ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ROAD MOVIE ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ
Το «Road to Paloma», μου τράβηξε την προσοχή, λίγο ο τίτλος του – που σε προετοίμαζε για road movie - λίγο η υπόθεση :
«O Robert Wolf, μετά και μία επίθεση που δέχεται το καταφύγιο Ινδιάνων στο οποίο μένει και ο ίδιος και η μητέρα του, η οποία βιάζεται και σκοτώνεται, ξεκινάει ένα ταξίδι προς τα βουνά Teton, όπου και θα σκορπίσει τις στάχτες της. Το ταξίδι όμως αυτό δεν είναι μόνο για να τιμήσει την μνήμη της μητέρας του, αλλά και να πάρει εκδίκηση για τον χαμό της. Καθώς λοιπόν, προσπαθεί να ξεφύγει από το FBI, το οποίο τον καταδιώκει γιατί πήρε τον νόμο στα χέρια του, εκείνος συναντά τον Cash, έναν προσφάτων διαζευγμένο μουσικό, και το ταξίδι αποκτά συνεπιβάτη.»…
… αλλά και το όλο πλαίσιο(ινδιάνικο καταφύγιο, αμερικάνικα ερημικά τοπία, μηχανές μεγάλου κυβισμού, στριπτιζάδικα), με εξίταραν για ένα «ενήλικο road trip»(όπως χαρακτηρίστηκε), νύχτα, βαρετής καθημερινής στη Σαλαμίνα…
-large-picture.jpg)
Βυθίστηκα, λοιπόν, στον καναπέ, παρέα με μια κούπα πράσινο τσάι...
... κι ένα μεγάλο κουτί «Caprice», που τα βάζω στην κατάψυξη και τα απολαμβάνω κατεψυγμένα!…
Κάπου, γύρω στις 1 μετά τα μεσάνυχτα, άρχισα και κουτούλαγα, ωραία τα τοπία κι οι μηχανές, αλλά, το στόρι κάπου σερνότανε, κι οι χαρακτήρες δεν είχαν την αλήθεια που θα ήθελα. Μου καρφώθηκε, όμως, μέσα στη βαρεμάρα μου, η ιδέα να καβαλήσω μηχανή! Αυτό ήταν! Έκλεισα το dvd, ντύθηκα και πήρα, νυχτιάτικα, τους δρόμους, σε αναζήτηση μηχανής!...
Τώρα, εγώ, ένα παπάκι που είχα, το έχω πουλήσει από το … 1993, αλλά το καβάλημα της μηχανής, όπως και του ποδηλάτου, δεν ξεχνιέται…
Θυμήθηκα, μάλιστα, και μια μάντρα που νοίκιαζε αυτοκίνητα και μηχανές(λες και θα ήταν στις χαράματα ανοιχτά) και όλα πλάστηκαν ιδανικά στο μυαλό μου.
Έβαλα μπροστά το ρουμάνικο DACIA μου(είμαι της ξεπεσούρας) και πήγα στη μάντρα ενοικίασης, αλλά, όχι μόνο ήταν κλειστή, λόγω ώρας, αλλά, είχε «κατεβάσει ρολά» εδώ και πολύ καιρό… Έτσι, έμεινα με την γλύκα, και το μόνο που απόμεινε ήταν να πάω το κοντέρ στο κόκκινο(όσο μπορεί να πάει σε μια DACIA…), σε μια άδεια ερημική λεωφόρο του νησιού…
Παρέμενα, όμως, ανικανοποίητος, άσε που άρχισε να παίζει στο μυαλό μου, το φιλμάκι των αναμνήσεων… υπήρχε κάποτε ένα μπαράκι - στέκι, όπου έπαιζε ροκιές και κάντρυ και πήγαινα τακτικά. Του ποτού δεν ήμουν, ούτε, πολύ, της ξένης μουσικής, αλλά μου άρεσε το μαγαζί, η ατμόσφαιρά του κι ο ιδιοκτήτης του, που το έτσουζε το bourbon (έπινε JACK DANIELS), κι από αυτό πήγε, σκοτώθηκε με τη μηχανή, κι άφησε τη γυναίκα του με δυο μικρά παιδιά…
Θυμάμαι, μια φορά, είχα κάτσει μέχρι αργά, και την είχα βγάλει για ώρες με 1 - 2 μαρτίνι
όχι από αφραγκία, αλλά, γιατί δεν μπορώ να πιω και να καπνίσω πολύ. Οπότε, σε κάποια φάση, μου προτείνει να με κεράσει ότι γουστάρω, και του παραγγέλνω μια κόκα – κόλα με μια φέτα λεμόνι...
και του γουρλώσανε τα μάτια, λες και του παράγγειλα μαριχουάνα… ιστορίες…
θυμήθηκα κι έναν παλιό μου φίλο(που έχουμε χαθεί πια), που σύχναζε κι αυτός εκεί, μηχανόβιος και λάτρης του bourbon κι αυτός, αλλά έπινε JIM BEAM.
Τώρα, έχουν ψοφήσει όλα αυτά στη Σαλαμίνα… έχουν απομείνει κάτι κλαμπάκια που παίζουν, ελληνικά και ξένα ποπάκια, για την πιτσιρικαρία και κάτι κωλόμπαρα για τους εργένηδες της ηλικίας μου(40+ και πάνω), κάτι λούμπεν τύπους και κάτι λαμόγια της νύχτας… προτίμησα να τραβήξω προς τα ’κει… τουλάχιστον θα άκουγα ορίτζιναλ λαϊκά, και, σε κάθε περίπτωση, θα ήταν βρόμικη μεν, αλλά πιο δυνατή η φάση.
Πήγα οργανωμένος. Αγόρασα ένα «MARLBORO» κόκκινο σκληρό, και θα έπινα ένα «JACK DANIELS» στη μνήμη του νεκρού φίλου, κι ένα «JIM BEAM» στην ανάμνηση του παλιού φίλου, δυο ποτά και δυο τσιγάρα.
Στο μπαρ, τέτοια ώρα και καθημερινή, ήταν η ιδιοκτήτρια, ένα ρεμάλι κι ένας μπάτσος με πολιτικά στην μπάρα, κι ένας πελάτης σε τραπέζι, που χαμουρευόταν με μια κοπέλα(κονσομασιόν…).
Κάθισα σε τραπέζι, και, πριν προλάβω, να παραγγείλω, μου ήρθε η δεύτερη κοπέλα του μαγαζιού, μια νεαρή 25χρονη μελαχρινούλα, αλλά της είπα να μου φέρει πρώτα το «JACK DANIELS» και θα τα πούμε μετά.
Το ήπια, μαζί και με ένα τσιγάρο στη μνήμη του φίλου… Μου ’πεσε λίγο βαρύ η αλήθεια, αλλά, συνέχισα ακάθεκτος στο δεύτερο, στο «JIM BEAM», και κάλεσα και την κοπέλα, για παρέα, με το ποτό της(νερό…) και τη μάρκα της(για το ποσοστό της). Ε, είπαμε τις γνωστές ψιλομαλακίες και πιο πολύ μίλησαν τα χέρια, εκατέρωθεν, σε πληρωμένα χαϊδέματα… Σε κάποια φάση, μου πρότεινε να μου χορέψει αισθησιακά και μου άρεσε η ιδέα! Τις παράγγειλα το κομμάτι από τις «9½ Weeks»(Joe Cocker – «You Can Leave Your Hat On»).
http://www.youtube.com/watch?v=jOotsq4soug
– «Κάτσε ντε, στη Σαλαμίνα είσαι», μου είπε, «με Βιτάλη βολεύεσαι;».
– «Βολεύομαι»! Και ξεκίνησε το τσιφτετέλι της με το κομμάτι «Ο Μουσταφάς».
http://www.youtube.com/watch?v=uaj9Ld45hdE
Το ’χε η κοπέλα, και συν τα δυο ποτά, ε, την ήθελα την αμαρτία μου. Ήθελε κι αυτή τα λεφτά μου, και μου πρότεινε, πως αν την κεράσω άλλο ένα «ποτό», θα μου έβγαζε τον κώλο της!
-«Κάντο», της είπα.
Κατέβασε, με χορευτικές κινήσεις, το κολάν της και το τάνγκα της και μου έφερε, πρόστυχα, το γυμνό κώλο της στο πρόσωπό μου. Στο ίδιο mood κι εγώ, της τον φίλησα και της τον έγλειψα, με τον μπάτσο να παίρνει μάτι από τη μπάρα. Αυτό ήταν! Τελείωσε το τραγούδι, τελείωσε το ποτό, τελείωσε και το γλειφοκώλι. GAME OVER!
Πλήρωσα, χαιρέτησα ευγενικά κι έφυγα. Σταμάτησα σ’ έναν κάδο ανακύκλωσης και πέταξα και το πακέτο με τα «MARLBORO».
Επέστρεψα σπίτι, με μια αίσθηση ότι έκανα μια τρύπα μέσα στη νύχτα. Μηχανή δεν καβάλησα…
Ξάπλωσα κι έβαλα τα ακουστικά κι άκουσα τα «Μεθυσμένα δειλινά» με τον Μαργαρίτη… λειτούργησαν ως υπνωτικά, σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
http://www.youtube.com/watch?v=MuLYwmbYNjo
Τελικά, το road movie θέλει και τον τόπο του και τα κυβικά του… Α, αν κανείς έχει δει το «Road to Paloma», ας που πει το τέλος της ταινίας.
Τάσος Καραντής
Το «Road to Paloma», μου τράβηξε την προσοχή, λίγο ο τίτλος του – που σε προετοίμαζε για road movie - λίγο η υπόθεση :
«O Robert Wolf, μετά και μία επίθεση που δέχεται το καταφύγιο Ινδιάνων στο οποίο μένει και ο ίδιος και η μητέρα του, η οποία βιάζεται και σκοτώνεται, ξεκινάει ένα ταξίδι προς τα βουνά Teton, όπου και θα σκορπίσει τις στάχτες της. Το ταξίδι όμως αυτό δεν είναι μόνο για να τιμήσει την μνήμη της μητέρας του, αλλά και να πάρει εκδίκηση για τον χαμό της. Καθώς λοιπόν, προσπαθεί να ξεφύγει από το FBI, το οποίο τον καταδιώκει γιατί πήρε τον νόμο στα χέρια του, εκείνος συναντά τον Cash, έναν προσφάτων διαζευγμένο μουσικό, και το ταξίδι αποκτά συνεπιβάτη.»…
… αλλά και το όλο πλαίσιο(ινδιάνικο καταφύγιο, αμερικάνικα ερημικά τοπία, μηχανές μεγάλου κυβισμού, στριπτιζάδικα), με εξίταραν για ένα «ενήλικο road trip»(όπως χαρακτηρίστηκε), νύχτα, βαρετής καθημερινής στη Σαλαμίνα…
Βυθίστηκα, λοιπόν, στον καναπέ, παρέα με μια κούπα πράσινο τσάι...
... κι ένα μεγάλο κουτί «Caprice», που τα βάζω στην κατάψυξη και τα απολαμβάνω κατεψυγμένα!…
Κάπου, γύρω στις 1 μετά τα μεσάνυχτα, άρχισα και κουτούλαγα, ωραία τα τοπία κι οι μηχανές, αλλά, το στόρι κάπου σερνότανε, κι οι χαρακτήρες δεν είχαν την αλήθεια που θα ήθελα. Μου καρφώθηκε, όμως, μέσα στη βαρεμάρα μου, η ιδέα να καβαλήσω μηχανή! Αυτό ήταν! Έκλεισα το dvd, ντύθηκα και πήρα, νυχτιάτικα, τους δρόμους, σε αναζήτηση μηχανής!...
Τώρα, εγώ, ένα παπάκι που είχα, το έχω πουλήσει από το … 1993, αλλά το καβάλημα της μηχανής, όπως και του ποδηλάτου, δεν ξεχνιέται…
Θυμήθηκα, μάλιστα, και μια μάντρα που νοίκιαζε αυτοκίνητα και μηχανές(λες και θα ήταν στις χαράματα ανοιχτά) και όλα πλάστηκαν ιδανικά στο μυαλό μου.
Έβαλα μπροστά το ρουμάνικο DACIA μου(είμαι της ξεπεσούρας) και πήγα στη μάντρα ενοικίασης, αλλά, όχι μόνο ήταν κλειστή, λόγω ώρας, αλλά, είχε «κατεβάσει ρολά» εδώ και πολύ καιρό… Έτσι, έμεινα με την γλύκα, και το μόνο που απόμεινε ήταν να πάω το κοντέρ στο κόκκινο(όσο μπορεί να πάει σε μια DACIA…), σε μια άδεια ερημική λεωφόρο του νησιού…
Παρέμενα, όμως, ανικανοποίητος, άσε που άρχισε να παίζει στο μυαλό μου, το φιλμάκι των αναμνήσεων… υπήρχε κάποτε ένα μπαράκι - στέκι, όπου έπαιζε ροκιές και κάντρυ και πήγαινα τακτικά. Του ποτού δεν ήμουν, ούτε, πολύ, της ξένης μουσικής, αλλά μου άρεσε το μαγαζί, η ατμόσφαιρά του κι ο ιδιοκτήτης του, που το έτσουζε το bourbon (έπινε JACK DANIELS), κι από αυτό πήγε, σκοτώθηκε με τη μηχανή, κι άφησε τη γυναίκα του με δυο μικρά παιδιά…
Θυμάμαι, μια φορά, είχα κάτσει μέχρι αργά, και την είχα βγάλει για ώρες με 1 - 2 μαρτίνι
όχι από αφραγκία, αλλά, γιατί δεν μπορώ να πιω και να καπνίσω πολύ. Οπότε, σε κάποια φάση, μου προτείνει να με κεράσει ότι γουστάρω, και του παραγγέλνω μια κόκα – κόλα με μια φέτα λεμόνι...
και του γουρλώσανε τα μάτια, λες και του παράγγειλα μαριχουάνα… ιστορίες…
θυμήθηκα κι έναν παλιό μου φίλο(που έχουμε χαθεί πια), που σύχναζε κι αυτός εκεί, μηχανόβιος και λάτρης του bourbon κι αυτός, αλλά έπινε JIM BEAM.
Τώρα, έχουν ψοφήσει όλα αυτά στη Σαλαμίνα… έχουν απομείνει κάτι κλαμπάκια που παίζουν, ελληνικά και ξένα ποπάκια, για την πιτσιρικαρία και κάτι κωλόμπαρα για τους εργένηδες της ηλικίας μου(40+ και πάνω), κάτι λούμπεν τύπους και κάτι λαμόγια της νύχτας… προτίμησα να τραβήξω προς τα ’κει… τουλάχιστον θα άκουγα ορίτζιναλ λαϊκά, και, σε κάθε περίπτωση, θα ήταν βρόμικη μεν, αλλά πιο δυνατή η φάση.
Πήγα οργανωμένος. Αγόρασα ένα «MARLBORO» κόκκινο σκληρό, και θα έπινα ένα «JACK DANIELS» στη μνήμη του νεκρού φίλου, κι ένα «JIM BEAM» στην ανάμνηση του παλιού φίλου, δυο ποτά και δυο τσιγάρα.
Στο μπαρ, τέτοια ώρα και καθημερινή, ήταν η ιδιοκτήτρια, ένα ρεμάλι κι ένας μπάτσος με πολιτικά στην μπάρα, κι ένας πελάτης σε τραπέζι, που χαμουρευόταν με μια κοπέλα(κονσομασιόν…).
Κάθισα σε τραπέζι, και, πριν προλάβω, να παραγγείλω, μου ήρθε η δεύτερη κοπέλα του μαγαζιού, μια νεαρή 25χρονη μελαχρινούλα, αλλά της είπα να μου φέρει πρώτα το «JACK DANIELS» και θα τα πούμε μετά.
Το ήπια, μαζί και με ένα τσιγάρο στη μνήμη του φίλου… Μου ’πεσε λίγο βαρύ η αλήθεια, αλλά, συνέχισα ακάθεκτος στο δεύτερο, στο «JIM BEAM», και κάλεσα και την κοπέλα, για παρέα, με το ποτό της(νερό…) και τη μάρκα της(για το ποσοστό της). Ε, είπαμε τις γνωστές ψιλομαλακίες και πιο πολύ μίλησαν τα χέρια, εκατέρωθεν, σε πληρωμένα χαϊδέματα… Σε κάποια φάση, μου πρότεινε να μου χορέψει αισθησιακά και μου άρεσε η ιδέα! Τις παράγγειλα το κομμάτι από τις «9½ Weeks»(Joe Cocker – «You Can Leave Your Hat On»).
http://www.youtube.com/watch?v=jOotsq4soug
– «Κάτσε ντε, στη Σαλαμίνα είσαι», μου είπε, «με Βιτάλη βολεύεσαι;».
– «Βολεύομαι»! Και ξεκίνησε το τσιφτετέλι της με το κομμάτι «Ο Μουσταφάς».
http://www.youtube.com/watch?v=uaj9Ld45hdE
Το ’χε η κοπέλα, και συν τα δυο ποτά, ε, την ήθελα την αμαρτία μου. Ήθελε κι αυτή τα λεφτά μου, και μου πρότεινε, πως αν την κεράσω άλλο ένα «ποτό», θα μου έβγαζε τον κώλο της!
-«Κάντο», της είπα.
Κατέβασε, με χορευτικές κινήσεις, το κολάν της και το τάνγκα της και μου έφερε, πρόστυχα, το γυμνό κώλο της στο πρόσωπό μου. Στο ίδιο mood κι εγώ, της τον φίλησα και της τον έγλειψα, με τον μπάτσο να παίρνει μάτι από τη μπάρα. Αυτό ήταν! Τελείωσε το τραγούδι, τελείωσε το ποτό, τελείωσε και το γλειφοκώλι. GAME OVER!
Πλήρωσα, χαιρέτησα ευγενικά κι έφυγα. Σταμάτησα σ’ έναν κάδο ανακύκλωσης και πέταξα και το πακέτο με τα «MARLBORO».
Επέστρεψα σπίτι, με μια αίσθηση ότι έκανα μια τρύπα μέσα στη νύχτα. Μηχανή δεν καβάλησα…
Ξάπλωσα κι έβαλα τα ακουστικά κι άκουσα τα «Μεθυσμένα δειλινά» με τον Μαργαρίτη… λειτούργησαν ως υπνωτικά, σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.
http://www.youtube.com/watch?v=MuLYwmbYNjo
Τελικά, το road movie θέλει και τον τόπο του και τα κυβικά του… Α, αν κανείς έχει δει το «Road to Paloma», ας που πει το τέλος της ταινίας.
Τάσος Καραντής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου