισμένα, φυσικά, άψογα, με τη μεστότητα της ερμηνείας τους.
Μπορεί να μην κατάφεραν – ο κόσμος είναι αμνήμων – να γεμίσουν το Κατράκειο(το ένα ακριανό πέταλο ήταν άδειο), αλλά μας γέμισαν με σπουδαία κι αγαπημένα τραγούδια, επιλεγμένα, από το παρελθόν ως το σήμερα, με βάση τη λαϊκότητα και την αναγνωρισιμότητά τους στο ευρύ κοινό. Το πρόγραμμα, δηλαδή, αποτελούνταν από τα λαϊκά σουξέ της δισκογραφίας τους, με εμβόλιμα και κάποια άλλα τραγούδια. Δεν έλειψαν, προς το τέλος του προγράμματος, τα παλιά λαϊκά ως και τα δημοτικά, ξεσηκώνοντας τον κόσμο στο χορό!
Εν κατακλείδι. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Μια live συνάντηση του Νταλάρα, της Βιτάλη και της Γλυκερίας, δεν είναι για να την χάνει ο συνειδητός μουσικόφιλος, αλλά κι ο φιλομαθής μουσικός κι εν γένει καλλιτέχνης, αποτελεί, αφενός, σχολείο, κι, αφετέρου, τιμή και σεβασμό σε τρεις κορυφαίους καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει πάρα πολλά στο τραγούδι μας κι ακόμα αντέχουν κι είναι εδώ!
*Οι φωτό προέρχονται από τη επίσημη σελίδα του Γιώργου Νταλάρα(www.dalaras.gr) και της «Ιεράς Οδού»(www.ieraodos.gr).
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου