«Εκπαιδευτική τιμωρία» για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη
Δυστυχώς πραγματοποιήθηκε το χειρότερο σενάριο. Ο αγνοούμενος, από τις 6/2/2015, φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε, στις 15/3/2015, νεκρός…
Αυτοκτονία ή δολοφονία; Η αστυνομική έρευνα θα το βρει κι οι ένοχοι(δολοφόνοι ή ηθικοί αυτουργοί) – πιθανόν(και μακάρι) – θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν, όπως ορίζει ο ποινικός μας κώδικας.
Και… η ζωή θα συνεχιστεί, μέχρι το επόμενο περιστατικό, την καταδίκη, την επόμενη τιμωρία…
Έτσι βαδίζει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος – ο Homo sapiens(άνθρωπος ο σοφός) – κι οι κοινωνίες του, με το έγκλημα(με την ευρύτερη νομική έννοια) και την τιμωρία του, αναπόσπαστο συστατικό, ακόμα και των «σύγχρονων – δυτικών – δημοκρατικών & πολιτισμένων κοινωνιών»…
Ο Νίκος Γκάτσος το έχει (περι)γράψει σ’ ένα στίχο : «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ»…
Οπότε; Σταυρώνουμε μοιρολατρικά τα χέρια;
Υπάρχει μια νησιώτικη – ναυτική συμβουλή, που έμαθα από τον παππού μου : «Τον άνεμο δεν μπορείς να τον αλλάξεις, αλλά μπορείς να ρυθμίσεις τα πανιά».
Γράφτηκαν – ίσως κι εν θερμώ(όπως, πιθανόν κι εγώ γράφω τώρα) - και θα γραφτούν πολλά ακόμα για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη : συγκινητικά, καταγγελτικά, δημοσιογραφικές κι επιστημονικές αναλύσεις, καταδίκη του διαβόητου σχολικού Bullying.
Νομίζω, πως, όλα αυτά απευθύνονται(τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία) σε ανθρώπους, που είτε τα ξέρουν, είτε από κοινωνική συγκυρία, είτε από ηθική ιδιοσυγκρασία, δεν θα έβλαπταν μ’ αυτό τον τρόπο(Bullying) συνάνθρωπό τους, έτσι κι αλλιώς…
Γι’ αυτούς που το κάνουν ή είναι υποψήφιοι, εν δυνάμει, να το κάνουν, ισχύει η παροιμία «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»…
Άρα, κάτι άλλο χρειάζεται, πιο δραστικό κι έμπρακτο, για να περιοριστεί, τουλάχιστον το Bullying.
Διότι, υπάρχουν οι λέξεις(ιδέες) που μπορούν να αλλάξουνε τον κόσμο, αλλά υπάρχει κι ο κόσμος, που δεν έχει καμιά σχέση με τις λέξεις, αν αυτές δεν γίνουν πράξεις…
Τι ακριβώς όμως είναι το Bullying ?
«Το Bullying, νταηλίκι (τουρκική: dayılık) στα δικά μας, είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος.
Το νταηλίκι αποτελείται από τρία βασικά είδη κακοποίησης – συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως η ψυχολογική χειραγώγηση.
Το νταηλίκι κυμαίνεται από την απλή μορφή εκφοβισμού σε πιο σύνθετες μορφές, στις οποίες ο νταής ενδέχεται να έχει έναν περισσότερους «υπαρχηγούς» που μπορεί να φαίνεται να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον «αρχι-νταή» στις δραστηριότητές του. Το νταηλίκι στο σχολικό ή εργασιακό χώρο αναφέρεται και ως ομότιμη κακοποίηση.
Το νταηλίκι μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο ανθρώπινα όντα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό περιλαμβάνει το σχολείο, την εκκλησία, την οικογένεια, το χώρο εργασίας, το σπίτι και τις γειτονιές. Είναι ακόμη ένας παράγοντας ώθησης στη μετανάστευση. Ο εκφοβισμός είναι δυνατό να λαμβάνει χώρα μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων και ακόμη και μεταξύ χωρών (υπερβολική εθνικοφροσύνη, σοβινισμός).».
Βλ. : http://el.wikipedia.org/wiki/Bullying
Bullying : διάσπαρτο στην ελληνική – βαλκανική κοινωνία
Έχω μεγαλώσει σε μια επαρχιακή(νησιώτικη) κοινωνία, γεννημένος στα τέλη των ’60ς(με παιδικά χρόνια στη δεκαετία των ’70ς), σ’ ένα νησί(Σαλαμίνα) που, παρότι είναι δίπλα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, είναι, συνάμα, ως κοινωνία, «τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά απ’ αυτήν».
Βέβαια το Bullying δεν είναι «προνόμιο» της επαρχίας, ούτε μόνο της βαλκανικής κοινωνίας, υπάρχει και στις δυτικές κοινωνίες, υπάρχει παντού, υπάρχει στον άνθρωπο!
Απλά, εμείς έχουμε το αρνητικό προνόμιο της σιωπής, του κοινώς λεγόμενου, «κοιτάω τη δουλειά μου και τη ζωούλα μου και την κάνω, ως καλός νοικοκύρης, γαργάρα, για ό,τι συμβαίνει δίπλα μου»…
Κι αφού γίνει το κακό, βγαίνω – ως γνήσιος Έλλην – και παίζω την τραγωδία μου, έτσι, «για να βγάλω τα μέσα έξω» κι «η ζωή τραβά την… κατηφόρα»…
Το Bullying υπάρχει παντού : στην κοινωνία, στην εργασία, στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο στρατό…
Θα μπορούσα να περιγράψω(και θα το κάνω κάποια στιγμή, χρήσιμο θα είναι ως καταγραφή) τη δική μου εμπειρία – με περιστατικά – αλλά, αν το κάνω τώρα, θα ξεφύγω απ’ εκεί που θέλω να εστιάσω.
Και που θέλω να εστιάσω;
Θα τιμωρηθούν κι οι συνυπεύθυνοι του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Για τους υπεύθυνους, το έγραψα και παραπάνω, αν βρεθούν, θα εφαρμοστεί ο ποινικός μας κώδικας.
Υπάρχουν, όμως, και συνυπεύθυνοι; Κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί; Λογικά, όλοι αυτοί(καθηγητές και συμφοιτητές), που ήξεραν, έβλεπαν, το βασανισμό του κι όχι μόνο δεν τον βοηθούσαν, αλλά ούτε καν μιλούσαν…
Δεν αρκεί – κατ’ εμέ – η (υποχρεωτική) παραίτηση του διευθυντή της σχολής κι η λεκτική(γενική κι αόριστη) καταδίκη των σιωπούντων…
Έχω μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση και την καταθέτω δημόσια. Αν – με επιχειρήματα – αποδειχτεί ότι είναι λάθος, την παίρνω πίσω και ζητάω και συγγνώμη. Αλλά, θα έχω ανοίξει τον διάλογο για το πέρασμα από τα ευχολόγια στη ριζοσπαστική έμπρακτη αλλαγή.
Την πρότασή μου την ονομάζω «εκπαιδευτική τιμωρία». Εκπαιδευτική, και, ταυτόχρονα, τιμωρητική για την ελληνική κοινωνία, που έχει, περίτρανα αποδειχτεί, πως δεν παίρνει από λόγια, αλλά, μόνο, από ενεργητικές πράξεις.
Δεν είναι δικής μου έμπνευσης, αλλά προέρχεται από το χώρο της πιο «συμπυκνωμένης ελληνικής καφρίλας», το στρατό!
Αν κάποιος από την διμοιρία έκανε ένα παράπτωμα, τιμωρούμασταν όλοι!
Και, πιστέψτε με, δεν ξαναγινόταν, τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη διμοιρία. Το ονόμαζαν «ένας για όλους κι όλοι για έναν».
Μέσα από τη χοντράδα του, σε μάθαινε, πέρα από την ατομική, και για τη συλλογική ευθύνη.
Είμαι δημοκράτης κι αντιμιλιταριστής, και το τελευταίο που θα ήθελα, θα ήταν η στρατιωτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, δημοκρατίας και νομοθεσίας.
Αλλά, επειδή, πριν μια 10ετία – λόγω της ένοχης σιωπής – κλαίγαμε για τον 12χρονο Άλεξ από τη Βέροια, σήμερα κλαίμε για τον 20χρονο Βαγγέλη, κι αύριο θα κλαίμε για κάποιον άλλον, κάτι πρέπει, επιτέλους, δραστικά, να αλλάξει, ρε γαμώτο!
Εκπαιδευτική τιμωρία
Προτείνω(αν αποδειχτούν συνένοχοι της σιωπής/ δηλ. που έβλεπαν, ήξεραν και δεν μιλούσαν, για να προληφθεί το κακό) τα εξής :
α) Ο διευθυντής της σχολής, πέρα από την υποχρεωτική παραίτηση, που του επιβλήθηκε, να απομακρυνθεί από την εκπαίδευση και να μετατεθεί σε άλλο χώρο του δημοσίου(ανάλογο της επιστημονικής του ειδικότητας). Αποδείχτηκε ακατάλληλος να διευθύνει καθηγητές και φοιτητές.
β) Αν υπάρχουν καθηγητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, να παυτούν οριστικά από διδάσκοντες και να μετατεθούν(βάση της ειδικότητας τους) σε άλλον εργασιακό τομέα. Αποδείχτηκε ότι δεν κάνουν για εκπαιδευτικοί!
γ) Αν υπάρχουν φοιτητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, ανάλογα την προσωπική περίπτωση, είτε να μείνουν στάσιμοι π.χ. για 1 χρόνο στη σχολή τους(να στερηθούν δηλ. για μια εκπαιδευτική χρονιά την ιδιότητα του φοιτητή), είτε να διαγραφούν από τη σχολή(να χάσουν εντελώς τη φοιτητική τους ιδιότητα) και να ξαναδώσουν πανελλήνιες εξετάσεις για να την αποκτήσουν.
Έχει αποδειχτεί, πως ως (ελληνική) κοινωνία, έχουμε εξελιχτεί σε παρτάκηδες. Μόνο αν χάσουμε το «δικό μας» και το «εγώ μας»(τον εγωισμό μας δηλαδή), θα ξεστραβωθούμε να κοιτάξουμε, με συμπόνια κι ανθρωπιά, το διπλανό μας, το συνάνθρωπό μας και θα καταλάβουμε, πως πρέπει να περάσουμε στο εμείς…
Κι αυτό – εξίσου έχει αποδειχτεί – πως δεν μπορούμε να το πετύχουμε με… σεμινάρια, αλλά μόνο με μια(πιλοτική έστω, αρχής γενομένης από τη σχολή του Βαγγέλη Γιακουμάκη) «εκπαιδευτική τιμωρία».
Τάσος Καραντής
Δυστυχώς πραγματοποιήθηκε το χειρότερο σενάριο. Ο αγνοούμενος, από τις 6/2/2015, φοιτητής Βαγγέλης Γιακουμάκης βρέθηκε, στις 15/3/2015, νεκρός…
Αυτοκτονία ή δολοφονία; Η αστυνομική έρευνα θα το βρει κι οι ένοχοι(δολοφόνοι ή ηθικοί αυτουργοί) – πιθανόν(και μακάρι) – θα συλληφθούν και θα τιμωρηθούν, όπως ορίζει ο ποινικός μας κώδικας.
Και… η ζωή θα συνεχιστεί, μέχρι το επόμενο περιστατικό, την καταδίκη, την επόμενη τιμωρία…
Έτσι βαδίζει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος – ο Homo sapiens(άνθρωπος ο σοφός) – κι οι κοινωνίες του, με το έγκλημα(με την ευρύτερη νομική έννοια) και την τιμωρία του, αναπόσπαστο συστατικό, ακόμα και των «σύγχρονων – δυτικών – δημοκρατικών & πολιτισμένων κοινωνιών»…
Ο Νίκος Γκάτσος το έχει (περι)γράψει σ’ ένα στίχο : «Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ»…
Οπότε; Σταυρώνουμε μοιρολατρικά τα χέρια;
Υπάρχει μια νησιώτικη – ναυτική συμβουλή, που έμαθα από τον παππού μου : «Τον άνεμο δεν μπορείς να τον αλλάξεις, αλλά μπορείς να ρυθμίσεις τα πανιά».
Γράφτηκαν – ίσως κι εν θερμώ(όπως, πιθανόν κι εγώ γράφω τώρα) - και θα γραφτούν πολλά ακόμα για το θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη : συγκινητικά, καταγγελτικά, δημοσιογραφικές κι επιστημονικές αναλύσεις, καταδίκη του διαβόητου σχολικού Bullying.
Νομίζω, πως, όλα αυτά απευθύνονται(τουλάχιστον στην συντριπτική πλειοψηφία) σε ανθρώπους, που είτε τα ξέρουν, είτε από κοινωνική συγκυρία, είτε από ηθική ιδιοσυγκρασία, δεν θα έβλαπταν μ’ αυτό τον τρόπο(Bullying) συνάνθρωπό τους, έτσι κι αλλιώς…
Γι’ αυτούς που το κάνουν ή είναι υποψήφιοι, εν δυνάμει, να το κάνουν, ισχύει η παροιμία «στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»…
Άρα, κάτι άλλο χρειάζεται, πιο δραστικό κι έμπρακτο, για να περιοριστεί, τουλάχιστον το Bullying.
Διότι, υπάρχουν οι λέξεις(ιδέες) που μπορούν να αλλάξουνε τον κόσμο, αλλά υπάρχει κι ο κόσμος, που δεν έχει καμιά σχέση με τις λέξεις, αν αυτές δεν γίνουν πράξεις…
Τι ακριβώς όμως είναι το Bullying ?
«Το Bullying, νταηλίκι (τουρκική: dayılık) στα δικά μας, είναι μια μορφή κακοποίησης, πιο συγκεκριμένα εκφοβισμού ή εξαναγκασμού. Αυτή συνεπάγεται περιοδικά επαναλαμβανόμενες πράξεις που σκοπό έχουν την επιβολή ενός ατόμου ή μιας ομάδας πάνω σε ένα άλλο άτομο ή ομάδα, επομένως μια «ανισορροπία δυνάμεων». Η εν λόγω ανισορροπία μπορεί να είναι κοινωνική ή και σωματική. Το θύμα του εκφοβισμού αναφέρεται και ως στόχος.
Το νταηλίκι αποτελείται από τρία βασικά είδη κακοποίησης – συναισθηματική, λεκτική και σωματική. Συνήθως, πρόκειται για ανεπαίσθητες μεθόδους εξαναγκασμού όπως η ψυχολογική χειραγώγηση.
Το νταηλίκι κυμαίνεται από την απλή μορφή εκφοβισμού σε πιο σύνθετες μορφές, στις οποίες ο νταής ενδέχεται να έχει έναν περισσότερους «υπαρχηγούς» που μπορεί να φαίνεται να είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τον «αρχι-νταή» στις δραστηριότητές του. Το νταηλίκι στο σχολικό ή εργασιακό χώρο αναφέρεται και ως ομότιμη κακοποίηση.
Το νταηλίκι μπορεί να προκύψει σε οποιοδήποτε περιβάλλον στο οποίο ανθρώπινα όντα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό περιλαμβάνει το σχολείο, την εκκλησία, την οικογένεια, το χώρο εργασίας, το σπίτι και τις γειτονιές. Είναι ακόμη ένας παράγοντας ώθησης στη μετανάστευση. Ο εκφοβισμός είναι δυνατό να λαμβάνει χώρα μεταξύ κοινωνικών ομάδων, κοινωνικών τάξεων και ακόμη και μεταξύ χωρών (υπερβολική εθνικοφροσύνη, σοβινισμός).».
Βλ. : http://el.wikipedia.org/wiki/Bullying
Bullying : διάσπαρτο στην ελληνική – βαλκανική κοινωνία
Έχω μεγαλώσει σε μια επαρχιακή(νησιώτικη) κοινωνία, γεννημένος στα τέλη των ’60ς(με παιδικά χρόνια στη δεκαετία των ’70ς), σ’ ένα νησί(Σαλαμίνα) που, παρότι είναι δίπλα στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, είναι, συνάμα, ως κοινωνία, «τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά απ’ αυτήν».
Βέβαια το Bullying δεν είναι «προνόμιο» της επαρχίας, ούτε μόνο της βαλκανικής κοινωνίας, υπάρχει και στις δυτικές κοινωνίες, υπάρχει παντού, υπάρχει στον άνθρωπο!
Απλά, εμείς έχουμε το αρνητικό προνόμιο της σιωπής, του κοινώς λεγόμενου, «κοιτάω τη δουλειά μου και τη ζωούλα μου και την κάνω, ως καλός νοικοκύρης, γαργάρα, για ό,τι συμβαίνει δίπλα μου»…
Κι αφού γίνει το κακό, βγαίνω – ως γνήσιος Έλλην – και παίζω την τραγωδία μου, έτσι, «για να βγάλω τα μέσα έξω» κι «η ζωή τραβά την… κατηφόρα»…
Το Bullying υπάρχει παντού : στην κοινωνία, στην εργασία, στο σπίτι, στη γειτονιά, στο σχολείο, στο στρατό…
Θα μπορούσα να περιγράψω(και θα το κάνω κάποια στιγμή, χρήσιμο θα είναι ως καταγραφή) τη δική μου εμπειρία – με περιστατικά – αλλά, αν το κάνω τώρα, θα ξεφύγω απ’ εκεί που θέλω να εστιάσω.
Και που θέλω να εστιάσω;
Θα τιμωρηθούν κι οι συνυπεύθυνοι του θανάτου του Βαγγέλη Γιακουμάκη;
Για τους υπεύθυνους, το έγραψα και παραπάνω, αν βρεθούν, θα εφαρμοστεί ο ποινικός μας κώδικας.
Υπάρχουν, όμως, και συνυπεύθυνοι; Κι αν ναι, ποιοι είναι αυτοί; Λογικά, όλοι αυτοί(καθηγητές και συμφοιτητές), που ήξεραν, έβλεπαν, το βασανισμό του κι όχι μόνο δεν τον βοηθούσαν, αλλά ούτε καν μιλούσαν…
Δεν αρκεί – κατ’ εμέ – η (υποχρεωτική) παραίτηση του διευθυντή της σχολής κι η λεκτική(γενική κι αόριστη) καταδίκη των σιωπούντων…
Έχω μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση και την καταθέτω δημόσια. Αν – με επιχειρήματα – αποδειχτεί ότι είναι λάθος, την παίρνω πίσω και ζητάω και συγγνώμη. Αλλά, θα έχω ανοίξει τον διάλογο για το πέρασμα από τα ευχολόγια στη ριζοσπαστική έμπρακτη αλλαγή.
Την πρότασή μου την ονομάζω «εκπαιδευτική τιμωρία». Εκπαιδευτική, και, ταυτόχρονα, τιμωρητική για την ελληνική κοινωνία, που έχει, περίτρανα αποδειχτεί, πως δεν παίρνει από λόγια, αλλά, μόνο, από ενεργητικές πράξεις.
Δεν είναι δικής μου έμπνευσης, αλλά προέρχεται από το χώρο της πιο «συμπυκνωμένης ελληνικής καφρίλας», το στρατό!
Αν κάποιος από την διμοιρία έκανε ένα παράπτωμα, τιμωρούμασταν όλοι!
Και, πιστέψτε με, δεν ξαναγινόταν, τουλάχιστον, στη συγκεκριμένη διμοιρία. Το ονόμαζαν «ένας για όλους κι όλοι για έναν».
Μέσα από τη χοντράδα του, σε μάθαινε, πέρα από την ατομική, και για τη συλλογική ευθύνη.
Είμαι δημοκράτης κι αντιμιλιταριστής, και το τελευταίο που θα ήθελα, θα ήταν η στρατιωτικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, δημοκρατίας και νομοθεσίας.
Αλλά, επειδή, πριν μια 10ετία – λόγω της ένοχης σιωπής – κλαίγαμε για τον 12χρονο Άλεξ από τη Βέροια, σήμερα κλαίμε για τον 20χρονο Βαγγέλη, κι αύριο θα κλαίμε για κάποιον άλλον, κάτι πρέπει, επιτέλους, δραστικά, να αλλάξει, ρε γαμώτο!
Εκπαιδευτική τιμωρία
Προτείνω(αν αποδειχτούν συνένοχοι της σιωπής/ δηλ. που έβλεπαν, ήξεραν και δεν μιλούσαν, για να προληφθεί το κακό) τα εξής :
α) Ο διευθυντής της σχολής, πέρα από την υποχρεωτική παραίτηση, που του επιβλήθηκε, να απομακρυνθεί από την εκπαίδευση και να μετατεθεί σε άλλο χώρο του δημοσίου(ανάλογο της επιστημονικής του ειδικότητας). Αποδείχτηκε ακατάλληλος να διευθύνει καθηγητές και φοιτητές.
β) Αν υπάρχουν καθηγητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, να παυτούν οριστικά από διδάσκοντες και να μετατεθούν(βάση της ειδικότητας τους) σε άλλον εργασιακό τομέα. Αποδείχτηκε ότι δεν κάνουν για εκπαιδευτικοί!
γ) Αν υπάρχουν φοιτητές που ήξεραν και δεν μιλούσαν, ανάλογα την προσωπική περίπτωση, είτε να μείνουν στάσιμοι π.χ. για 1 χρόνο στη σχολή τους(να στερηθούν δηλ. για μια εκπαιδευτική χρονιά την ιδιότητα του φοιτητή), είτε να διαγραφούν από τη σχολή(να χάσουν εντελώς τη φοιτητική τους ιδιότητα) και να ξαναδώσουν πανελλήνιες εξετάσεις για να την αποκτήσουν.
Έχει αποδειχτεί, πως ως (ελληνική) κοινωνία, έχουμε εξελιχτεί σε παρτάκηδες. Μόνο αν χάσουμε το «δικό μας» και το «εγώ μας»(τον εγωισμό μας δηλαδή), θα ξεστραβωθούμε να κοιτάξουμε, με συμπόνια κι ανθρωπιά, το διπλανό μας, το συνάνθρωπό μας και θα καταλάβουμε, πως πρέπει να περάσουμε στο εμείς…
Κι αυτό – εξίσου έχει αποδειχτεί – πως δεν μπορούμε να το πετύχουμε με… σεμινάρια, αλλά μόνο με μια(πιλοτική έστω, αρχής γενομένης από τη σχολή του Βαγγέλη Γιακουμάκη) «εκπαιδευτική τιμωρία».
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου