Ελένη Κόντη – Ένα σπλατς στα παραμύθια!
Ανήκω στις – τυχερές – γενιές, που μεγάλωσαν σε σπίτι με παππού και με γιαγιά, έχοντας μια ζωντανή επαφή με τα παραμύθια, αφού τα βίωσα μέσα από την αφήγησή τους. Αυτό το βίωμα μου δημιούργησε μια αγάπη γι’αυτά, ώστε να ασχοληθώ, από τα φοιτητικά μου χρόνια, με τα λαϊκά παραμύθια του νησιού μου. Αργότερα, πάλι, ως πατέρας, τριών παιδιών, μπήκα εγώ στο ρόλο του να τους διαβάζω παραμύθια, αλλά και να τους αφηγούμαι τα λαϊκά παραμύθια που μου έλεγε η δική μου γιαγιά.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως ανήκω, στην κατηγορία των βιβλιόφιλων γονιών, που, όπου δω βιβλίο για παραμύθια κάνω στάση!
Το βιβλίο της παιδαγωγού Ελένης Κόντης «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά»(εκδ. Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ), έχει μια πρωτοτυπία, για τα ελληνικά δεδομένα, αφενός, γιατί κάνει ένα σπλατς στα παραμύθια, μέσα από το υγρό στοιχείο, που είναι συνυφασμένο (ως νησιώτης που είμαι) με την ύπαρξή μου, κι, αφετέρου, η θεματολογία του κι ο σκοπός του( «θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») είναι πολύ ενδιαφέρον, για να προσελκύσει, πέρα από την γονεϊκή, και τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.
Έτσι, με μεγάλη χαρά, βρέθηκα να συζητάω – μέσα από τη συνέντευξή μας - με την Ελένη Κόντη, για τα προβλήματα των παιδιών και τον καταλυτικό – θεραπευτικό ρόλο, που μπορούν να παίξουν τα παραμύθια σ’ αυτά.
Φυσικά κι εστιάσαμε στο βιβλίο της, αλλά, επειδή η Ελένη Κόντη, είναι, συνάμα, μια γοητευτικά δυναμική γυναίκα, αλλά και μητέρα τριών παιδιών, μιλήσαμε για τις πολεμικές τέχνες ως τη σύγχρονη μάστιγα του bullying, για να καταλήξουμε στην αγάπη, που όλα τα νικάει!
Καταφέραμε – ελπίζω – μια «θεραπευτική συνέντευξη», για μεγάλους που είναι, κυρίως, γονείς, αλλά και γι’ αυτούς που κρατούν ζωντανό το παιδί μέσα τους!
- Αγαπητή Ελένη είσαι νηπιαγωγός. Αποτέλεσε την πρώτη επιλογή σου να γίνεις παιδαγωγός για παιδιά προσχολικής ηλικίας; Κι αν ναι, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε να διδάξεις αυτές τις ηλικίες κι όχι τα παιδιά του δημοτικού ή της εφηβείας(γυμνάσιο - λύκειο);
- Είναι ένα επάγγελμα που ήθελα να κάνω από μικρή, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να παίζω κάνοντας μάθημα στης κούκλες μου και την δασκάλα στα παιδάκια της γειτονίας, αλλά και να βοηθώ τα μικρότερα παιδιά από έμενα, νομίζω είναι περασμένο μέσα στο DNA μου αυτή η αγάπη που εχω για τα παιδιά. Αυτό που με τράβηξε να διδάξω σε αυτές τις ηλικίες, είναι ότι παιδιά μπορούν να μάθουν πιο εύκολα, μπορείς να τα βοηθήσεις να διαμορφώσουν το χαραχτήρα τους και την παιδική αθωότητα που έχουν, μπορείς να ζεις σε έναν κόσμο παραμυθένιο.
- Σε αρκετούς το άκουσμα «πολεμικές τέχνες» τρομάζει. Εσύ είσαι πρωταθλήτρια πολεμικών τεχνών, απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό σου. Πως συνάδουν και συμπορεύονται, μέσα σου, η δυναμικότητα που απαιτούν οι πολεμικές τέχνες με την πραότητα μιας παιδαγωγού; Ή, για να το θέσω αλλιώς, βάλε μου εσύ τους κατάλληλους επιθετικούς προσδιορισμούς στις πολεμικές τέχνες και την παιδαγωγική και αποκάλυψέ μου τον αρμό τους.
- Συνήθως, όταν κάποιος ακούει για πολεμικές τέχνες, φαντάζεται τεχνικές για να μπορείς να αμύνεσαι ή και να προκαλείς ακόμα κάποιον να παλέψει μαζί σου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτός που φαντάζεται κάτι τέτοιο δεν έχει και πολύ άδικο, γιατί, λίγο ως πολύ, και, κυρίως, μέσα από τα ΜΜΕ, καθώς και από τους "ψευτοδασκάλους" του χώρου των πολεμικών τεχνών, αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει. Ωστόσο υπάρχει πραγματικά μία μεγάλη φιλοσοφική ιστορία που διέπει τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες, αφού έπαψαν, με την πάροδο των χρόνων, να είναι τόσο απαραίτητες, έγιναν "μονοπάτια Αυτογνωσίας και Σοφίας", για όσους ασχολούνταν σοβαρά με αυτές. Όποτε καταλαβαίνετε ότι η φιλοσοφία ταιριάζει απόλυτα με την πραότητα της παιδαγωγικής μου μεριάς.
- Έγραψες ένα καινοτόμο βιβλίο για παιδιά. Το «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά». Πως σου γεννήθηκε η ιδέα και πήρε «σάρκα κι οστά»; Δώσε μου την περιγραφή του(από τον τίτλο του ως το περιεχόμενό του), αλλά κι εστίασέ μου στη χρησιμότητά του, με μια φράση.
- Τα παιδιά, συχνά, νιώθουν ντροπή, ή ένοχες για τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους. Έτσι, βλέποντας στα πρόσωπα τους κάθε μέρα αυτό το άγχος, ήθελα να κάνω κάτι να τα βοηθήσω να το ξεπεράσουν, και μου δημιουργήθηκε η ιδέα να γράψω αυτές τις ιστορίες. Όσο για τον τίτλο, ήθελα να τα κάνω να βουτήξουν στα συναισθήματα τους, με κάτι που τους είναι οικείο, γνώριμο και πολύ ευχάριστο, τι καλύτερο από στοιχείο του νερού! Οι θεραπευτικές ιστορίες είναι ένα απλό μέσο επικοινωνίας, μέσω του οποίου το παιδί γνωρίζει, καταλαβαίνει και μαθαίνει, του δίνουν τη δυνατότητα να μάθει μέσα από την ταύτιση. Έτσι έρχονται σε επαφή με τις φοβίες και τα άγχη τους με έμμεσο και ασφαλή τρόπο. Οι ιστορίες ήταν πάντα ένα εξαιρετικό μέσο επικοινωνίας για παιδιά, καθώς τα βοηθούν στο να μειώνουν τις αντιστάσεις τους.
- Σε τι και πως θα βοηθήσει το βιβλίο ένα παιδί; Και πως είναι καλύτερα; Να το διαβάσουν το παιδί κι ο γονιός, μόνοι τους, ξεχωριστά, ή να το διαβάσει ο γονιός στα παιδιά του, όπως ένα κλασικό παραμύθι;
- Όπως και να το διαβάσουν τα παιδιά, το μήνυμα που είναι να πάρουν θα το πάρουν. Αν τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία(2-5 ετών) το ιδανικό είναι να το διαβάζουν οι γονείς μαζί τους, γιατί αυτό δημιουργεί μια όμορφη σχέση ανάμεσα στο παιδί και το γονιό.
- Ποιες είναι – από την εμπειρία σου – οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών και ποιες οι πιο «επικίνδυνες», αν μπορώ να το θέσω έτσι;
- Οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών είναι αυτές που αναφέρω και στο βιβλίο μου, άλλωστε και γι’ αυτό έβαλα τις συγκεκριμένες. Όσο για «επικίνδυνες», δεν μπορώ να πω ότι είναι, αλλά είναι φοβίες που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των παιδιών. Συνήθως τις συγκριμένες φοβίες τις ξεπερνάμε μεγαλώνοντας, αφού τους έχουμε βοηθήσει και εμείς (γονείς, δάσκαλοι, ειδικοί). Τώρα, υπάρχουν και κάποιες φοβίες που πρέπει να τις προσέξουμε παραπάνω και να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο), ώστε να μην τα επακολουθήσουν στην ενήλικη ζωή τους.
- Εσύ είχες φοβίες ως παιδί και σε ποια ηλικία και πως τις ξεπέρασες;
- Σαν παιδί κι εγώ, είχα φοβίες, η μεγαλύτερη ήταν για το σκοτάδι, μέχρι που ανακάλυψα ότι ένα σκοτεινό μέρος είναι ακριβώς ίδιο με ένα μέρος που φωτίζεται. Η πραγματικότητα είναι ότι διάβαζα πολλά βιβλία κι αυτό βοηθούσε σε όλες τις απορίες που είχα σαν παιδί.
- Εκτός από το βιβλίο σου, υπάρχει κι η ομώνυμη σελίδα σου(«Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») στο ιντερνέτ. Ήθελες, με τη δημιουργία της, να υπάρχει μια βοηθητική θεραπευτική σελίδα για τους γονείς, ζωντανή και με συνεχή ενημέρωση για σχετικά θέματα;
- Ναι, ήθελα να ξέρουν οι γονείς, ακόμη και κάποια παιδιά, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, ότι σ’ αυτήν την σελίδα μπορούν να ενημερωθούν σχετικά με το βιβλίο και να με ρωτήσουν, αν έχουν κάποιες απορίες, σχετικά με φοβίες παιδιών.
- Εκτός από παιδαγωγός, είσαι και μητέρα και μάλιστα τριών παιδιών! Ως τρίτεκνος πατέρας κι εγώ, νομίζω, πως η τριτεκνία κι η πολυτεκνία είναι, στις μέρες μας, μια συνειδητή επιλογή για κάποιους λόγους. Το συμμερίζεσαι αυτό;
- Σίγουρα είναι συνειδητή, αλλοίμονο αν δεν ήταν! Πιστεύω ότι για να γίνεις γονιός, είτε με ένα, ή περισσότερα παιδιά, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος, αλλιώς πως θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα βρίσκεις στο δρόμο της ζωής;
- Εκτός από μητέρα είσαι και μια νέα, όμορφη και δυναμική γυναίκα. Μπορεί να καταφέρει να τα συνδυάσει μια μητέρα(και μάλιστα πολλών παιδιών) όλα αυτά, χωρίς η μητρότητα να καταπιεί τη θηλυκότητα και τα προσωπικά όνειρα;
- Η αλήθεια είναι, ότι είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα μαζί, θέλει πολύ αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Να μπορείς να μοιράζεσαι χωρίς να κουράζεσαι. Άλλωστε πιστεύω ότι όλες οι μαμάδες είναι λίγο - πολύ «υπερήρωες». Οπότε τα προλαβαίνουμε όλα!
- Πρόσφατα ζήσαμε την τραγική ιστορία του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που επανέφερε τραγικά το διαβόητο bullying. Πιστεύεις πως η πηγή του κακού είναι(από πλευράς βαρύτητας) η οικογένεια, το σχολείο ή η κάθε εθνική κοινωνία με τις ιδιαιτερότητές της;
- Είναι οδυνηρό, μακάρι να μην ζήσουμε ξανά, ποτέ, τέτοιο περιστατικό! Και, φυσικά, η πηγή του κακού ξεκινάει από την οικογένεια και κατ’ επέκταση στο σχολείο, που συνεχίζεται στην κοινωνία μας.
- Ο Νίκος Γκάτσος έχει γράψει έναν στίχο για τον άνθρωπο : «γεννιέται σαν αρχάγγελος, πεθαίνει σαν αγρίμι». Πως «τα καταφέρνουμε» να μεταμορφώνουμε τα παιδιά σε αγρίμια που να επιδίδονται στο bullying ?
- Τα παιδιά μας είναι η επέκταση μας. Είναι αυτό, που, κάποιες φορές μου έλεγε η γιαγιά μου, «αν σπείρεις άνεμους, θερίζεις θύελλες». Τα παιδιά μας υιοθετούν τις συμπεριφορές μας, οπότε μην περιμένουμε να δούμε κάτι άλλο από αυτό που τους δείχνουμε εμείς.
- Πιστεύεις πως η ποινικοποίηση του bullying είναι απαραίτητη, ή, υπάρχει, παράλληλα έστω, άλλος πιο αποτελεσμάτικότερος τρόπος καταπολέμησής του;
- Η πολιτεία πρέπει να σταματήσει να εξετάζει μυωπικά το ζήτημα, αναγνωρίζοντας το bullying ως βασικό κομμάτι της παιδείας στη χώρα, όπως άλλωστε είναι κάθε θέμα που απειλεί το αίσθημα ασφάλειας των μαθητών και την ικανότητα τους να φοιτούν χωρίς οχλήσεις και προβλήματα. Ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν νοιώθουν ασφαλή είναι ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν μορφώνονται. Η επιδιωκόμενη αντιμετώπιση του φαινομένου θα επέλθει μόνο κατόπιν συνολικής και εκ βάθρων αναδιοργάνωσης της παιδείας στη χώρα μας (όλων των βαθμίδων). Τέλος, πολύ σημαντική είναι και η αξιολόγηση της αντιμετώπισης του φαινομένου. Αυτή πρέπει να γίνεται και εσωτερικά, από τους δασκάλους, αλλά και εξωτερικά, από αρμόδιους φορείς. Προφανώς για να πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους αξιολόγηση η πολιτεία οφείλει να εκπαιδεύει, καταρτίζει και ενημερώνει τους δασκάλους για τις τελευταίες εκφάνσεις του φαινομένου και τις μεθόδους επίλυσής του. Αντιστοίχως, το σχολείο πρέπει να παρακολουθεί τη συχνότητα των καταγγελιών και να προσαρμόζει αναλόγως την πολιτική του.
- Ποιο είναι το μότο της ζωής σου, που θα το πρότεινες σε μικρούς και μεγάλους ;
- Δεν πρέπει να σταματάμε ποτέ να χαμογελάμε, πρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά των προβλημάτων μας, όποια και να είναι αυτά. Η πολύ αγάπη δεν έκανε ποτέ κακό. Να αγαπάτε, αγαπάτε πολύ, είναι κάτι που λείπει στης μέρες μας!
Επισκεφτείτε :
Ελένη Κόντη(Official page) :
https://www.facebook.com/elenikontiofficial?fref=pb&hc_location=profile_browser
Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά :
https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1/158278024227856?sk=timeline
Δείτε:
Η Εκπομπή «ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ» του Ελληνικού Τηλεοπτικού Σταθμού του Λονδίνου «Hellenic TV» και των Εκδόσεων «ΑΚΑΚΙΑ» με την Αναστασία Έξη και τον Ξενοφώντα Αντωνόπουλο, παρουσιάζει το βιβλίο της Ελένης Κόντη "ΕΝΑ ΣΠΛΑΤΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ"(www.akakia.net).
https://www.youtube.com/watch?v=X1rpXTSOzfk
Τάσος Καραντής
Ανήκω στις – τυχερές – γενιές, που μεγάλωσαν σε σπίτι με παππού και με γιαγιά, έχοντας μια ζωντανή επαφή με τα παραμύθια, αφού τα βίωσα μέσα από την αφήγησή τους. Αυτό το βίωμα μου δημιούργησε μια αγάπη γι’αυτά, ώστε να ασχοληθώ, από τα φοιτητικά μου χρόνια, με τα λαϊκά παραμύθια του νησιού μου. Αργότερα, πάλι, ως πατέρας, τριών παιδιών, μπήκα εγώ στο ρόλο του να τους διαβάζω παραμύθια, αλλά και να τους αφηγούμαι τα λαϊκά παραμύθια που μου έλεγε η δική μου γιαγιά.
Καταλαβαίνετε, λοιπόν, πως ανήκω, στην κατηγορία των βιβλιόφιλων γονιών, που, όπου δω βιβλίο για παραμύθια κάνω στάση!
Το βιβλίο της παιδαγωγού Ελένης Κόντης «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά»(εκδ. Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ), έχει μια πρωτοτυπία, για τα ελληνικά δεδομένα, αφενός, γιατί κάνει ένα σπλατς στα παραμύθια, μέσα από το υγρό στοιχείο, που είναι συνυφασμένο (ως νησιώτης που είμαι) με την ύπαρξή μου, κι, αφετέρου, η θεματολογία του κι ο σκοπός του( «θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») είναι πολύ ενδιαφέρον, για να προσελκύσει, πέρα από την γονεϊκή, και τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.
Έτσι, με μεγάλη χαρά, βρέθηκα να συζητάω – μέσα από τη συνέντευξή μας - με την Ελένη Κόντη, για τα προβλήματα των παιδιών και τον καταλυτικό – θεραπευτικό ρόλο, που μπορούν να παίξουν τα παραμύθια σ’ αυτά.
Φυσικά κι εστιάσαμε στο βιβλίο της, αλλά, επειδή η Ελένη Κόντη, είναι, συνάμα, μια γοητευτικά δυναμική γυναίκα, αλλά και μητέρα τριών παιδιών, μιλήσαμε για τις πολεμικές τέχνες ως τη σύγχρονη μάστιγα του bullying, για να καταλήξουμε στην αγάπη, που όλα τα νικάει!
Καταφέραμε – ελπίζω – μια «θεραπευτική συνέντευξη», για μεγάλους που είναι, κυρίως, γονείς, αλλά και γι’ αυτούς που κρατούν ζωντανό το παιδί μέσα τους!
- Αγαπητή Ελένη είσαι νηπιαγωγός. Αποτέλεσε την πρώτη επιλογή σου να γίνεις παιδαγωγός για παιδιά προσχολικής ηλικίας; Κι αν ναι, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε να διδάξεις αυτές τις ηλικίες κι όχι τα παιδιά του δημοτικού ή της εφηβείας(γυμνάσιο - λύκειο);
- Είναι ένα επάγγελμα που ήθελα να κάνω από μικρή, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να παίζω κάνοντας μάθημα στης κούκλες μου και την δασκάλα στα παιδάκια της γειτονίας, αλλά και να βοηθώ τα μικρότερα παιδιά από έμενα, νομίζω είναι περασμένο μέσα στο DNA μου αυτή η αγάπη που εχω για τα παιδιά. Αυτό που με τράβηξε να διδάξω σε αυτές τις ηλικίες, είναι ότι παιδιά μπορούν να μάθουν πιο εύκολα, μπορείς να τα βοηθήσεις να διαμορφώσουν το χαραχτήρα τους και την παιδική αθωότητα που έχουν, μπορείς να ζεις σε έναν κόσμο παραμυθένιο.
- Σε αρκετούς το άκουσμα «πολεμικές τέχνες» τρομάζει. Εσύ είσαι πρωταθλήτρια πολεμικών τεχνών, απ’ ότι διαβάζω στο βιογραφικό σου. Πως συνάδουν και συμπορεύονται, μέσα σου, η δυναμικότητα που απαιτούν οι πολεμικές τέχνες με την πραότητα μιας παιδαγωγού; Ή, για να το θέσω αλλιώς, βάλε μου εσύ τους κατάλληλους επιθετικούς προσδιορισμούς στις πολεμικές τέχνες και την παιδαγωγική και αποκάλυψέ μου τον αρμό τους.
- Συνήθως, όταν κάποιος ακούει για πολεμικές τέχνες, φαντάζεται τεχνικές για να μπορείς να αμύνεσαι ή και να προκαλείς ακόμα κάποιον να παλέψει μαζί σου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτός που φαντάζεται κάτι τέτοιο δεν έχει και πολύ άδικο, γιατί, λίγο ως πολύ, και, κυρίως, μέσα από τα ΜΜΕ, καθώς και από τους "ψευτοδασκάλους" του χώρου των πολεμικών τεχνών, αυτή η αντίληψη έχει επικρατήσει. Ωστόσο υπάρχει πραγματικά μία μεγάλη φιλοσοφική ιστορία που διέπει τις πολεμικές τέχνες, οι οποίες, αφού έπαψαν, με την πάροδο των χρόνων, να είναι τόσο απαραίτητες, έγιναν "μονοπάτια Αυτογνωσίας και Σοφίας", για όσους ασχολούνταν σοβαρά με αυτές. Όποτε καταλαβαίνετε ότι η φιλοσοφία ταιριάζει απόλυτα με την πραότητα της παιδαγωγικής μου μεριάς.
- Έγραψες ένα καινοτόμο βιβλίο για παιδιά. Το «Ένα σπλατς στα παραμύθια – θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά». Πως σου γεννήθηκε η ιδέα και πήρε «σάρκα κι οστά»; Δώσε μου την περιγραφή του(από τον τίτλο του ως το περιεχόμενό του), αλλά κι εστίασέ μου στη χρησιμότητά του, με μια φράση.
- Τα παιδιά, συχνά, νιώθουν ντροπή, ή ένοχες για τα συναισθήματα και τις ανησυχίες τους. Έτσι, βλέποντας στα πρόσωπα τους κάθε μέρα αυτό το άγχος, ήθελα να κάνω κάτι να τα βοηθήσω να το ξεπεράσουν, και μου δημιουργήθηκε η ιδέα να γράψω αυτές τις ιστορίες. Όσο για τον τίτλο, ήθελα να τα κάνω να βουτήξουν στα συναισθήματα τους, με κάτι που τους είναι οικείο, γνώριμο και πολύ ευχάριστο, τι καλύτερο από στοιχείο του νερού! Οι θεραπευτικές ιστορίες είναι ένα απλό μέσο επικοινωνίας, μέσω του οποίου το παιδί γνωρίζει, καταλαβαίνει και μαθαίνει, του δίνουν τη δυνατότητα να μάθει μέσα από την ταύτιση. Έτσι έρχονται σε επαφή με τις φοβίες και τα άγχη τους με έμμεσο και ασφαλή τρόπο. Οι ιστορίες ήταν πάντα ένα εξαιρετικό μέσο επικοινωνίας για παιδιά, καθώς τα βοηθούν στο να μειώνουν τις αντιστάσεις τους.
- Σε τι και πως θα βοηθήσει το βιβλίο ένα παιδί; Και πως είναι καλύτερα; Να το διαβάσουν το παιδί κι ο γονιός, μόνοι τους, ξεχωριστά, ή να το διαβάσει ο γονιός στα παιδιά του, όπως ένα κλασικό παραμύθι;
- Όπως και να το διαβάσουν τα παιδιά, το μήνυμα που είναι να πάρουν θα το πάρουν. Αν τα παιδιά είναι σε μικρή ηλικία(2-5 ετών) το ιδανικό είναι να το διαβάζουν οι γονείς μαζί τους, γιατί αυτό δημιουργεί μια όμορφη σχέση ανάμεσα στο παιδί και το γονιό.
- Ποιες είναι – από την εμπειρία σου – οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών και ποιες οι πιο «επικίνδυνες», αν μπορώ να το θέσω έτσι;
- Οι συνηθέστερες φοβίες των παιδιών είναι αυτές που αναφέρω και στο βιβλίο μου, άλλωστε και γι’ αυτό έβαλα τις συγκεκριμένες. Όσο για «επικίνδυνες», δεν μπορώ να πω ότι είναι, αλλά είναι φοβίες που δυσκολεύουν την καθημερινότητα των παιδιών. Συνήθως τις συγκριμένες φοβίες τις ξεπερνάμε μεγαλώνοντας, αφού τους έχουμε βοηθήσει και εμείς (γονείς, δάσκαλοι, ειδικοί). Τώρα, υπάρχουν και κάποιες φοβίες που πρέπει να τις προσέξουμε παραπάνω και να συμβουλευτούμε κάποιον ειδικό (ψυχολόγο), ώστε να μην τα επακολουθήσουν στην ενήλικη ζωή τους.
- Εσύ είχες φοβίες ως παιδί και σε ποια ηλικία και πως τις ξεπέρασες;
- Σαν παιδί κι εγώ, είχα φοβίες, η μεγαλύτερη ήταν για το σκοτάδι, μέχρι που ανακάλυψα ότι ένα σκοτεινό μέρος είναι ακριβώς ίδιο με ένα μέρος που φωτίζεται. Η πραγματικότητα είναι ότι διάβαζα πολλά βιβλία κι αυτό βοηθούσε σε όλες τις απορίες που είχα σαν παιδί.
- Εκτός από το βιβλίο σου, υπάρχει κι η ομώνυμη σελίδα σου(«Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά») στο ιντερνέτ. Ήθελες, με τη δημιουργία της, να υπάρχει μια βοηθητική θεραπευτική σελίδα για τους γονείς, ζωντανή και με συνεχή ενημέρωση για σχετικά θέματα;
- Ναι, ήθελα να ξέρουν οι γονείς, ακόμη και κάποια παιδιά, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, ότι σ’ αυτήν την σελίδα μπορούν να ενημερωθούν σχετικά με το βιβλίο και να με ρωτήσουν, αν έχουν κάποιες απορίες, σχετικά με φοβίες παιδιών.
- Εκτός από παιδαγωγός, είσαι και μητέρα και μάλιστα τριών παιδιών! Ως τρίτεκνος πατέρας κι εγώ, νομίζω, πως η τριτεκνία κι η πολυτεκνία είναι, στις μέρες μας, μια συνειδητή επιλογή για κάποιους λόγους. Το συμμερίζεσαι αυτό;
- Σίγουρα είναι συνειδητή, αλλοίμονο αν δεν ήταν! Πιστεύω ότι για να γίνεις γονιός, είτε με ένα, ή περισσότερα παιδιά, πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος, αλλιώς πως θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις σε όλα τα προβλήματα και τις δυσκολίες που θα βρίσκεις στο δρόμο της ζωής;
- Εκτός από μητέρα είσαι και μια νέα, όμορφη και δυναμική γυναίκα. Μπορεί να καταφέρει να τα συνδυάσει μια μητέρα(και μάλιστα πολλών παιδιών) όλα αυτά, χωρίς η μητρότητα να καταπιεί τη θηλυκότητα και τα προσωπικά όνειρα;
- Η αλήθεια είναι, ότι είναι πολύ δύσκολο να τα συνδυάσεις όλα μαζί, θέλει πολύ αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Να μπορείς να μοιράζεσαι χωρίς να κουράζεσαι. Άλλωστε πιστεύω ότι όλες οι μαμάδες είναι λίγο - πολύ «υπερήρωες». Οπότε τα προλαβαίνουμε όλα!
- Πρόσφατα ζήσαμε την τραγική ιστορία του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη, που επανέφερε τραγικά το διαβόητο bullying. Πιστεύεις πως η πηγή του κακού είναι(από πλευράς βαρύτητας) η οικογένεια, το σχολείο ή η κάθε εθνική κοινωνία με τις ιδιαιτερότητές της;
- Είναι οδυνηρό, μακάρι να μην ζήσουμε ξανά, ποτέ, τέτοιο περιστατικό! Και, φυσικά, η πηγή του κακού ξεκινάει από την οικογένεια και κατ’ επέκταση στο σχολείο, που συνεχίζεται στην κοινωνία μας.
- Ο Νίκος Γκάτσος έχει γράψει έναν στίχο για τον άνθρωπο : «γεννιέται σαν αρχάγγελος, πεθαίνει σαν αγρίμι». Πως «τα καταφέρνουμε» να μεταμορφώνουμε τα παιδιά σε αγρίμια που να επιδίδονται στο bullying ?
- Τα παιδιά μας είναι η επέκταση μας. Είναι αυτό, που, κάποιες φορές μου έλεγε η γιαγιά μου, «αν σπείρεις άνεμους, θερίζεις θύελλες». Τα παιδιά μας υιοθετούν τις συμπεριφορές μας, οπότε μην περιμένουμε να δούμε κάτι άλλο από αυτό που τους δείχνουμε εμείς.
- Πιστεύεις πως η ποινικοποίηση του bullying είναι απαραίτητη, ή, υπάρχει, παράλληλα έστω, άλλος πιο αποτελεσμάτικότερος τρόπος καταπολέμησής του;
- Η πολιτεία πρέπει να σταματήσει να εξετάζει μυωπικά το ζήτημα, αναγνωρίζοντας το bullying ως βασικό κομμάτι της παιδείας στη χώρα, όπως άλλωστε είναι κάθε θέμα που απειλεί το αίσθημα ασφάλειας των μαθητών και την ικανότητα τους να φοιτούν χωρίς οχλήσεις και προβλήματα. Ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν νοιώθουν ασφαλή είναι ένα σχολείο στο οποίο τα παιδιά δεν μορφώνονται. Η επιδιωκόμενη αντιμετώπιση του φαινομένου θα επέλθει μόνο κατόπιν συνολικής και εκ βάθρων αναδιοργάνωσης της παιδείας στη χώρα μας (όλων των βαθμίδων). Τέλος, πολύ σημαντική είναι και η αξιολόγηση της αντιμετώπισης του φαινομένου. Αυτή πρέπει να γίνεται και εσωτερικά, από τους δασκάλους, αλλά και εξωτερικά, από αρμόδιους φορείς. Προφανώς για να πραγματοποιηθεί μια τέτοιου είδους αξιολόγηση η πολιτεία οφείλει να εκπαιδεύει, καταρτίζει και ενημερώνει τους δασκάλους για τις τελευταίες εκφάνσεις του φαινομένου και τις μεθόδους επίλυσής του. Αντιστοίχως, το σχολείο πρέπει να παρακολουθεί τη συχνότητα των καταγγελιών και να προσαρμόζει αναλόγως την πολιτική του.
- Ποιο είναι το μότο της ζωής σου, που θα το πρότεινες σε μικρούς και μεγάλους ;
- Δεν πρέπει να σταματάμε ποτέ να χαμογελάμε, πρέπει να βλέπουμε την θετική πλευρά των προβλημάτων μας, όποια και να είναι αυτά. Η πολύ αγάπη δεν έκανε ποτέ κακό. Να αγαπάτε, αγαπάτε πολύ, είναι κάτι που λείπει στης μέρες μας!
Επισκεφτείτε :
Ελένη Κόντη(Official page) :
https://www.facebook.com/elenikontiofficial?fref=pb&hc_location=profile_browser
Θεραπευτικές ιστορίες για παιδιά :
https://www.facebook.com/pages/%CE%98%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%A0%CE%B1%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%B1/158278024227856?sk=timeline
Δείτε:
Η Εκπομπή «ΤΕΧΝΟΠΟΛΙΣ» του Ελληνικού Τηλεοπτικού Σταθμού του Λονδίνου «Hellenic TV» και των Εκδόσεων «ΑΚΑΚΙΑ» με την Αναστασία Έξη και τον Ξενοφώντα Αντωνόπουλο, παρουσιάζει το βιβλίο της Ελένης Κόντη "ΕΝΑ ΣΠΛΑΤΣ ΣΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ"(www.akakia.net).
https://www.youtube.com/watch?v=X1rpXTSOzfk
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου