Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ







Εκείνο το βράδυ, σαν να είχα ένα προαίσθημα, μου βγήκε ο ύπνος κατά τα χαράματα… Μόλις είχε φέξει, όταν άκουσα το βογκητό του, από το άλλο δωμάτιο… Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι έτρεξα να τον δω…


Τρεις εβδομάδες πριν


Πριν, μόλις, τρεις εβδομάδες, φάνηκαν, τα πρώτα συμπτώματα. Τον είδα να κουτσαίνει ελαφρά και παραξενεύτηκα. Είχε πέσει πριν καμιά δεκαριά μέρες, αλλά το πέσιμο ήταν αμελητέο, κι εξάλλου θα του παρουσίαζε συμπτώματα μετά από 10 ημέρες;

Πήγαμε στο γιατρό. Ίσως να είναι και γεροντική αρθρίτιδα, σκεφτόμουν στη διαδρομή. Εξετάζοντάς τον ο γιατρός ανακάλυψε ένα πολύ μικρό καρούμπαλο – σαν στραγάλι – στο κεφάλι του, που τον έβαλε σε σκέψεις… Του έγραψε κάποια χαπάκια κορτιζόνης, όπου θα βοηθούσαν τις αρθρώσεις και το περπάτημά του, και, κλείσαμε το επόμενο ραντεβού σε μια βδομάδα. Ενώ, έπαιρνε τα χάπια του κανονικά, έβλεπα, πως, μέρα με τη μέρα, όλο και δυσκολευόταν στο βάδισμα. Πηγαίνοντας, ξανά, στο γιατρό, μετά από μια βδομάδα, είχα μπει κι εγώ σε σκέψεις…


Δυο εβδομάδες πριν


Η δεύτερη εξέταση ήταν αποκαλυπτική. Το καρούμπαλο, στο κεφάλι, είχε μεγαλώσει αισθητά, μόλις σε μια βδομάδα, ενώ ανακάλυψε και μια κύστη στην κοιλιά του. Ο γιατρός ήταν ευθύς : Η κύστη εγχειρίζεται κι αφαιρείται, αλλά το καρούμπαλο στο κεφάλι είναι οστεοσάρκωμα, δηλαδή, σε συνδυασμό, με το ότι κουτσαίνει, πρόκειται για επιθετικό καρκίνο, με μετάσταση στα οστά κι ίσως και σε άλλα εσωτερικά όργανα.

- «Μα πριν ένα μήνα που τον είδες, μου είπες, πως είναι υγιέστατος, και, πως για την ηλικία του, κρατιέται καλά. Και τώρα μου λες πως είναι ετοιμοθάνατος;…». Ο γιατρός ανασήκωσε τους ώμους…

- «Μπορούμε να του κάνουμε χημειοθεραπείες», μου είπε, «αλλά, αφενός, στοιχίζουν 4000 ευρώ, κι, αφετέρου, δεν θα του προσφέρουν τίποτα… εγώ δεν στις συνιστώ…».

- «Και τι κάνουμε;». - «Περιμένουμε τη δική του πορεία ως το τέλος (του), εσύ θα τον βλέπεις και θα μου πεις… πάντως, δεν πονάει…».

Η επιστροφή στο σπίτι ήταν μια άλλη «επιστροφή»… Μέρα με τη μέρα «βάραινε». Όλο και μεγαλύτερη δυσκολία στο περπάτημα, στο να καθίσει στην καρέκλα, στον καναπέ, ή στο κρεβάτι. Οι διαδρομές του, πλέον, μέσα στο σπίτι, μικρές, μέχρι την τουαλέτα, και μέχρι την κουζίνα για το φαγητό, που όλο και μειωνόταν η ποσότητα που έτρωγε…


Μια εβδομάδα πριν


Η κατάσταση είχε χειροτερέψει με ρυθμούς ταχύτατους… ο όγκος στο κεφάλι είχε, πια, το μέγεθος καρυδιού, ενώ, κάθε μέρα, σχεδόν, πέταγε ογκίδια σε διάφορα μέρη των οστών του… Είχε βγάλει κι ένα εσωτερικό ογκίδιο στο αριστερό μάτι, που τον ανάγκαζε να το κρατάει μισόκλειστο… Το φαγητό όλο και λιγόστευε, το ίδιο κι οι κινήσεις μέσα στο σπίτι, με ενδιάμεσες στάσεις, για ξεκούραση…

Την περισσότερη μέρα ήταν ξαπλωμένος, ήρεμος, χωρίς να διαμαρτύρεται, σιωπηλός, αλλά, με το πιο απλανές, παγωμένο κι απελπισμένο βλέμμα που έχω δει ποτέ μου… Ένιωθα κι ένιωθε πως δεν υπάρχει ελπίδα και τίποτα άλλο πέρα από αυτήν… Μόνο όταν τον χάιδευα και του μιλούσα μου το ανταπέδιδε με τον τρόπο του…

Προς το τέλος της εβδομάδας είχε ακινητοποιηθεί… μίλησα με το γιατρό… «Εσύ θα δεις και θα κρίνεις, αν θα φύγει στο σπίτι του, ή θα μου τον φέρεις…». Τις τρεις τελευταίες μέρες έκοψε εντελώς το φαγητό, δεν είχε κουράγιο να πάει στην τουαλέτα… τον καθάριζα… Ακίνητος, μονίμως ξαπλωμένος, χωρίς πλέον ανταπόκριση ούτε στα χάδια μου, και με το βλέμμα μιας παγωμένης γυαλάδας… Την τελευταία μέρα έκοψε και το νερό…


Η τελευταία μέρα ζωής


Εκείνο το βράδυ, σαν να είχα ένα προαίσθημα, μου βγήκε ο ύπνος κατά τα χαράματα… Μόλις είχε φέξει, όταν άκουσα το βογκητό του, από το άλλο δωμάτιο… Πετάχτηκα από το κρεβάτι κι έτρεξα να τον δω… Ηχούσε ακόμα στ’ αυτιά μου αυτό το βογκητό – το μοναδικό στις 3 εβδομάδες της αρρώστιας του(!), τέτοια καρτερικότητα είχε(!) – που δεν ήταν πόνου, αλλά του τέλους, το «κύκνειο άσμα του»… Πήγα δίπλα του, τον ακούμπησα, ήταν παγωμένος κι η αναπνοή του γρήγορη… τον χάιδεψα, αλλά πλέον δεν υπήρχα γι’ αυτόν… ήδη όδευε για το τέλος(του)…

Έπρεπε να πάω τα παιδιά μου στο σχολείο, είχε πάει 8 η ώρα, ήμουν σχεδόν μία ώρα δίπλα του. Όταν επέστρεψα, μετά από ένα τέταρτο, είδα τη μάνα μου δακρυσμένη… «Έφυγε…», μου είπε. Δεν είχε αρχίσει ακόμα η νεκρική ακαμψία και τον χαϊδέψαμε… Πόσοι όγκοι! Παντού, σε όλα τα κόκαλά του, ογκίδια… τα αισθανόμουν – σκληρά καρούμπαλα – με την αφή των χεριών μου…

«Ξεκουράστηκε…» είπα.

Τον έβαλα σε μια χαρτονένια κούτα, μαζί με το πανάκι του, όπου ήταν ξαπλωμένος τις τελευταίες μέρες, πήρα και μια τσάπα, τον έβαλα στο αυτοκίνητο, και πήγαμε στο κοντινό δάσος, στο δάσος που ποτέ δεν έζησε στη ζωή του, κάνοντάς μας συντροφιά στο διαμέρισμα… έσκαψα… τον τοποθέτησα… τον χάιδεψα για τελευταία φορά… τον σκέπασα με το πανάκι του… έκλαψα… και τον έθαψα δίπλα σ’ ένα πεύκο. Επέστρεψα σπίτι… άδειος….

Δεκατέσσερα χρόνια(2000-2014) ήταν μαζί μας ο Ασπρούλης, στις χαρές, στις λύπες και στις δυσκολίες μας. Μέλος του σπιτιού και της οικογένειας, που πρόσφερε μόνο αγάπη, γουργουρητό, συντροφιά σε μένα(πόσες ταινίες είχαμε «δει» μαζί, έχοντάς τον στην αγκαλιά μου), και παιχνίδι με τα παιδιά μου… μέχρι πριν ένα μήνα, έπαιζε μαζί τους, με ένα μπαλάκι… «Βρε, γέρασες και παίζεις ακόμα;», του έλεγα…

Το μεσημέρι, που τα παιδιά σχόλασαν από το σχολείο, τους είπα ότι ο Ασπρούλης «έφυγε» κι ότι τώρα αναπαύεται στο δάσος… Έκλαψαν και τα τρία… «Μπαμπά τώρα η ψυχή του είναι στον ουρανό;», με ρώτησε η μικρή μου κόρη. «Δε ξέρω κορίτσι μου, ίσως να υπάρχει ένα μέρος, μπορεί και στον «ουρανό», και γι’ αυτά τα πλάσματα…».


Υ.Γ.

Ο Ασπρούλης, όπως, θα το καταλάβατε, ήταν ένα ζώο συντροφιάς, μια γάτα του Αιγαίου. Δεν το ανέφερα από την αρχή, όχι με σκοπό να μπερδέψω και να εξισώσω τον καρκινοπαθή γάτο με τον καρκινοπαθή άνθρωπο, αλλά για να δείξω ότι ο καρκίνος, τα προβλήματα, και τα συναισθήματα είναι τα ίδια και στα ζώα. Και το γράφω εγώ αυτό, που είχα καρκινοπαθή πατέρα(άσχετα αν νίκησε τον καρκίνο κι έφυγε από γεράματα στα 81 του), για να μην θεωρηθώ ότι παραβλέπω το δράμα των οικογενειών των καρκινοπαθών, αλλά, για να περιγράψω, όσο το κατάφερα, ότι, στεκόμενος δίπλα του, στη σύντομη, αλλά θανατηφόρα, ασθένειά του, αυτές τις τρεις εβδομάδες, ένιωσα πως βιώνουν την αρρώστια και την απελπισία του επερχόμενου θανάτου και τα ζώα : σαν κι εμάς… Προσωπικά είμαι πεπεισμένος ότι, όντως, είναι νοήμονα και συναισθανόμενα όντα.








Τάσος Καραντής

2 σχόλια:

  1. Συγκινήθηκα..
    Τα ίδια και εγώ με τον Γκρασσούλη μου, τον σκυλάκο μου δεκάξι χρόνια μαζί.
    Ξέρω καλά απο αρρώστιες και θανάτους, αλλά όταν ένα ζωάκι πεθαίνει η αθωότητα και η αγνότητα πεθαίνουν επίσης..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς, όπως το έγραψες : "όταν ένα ζωάκι πεθαίνει η αθωότητα και η αγνότητα πεθαίνουν επίσης"...

      Διαγραφή