Ο αποχωρισμός της Κυριακής
Δεκαέξι ώρες, ώσπου να ξαναδείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, θεωρείται αποχωρισμός; Όχι και ναι…
Ναι, αν πρόκειται για τα τρία ανήλικα παιδιά σου, που ο νόμος ορίζει - χωρίς να αποφάσισες εσύ τη διάλυση μιας τρίτεκνης οικογένειας, αλλά επειδή αποφάσισε το έτερον ήμισυ να ζήσει το «αμερικάνικο όνειρο» - ότι πρέπει να παραδίδονται, συγκεκριμένες ώρες και μέρες(υπάρχει κοινή επιμέλεια) από τον έναν γονέα στον άλλον, λες κι είναι αντικείμενα…
Δεν θα εισχωρήσω στα ιδιωτικά(μου), εξάλλου, ο καθένας έχει δικαίωμα να χωρίσει, ειδικά, όταν αναγνωρίζεται, κι από τις δυο πλευρές, ότι η «φλόγα έσβησε», ή η μια πλευρά ζητά καλή ζωή. Να την ζήσει, την δικαιούται ο καθένας, όπως την καταλαβαίνει, αλλά όταν είναι δύο κι πάει ο καθένας στο καλό!
Όταν όμως είναι, π.χ., πέντε, αποφασίζεις και για άλλους… και βάζεις προτεραιότητες, τη γυναίκα μπροστά ή την μητέρα; Τον άντρα ή τον πατέρα; Ενήλικοι είμαστε. Αλλά τι φταίνε οι ανήλικοι που προήλθαν από ενήλικους;
Πέρα από το «πήγαινε – έλα» καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, μου χαρίζεται ένα χαμόγελο κάθε Παρασκευή απόγευμα και ένα σφίξιμο αποχωρισμού – αποχαιρετισμού, κάθε Κυριακή απόγευμα, κι όλο αυτό, το ακραία συναισθηματικό, να επαναλαμβάνεται εβδομαδιαία… χωρίς να το έχεις επιλέξει… οι έχοντες παιδιά δεν «χωρίζουν» ποτέ…
Άλλος «γολγοθάς» κι αυτός, να είσαι αναγκασμένος, ένα πρόσωπο που θες να ξεχάσεις, να το συναντάς δυο φορές τη μέρα και να έχουν(κι οι δυο πλευρές), στο κινητό τους, πρώτο - πρώτο τον αριθμό του κινητού του προσώπου που άλλοτε αγάπησαν και κατόπιν αλληλοσιχάθηκαν…
Αλλά πάνω απ’ όλα τα παιδιά! Τα παιδιά που τα ξέρουν όλα! Τα παιδιά που είναι η ζωή σου, κι η ζωή σου που είναι, πλέον, τα παιδιά σου, όπως μου το λέει η μάνα μου. Τα παιδιά που έχουν ερωτήσεις, που αυτά ξέρουν τι κρύβουν στην μικρούλα τους ψυχή… που θέλουν κάθε βράδυ το φιλί στο προσκέφαλο από τους δύο γονείς και το έχουν μόνο από τον ένα εναλλάξ… κι ας λέμε όλοι, ελαφρά την καρδία, «έλα μωρέ, ο χωρισμός έχει γίνει καραμέλα στη μοντέρνα εποχή μας».
Ωραίες οι καραμέλες, αλλά υπάρχουν κι οι «καραμέλες της τεκνοποιίας», που κάποιοι ενήλικοι τις αποφάσισαν από κοινού, και γεννούν νοήμονα πλασματάκια και, μετά, τα βάζουν σ’ ένα ψυχολογικό test – drive, έτσι, για ένα καπρίτσιο…
Μερικές φορές εγώ, που από υπερβολική αγάπη, είμαι εναντίον της στείρωσης των ζώων, φτάνω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκεπτόμενος, πως κάποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που πρέπει να στειρώνονται… Άκουσα στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, για «πατέρα» παντρεμένο - πολύτεκνο(με τέσσερα παιδιά), όπου είχε κάνει, με την ίδια γκόμενα, άλλα πέντε παιδιά(καρπερός άντρακλας!...), τα οποία ούτε αναγνώρισε, κι η βιολογική τους «μάνα» τα παράτησε στα ιδρύματα… η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή, και, για τους έξω από το χορό, μελό…
Κι ήρθε, μετά, και μια διαδικτυακή γνωριμία, να μου λέει(γνωρίζοντας τα δικά μου) : «δεν μου λέει τίποτα η πατρότητα!»… Ευτυχώς η εικονικότητα κι η απόσταση του φέις σώζει… ζωές, διότι απλώς την διέγραψα… δεν υπάρχει ανύπαρκτη πατρότητα κι υπαρκτή μητρότητα, και το αντίθετο, υπάρχουν άνθρωποι υπεύθυνοι με αγάπη κι αυτοθυσία, κι άνθρωποι ανεύθυνοι, που έχοντας κάνει τρία παιδιά, σου λένε «έχω όνειρα για τη ζωή μου», αντί να λένε έχω «όνειρα για τα παιδιά που έφερα στον κόσμο» κατόπιν ώριμης(;) απόφασης… Αλλά, δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα παιδιά δεν τα φέρνει ένας στη ζωή, αλλά δύο…
Ο αποχωρισμός της Κυριακής, λοιπόν, ο προσωπικός μου, εβδομαδιαίος πόνος…
Δεκαέξι ώρες, ώσπου να ξαναδείς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, θεωρείται αποχωρισμός; Όχι και ναι…
Ναι, αν πρόκειται για τα τρία ανήλικα παιδιά σου, που ο νόμος ορίζει - χωρίς να αποφάσισες εσύ τη διάλυση μιας τρίτεκνης οικογένειας, αλλά επειδή αποφάσισε το έτερον ήμισυ να ζήσει το «αμερικάνικο όνειρο» - ότι πρέπει να παραδίδονται, συγκεκριμένες ώρες και μέρες(υπάρχει κοινή επιμέλεια) από τον έναν γονέα στον άλλον, λες κι είναι αντικείμενα…
Δεν θα εισχωρήσω στα ιδιωτικά(μου), εξάλλου, ο καθένας έχει δικαίωμα να χωρίσει, ειδικά, όταν αναγνωρίζεται, κι από τις δυο πλευρές, ότι η «φλόγα έσβησε», ή η μια πλευρά ζητά καλή ζωή. Να την ζήσει, την δικαιούται ο καθένας, όπως την καταλαβαίνει, αλλά όταν είναι δύο κι πάει ο καθένας στο καλό!
Όταν όμως είναι, π.χ., πέντε, αποφασίζεις και για άλλους… και βάζεις προτεραιότητες, τη γυναίκα μπροστά ή την μητέρα; Τον άντρα ή τον πατέρα; Ενήλικοι είμαστε. Αλλά τι φταίνε οι ανήλικοι που προήλθαν από ενήλικους;
Πέρα από το «πήγαινε – έλα» καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, μου χαρίζεται ένα χαμόγελο κάθε Παρασκευή απόγευμα και ένα σφίξιμο αποχωρισμού – αποχαιρετισμού, κάθε Κυριακή απόγευμα, κι όλο αυτό, το ακραία συναισθηματικό, να επαναλαμβάνεται εβδομαδιαία… χωρίς να το έχεις επιλέξει… οι έχοντες παιδιά δεν «χωρίζουν» ποτέ…
Άλλος «γολγοθάς» κι αυτός, να είσαι αναγκασμένος, ένα πρόσωπο που θες να ξεχάσεις, να το συναντάς δυο φορές τη μέρα και να έχουν(κι οι δυο πλευρές), στο κινητό τους, πρώτο - πρώτο τον αριθμό του κινητού του προσώπου που άλλοτε αγάπησαν και κατόπιν αλληλοσιχάθηκαν…
Αλλά πάνω απ’ όλα τα παιδιά! Τα παιδιά που τα ξέρουν όλα! Τα παιδιά που είναι η ζωή σου, κι η ζωή σου που είναι, πλέον, τα παιδιά σου, όπως μου το λέει η μάνα μου. Τα παιδιά που έχουν ερωτήσεις, που αυτά ξέρουν τι κρύβουν στην μικρούλα τους ψυχή… που θέλουν κάθε βράδυ το φιλί στο προσκέφαλο από τους δύο γονείς και το έχουν μόνο από τον ένα εναλλάξ… κι ας λέμε όλοι, ελαφρά την καρδία, «έλα μωρέ, ο χωρισμός έχει γίνει καραμέλα στη μοντέρνα εποχή μας».
Ωραίες οι καραμέλες, αλλά υπάρχουν κι οι «καραμέλες της τεκνοποιίας», που κάποιοι ενήλικοι τις αποφάσισαν από κοινού, και γεννούν νοήμονα πλασματάκια και, μετά, τα βάζουν σ’ ένα ψυχολογικό test – drive, έτσι, για ένα καπρίτσιο…
Μερικές φορές εγώ, που από υπερβολική αγάπη, είμαι εναντίον της στείρωσης των ζώων, φτάνω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου, σκεπτόμενος, πως κάποιοι άνθρωποι είναι αυτοί που πρέπει να στειρώνονται… Άκουσα στη γνωστή τηλεοπτική εκπομπή, για «πατέρα» παντρεμένο - πολύτεκνο(με τέσσερα παιδιά), όπου είχε κάνει, με την ίδια γκόμενα, άλλα πέντε παιδιά(καρπερός άντρακλας!...), τα οποία ούτε αναγνώρισε, κι η βιολογική τους «μάνα» τα παράτησε στα ιδρύματα… η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή, και, για τους έξω από το χορό, μελό…
Κι ήρθε, μετά, και μια διαδικτυακή γνωριμία, να μου λέει(γνωρίζοντας τα δικά μου) : «δεν μου λέει τίποτα η πατρότητα!»… Ευτυχώς η εικονικότητα κι η απόσταση του φέις σώζει… ζωές, διότι απλώς την διέγραψα… δεν υπάρχει ανύπαρκτη πατρότητα κι υπαρκτή μητρότητα, και το αντίθετο, υπάρχουν άνθρωποι υπεύθυνοι με αγάπη κι αυτοθυσία, κι άνθρωποι ανεύθυνοι, που έχοντας κάνει τρία παιδιά, σου λένε «έχω όνειρα για τη ζωή μου», αντί να λένε έχω «όνειρα για τα παιδιά που έφερα στον κόσμο» κατόπιν ώριμης(;) απόφασης… Αλλά, δυστυχώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα παιδιά δεν τα φέρνει ένας στη ζωή, αλλά δύο…
Ο αποχωρισμός της Κυριακής, λοιπόν, ο προσωπικός μου, εβδομαδιαίος πόνος…
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου