Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ!

ΤΑ ΧΡΥΣΟΨΑΡΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ Η ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ!




Από τις πρώτες παιδικές μου μνήμες, είναι ένα χρυσόψαρο στο γυάλα, που είχαμε στο σπίτι.

Ίσως, γι’ αυτό, κι από μικρός, δεν χωράω σε «γυάλες και κλουβιά», και δεν επιθυμώ να κλείνεται σ’ ένα περιορισμένο χώρο ο κάθε έμβιος οργανισμός.

Έτσι, το θέμα «χρυσόψαρο στη γυάλα» ήταν ξεχασμένο, και ξεκαθαρισμένο, για μένα, εδώ και 40 χρόνια…

Όταν, όμως, έχεις παιδιά, και μάλιστα, μικρά, αλλάζει η ζωή σου και ρίχνεις «νερό στο κρασί σου»…

Έτσι, την περασμένη άνοιξη, πηγαίνοντας βόλτα στο περιβόλι ενός μπάρμπα μου, είδαν τα παιδιά μου χρυσόψαρα στη στέρνα του περιβολιού. Για όσους δεν γνωρίζουν, οι περιβολάρηδες έχουν στέρνα στα περιβόλια τους, όπου πλένουν τα λαχανικά τους και γι’ αυτό, συνήθως, είναι λασπωμένη. Εκεί, είχαν το συνήθειο, και το κρατάνε ακόμα οι παλαιοί, να ρίχνουν χρυσόψαρα, τα οποία διακρίνονται για την ανθεκτικότητά τους!

Ε, μόλις τα είδαν τα παιδιά μου, με μια φωνή, μου τα ζήτησαν : «μπαμπά χρυσόψαρα»! Δεν τους έκανα το χατήρι αμέσως, έπεσα σε σκέψη και σε έρευνα… τα χρυσόψαρα είναι τα πιο ανθεκτικά ψάρια του γλυκού νερού και πλέον, στην Ελλάδα, δεν συναντώνται στη φύση, αλλά μόνο στα ενυδρεία, και στις, εναπομείνασες, στέρνες των… περιβολιών! Έτσι, προσπάθησα να κατευνάσω τις τύψεις μου, προς χάριν των παιδιών, ότι δεν είναι και μεγάλο το κλιματολογικό και γεωγραφικό σοκ τους, από τη στέρνα με τα λασπόνερα, στη γυάλα, με τη φροντίδα. Συνέτεινε κι η προτροπή του θείου : «Πάρτα! Θα τα σώσεις από το στόμα των γλάρων!...».




Ξαναβρέθηκα, λοιπόν, με γυάλα, ύστερα από 40 χρόνια, και δυο(2) χρυσόψαρα(ένα αρσενικό κι ένα θηλυκό, όπως μου τα διάλεξε, με βάση τη διαφορετικότητα της ουράς τους, ο, εμπειρικός, γνώστης θείος), στη γυάλα, σε καθαρό νερό, με τροφή ειδική(τυποποιημένη δυστυχώς), από αυτήν, που πωλείται για τα χρυσόψαρα και τα ψάρια του ενυδρείου, αλλά και με φροντίδα(ειδικές σταγόνες αποχλωροποίησης & αποβακτηριοποίησης του νερού της βρύσης).    

Βέβαια, δεν μένουμε μόνο στην αλλαγή του νερού, τον καθαρισμό και το τάισμά τους, αλλά, μαθαίνω στα παιδιά μου, να ασχολούνται μαζί τους, όπως το κάνω εγώ, και θα σας το περιγράψω παρακάτω.

Με την ενασχόλησή μου αυτή, ανακάλυψα, εμπειρικά, τη μνήμη τους και τη νοημοσύνη τους, πριν την επιβεβαιώσω κι επιστημονικά(μέσω της βιβλιογραφίας).




«Αρχή σοφίας η ονομάτων επίσκεψις», λέει, όμως, ο Αντισθένης. Οπότε, ας κάνω μια παρένθεση, για, λίγες πληροφορίες, για τα χρυσόψαρα :

«Το χρυσόψαρο (Carassius auratus auratus - Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους (Linnaeus, 1758)) ή αλλιώς και Goldfish ανήκει στην οικογένεια Κυπρινίδες (Cyprinidae),την ποοικογένεια Κυπρινίναι (Cyprininae), το γένος Καράσσιος (Carassius), το είδος Carassius auratus(Καράσσιος ο χρυσόχρους) και το υποείδος Carassius auratus auratus (Καράσσιος ο χρυσόχρους ο χρυσόχρους). Σύμφωνα με παρατηρήσεις η καταγωγή του Χρυσόψαρου ήταν από την Κίνα.
Το σώμα του χρυσόψαρου είναι πεπλατυσμένο κατά την αρχή του ραχιαίου πτερυγίου. Παρουσιάζει φαρυγγικά δόντια με στενή αλλά λεία επιφάνεια. Επίσης φέρει 35-48 βραγχιάκανθες στο πρώτο βραγχιακό τόξο. Παρουσιάζει μέγιστο μήκος περίπου 30-40cm και βάρος 600-800 gr. Συνηθέστερα όμως απαντάται μικρότερο τον 15cm γιατί αυτό το μέγεθος επιτυγχάνεται περίπου κατά τον 5ο με 6ο χρόνο της ηλικίας τους. Τα χρυσόψαρα παρουσιάζουν αρκετές αλλαγές στον χρωματισμό τους κατά την διάρκεια της ζωής τους. Σαν νεαρά ιχθύδια παρουσιάζουν πρασινοκαστανό χρώμα στην ράχη, χάλκινο στις δύο πλευρές και κίτρινο στην κοιλιά. Έπειτα από το αρκετούς μήνες επανέρχονται στο γνωστό χρώμα, το πορτοκαλοκόκκινο.




Τα χρυσόψαρα θεωρούνται παμφάγα, διότι καταναλώνουν και φυτά αλλά και ζωικούς οργανισμούς όπως μικρά οστρακοειδή και έντομα. Ακόμη έχει παρατηρηθεί ότι καταναλώνουν φυτικές τροφές όπως λάχανο, αρακά χωρίς φλοιό και βρασμένη πατάτα σε μικρές ποσότητες.

Η αναπαραγωγή των χρυσόψαρων γίνεται με ωοτοκία χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις. Το θηλυκό ζευγαρώνει την άνοιξη με αρκετά αρσενικά και γεννά χιλιάδες αυγά, απ τα οποία προκύπτουν διασταυρωμένοι νέοι γόνοι με ποικιλία χρωμάτων. Τα αυγά αφού πρώτα τοποθετηθούν, θα επωαστούν για κάποιες ώρες (48-72) οπότε και θα εκκολαφθούν οι νέοι γόνοι.

Τα χρυσόψαρα είναι ψάρια ποταμόδρομα και ζουν κυρίως σε περιοχές με νηματική ροή, πυκνή βλάστηση και μαλακούς αμμοπηλώδεις πυθμένες. Παρόλα αυτά τα χρυσόψαρα ζουν και σε στάσιμα νερά γιατί έχουν ελάχιστες απαιτήσεις και είναι πάρα πολύ ανθεκτικά. Γι αυτό το λόγο χρησιμοποιούνται ευρύτατα σε ενυδρεία αλλά και γυάλες. Μπορούν να ζήσουν σε εύρος θερμοκρασιών 1-40 °C.

Χρυσόψαρα παρατηρούνται στην Κεντρική Ασία, την Κίνα, αλλά και την Ιαπωνία.

Στον Ελλαδικό χώρο δεν υπάρχουν καταγραφές χρυσόψαρων σε φυσικά οικοσυστήματα αλλά μόνο σε ενυδρεία.




Τα χρυσόψαρα είναι από τα λίγα είδη τα οποία δεν έχουν ιδιαίτερη εμπορική αξία ως τρόφιμα, ωστόσο είναι ευρύτατα γνωστά για τα την καλλωπιστική τους χρήση. Δεν παρουσιάζουν επικινδυνότητα για τον άνθρωπο, ούτε βρίσκονται στον κατάλογο με απειλούμενα είδη.

Τα χρυσόψαρα αποτελούν το κατά κόρον ψάρι για «γυάλα» και αυτό λόγω των ελάχιστων απαιτήσεων του. Ωστόσο τα χρυσόψαρα χρειάζονται αρκετό χώρο, περίπου 30 λίτρα νερού για κάθε ψάρι, ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν σωστά αλλά και να αναπαραχθούν. Ακόμη ένας παράγοντας είναι ότι προτιμούν να ζουν σε ομάδες γι αυτό η καλύτερη αναλογία που προκύπτει είναι ανά 100 λίτρα νερού περίπου 3 χρυσόψαρα. Βέβαια θα πρέπει η ποιότητα του νερού να είναι κατάλληλη ώστε να μπορούν να ζήσουν σε ανεκτές βιοχημικές συνθήκες.

(Πηγή : http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%81%CF%85%CF%83%CF%8C%CF%88%CE%B1%CF%81%CE%BF)






Μύθος η «μνήμη χρυσόψαρου»;

Τα χρυσόψαρα τα ταΐζω κάθε μεσημέρι. Μετά από τις πρώτες μέρες, είδα, ότι με αναγνώριζαν – καθώς και τα παιδιά μου(τα ταΐζουμε, όλοι, με τη σειρά, δημοκρατικά) – σε αντίθεση με άλλα μέλη του σπιτιού ή επισκέπτες, όπου τους είναι παντελώς αδιάφοροι! Γνωρίζουν ότι ρίχνω την τροφή πάνω από τη γυάλα, και, μόνο την κίνηση του δαχτύλου μου να κάνω(χωρίς να τους ρίξω τροφή), θα πάρουν μια κατακόρυφη στάση, βγάζοντας, σχεδόν, το μισό κεφάλι τους, έξω από το νερό, και περιμένοντας την τροφή! Αν δεν τους τη ρίξω, θα με ακολουθήσουν προς το μέρος της γυάλας που θα κατευθυνθώ, και θα μου ανοιγοκλείνουν το στόμα, ενώ θα έχουμε μια επαφή ως εξής : ακουμπάνε, χωρίς να με φοβούνται, το στόμα τους στο γυαλί και προσπαθούν να αγγίξουν το δάχτυλό μου, που ακουμπώ στο εξωτερικό μέρος της γυάλας… έχουμε δηλαδή, πρώτον, μια επικοινωνία επαφής, όπου θα συνεχιστεί, για όση ώρα αφιερώσω, να κάθομαι να τα κοιτώ σε συγκεκριμένη πλευρά της γυάλας και να τους «μιλώ», όπου και τα δυο τους, θα μείνουν μαζί μου, ανοιγοκλείνοντας το στόμα τους, ενώ εγώ τους μιλώ, και, παράλληλα, αλληλοκοιταζόμαστε, πρόσωπο με πρόσωπο. Ε, μετά την καθημερινή επικοινωνία, ακολουθεί και το καθημερινό τάισμα.




Όλη, λοιπόν, αυτή η αλληλοεπίδραση που έχουμε αναπτύξει, με τον καιρό, επιβεβαιώνει ότι, και μνήμη έχουν με διάρκεια(εξασκείται μέσω της καθημερινής επανάληψης), αλλά και ικανότητα μάθησης!

Και κάπου εδώ έρχεται η επιστήμη, να συμπράξει και να επιβεβαιώσει την εμπειρική μου παρατήρηση :

«Η θεωρία που έλεγε ότι τα χρυσόψαρα έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη καταρρίπτεται, αφού επιστήμονες του πανεπιστημίου στον Καναδά ανακάλυψαν ότι, τουλάχιστον ένα, είδος χρυσόψαρου είναι ικανό να θυμηθεί που τράφηκε πριν από 12 ημέρες.

Η γνωστή θεωρία της «μνήμης χρυσόψαρου» αμφισβητείται, ύστερα από τις τελευταίες ανακαλύψεις που έκαναν επιστήμονες στο πανεπιστήμιο του Καναδά.

Οι επιστήμονες ερεύνησαν ένα είδος αφρικανικού χρυσόψαρου, μετά από ανεπιβεβαίωτες αναφορές για τη νοημοσύνη τους από ιδιοκτήτες ενυδρείων.

«Κάποιοι ιδιοκτήτες πιστεύουν ότι τα ψάρια βλέπουν μαζί τους τηλεόραση», αναφέρει ο Δρ. Τρέβορ Χάμιλτον του πανεπιστημίου Μακ Γιούαν του Καναδά.

Για την έρευνα, τα χρυσόψαρα «εκπαιδεύτηκαν» να μπαίνουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο του ενυδρείου, για να τραφούν, ως επιβράβευση.

Μετά από μία περίοδο 12 ημερών, τα χρυσόψαρα μπήκαν πάλι στο ίδιο ενυδρείο και κατεγράφησαν οι κινήσεις τους.

Το χρυσόψαρο έδειξε ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον για την περιοχή που συσχετιζόταν με το φαγητό, υποδεικνύοντας ότι «θυμόταν» πως είχε τραφεί εκεί.

«Ψάρια που θυμούνται που βρίσκεται το φαγητό, έχουν ένα εξελικτικό πλεονέκτημα απέναντι σε αυτά που δεν το κάνουν, ανέφερε ο Δρ. Χάμιλτον, ο οποίος παρουσίασε τα ευρήματα της έρευνας στην ετήσια συγκέντρωση Πειραματικής Βιολογίας στο Μάντσεστερ.»

(Πηγή : http://www.enikos.gr/various/247496,My8os_h_mnhmh_xrysoyaroy;.html)




Επίσης, διάβασα, ότι : «Τα χρυσόψαρα μπορούν να ακούσουν μουσική και μάλιστα μπορούν να διακρίνουν και ποιου συνθέτη είναι. Μια μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Behavioral” πειραματίστηκε με τα χρυσόψαρα, βάζοντας τους να ακούσουν μουσική πολύ κοντά στο ενυδρείο. Τα δύο κομμάτια που επέλεξαν ήταν κλασική μουσική του Johann Sebastian Bach και του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Τα χρυσόψαρα δεν είχαν κανένα πρόβλημα να «διακρίνουν» τους δύο συνθέτες. Τα ψάρια και τα περισσότερα ζώα προτιμούν τη σιωπή στη μουσική, η έρευνα αποδεικνύει ότι τα χρυσόψαρα μπορούν να ανιχνεύσουν τις πολύπλοκες ιδιότητες των ήχων!».

(Πηγή : www.carabola.gr)





Πειραματίστηκα και σ’ αυτό! Πήρα τη γυάλα και την ακούμπησα σ’ ένα τραπεζάκι, δίπλα στον καναπέ, όπου συνηθίζω να ριλαξάρω, ακούγοντας κλασική μουσική. Παρατήρησα το εξής : ενώ τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας τα χρυσόψρα είναι κινητικότατα(!), στο άκουσμα της κλασικής μουσικής και με μένα δίπλα τους, άρχισαν να αιωρούνται χαμηλά μέσα στη γυάλα(σε μια κατάσταση, όπως οι αστροναύτες στο διάστημα), με ανοιχτά τα μάτια(τα ψάρια δεν έχουν βλέφαρα!), αλλά ακίνητα, για όση ώρα ακούγαμε μαζί μουσική… είχαν περιέλθει, κι εγώ μαζί τους, σε μια κατάσταση, κυριολεκτικά, νιρβάνας!

Από τότε, ακούω, τους αγαπημένους μου Βιβάλντι και Μπαχ, συντροφιά με τα χρυσόψαρά μου!  



Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2014

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ’40 ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ

ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ’40 ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ




Όπως,  επανειλημμένως, δηλώνω : «Είμαι ανένταχτος δημοκράτης, εθνιστής(=πατριώτης, με την έννοια της συνείδησης ότι είμαι πολίτης του ελληνικού κράτους και το πατριωτικό αίσθημα που προκύπτει από αυτήν), διεθνιστής, ειρηνιστής και ανθρωπιστής».

Επίσης, έχω και – μειοψηφική – άποψη – κατά των(μαθητικών) παρελάσεων, που καθιέρωσε ο δικτάτορας Μεταξάς(1936), στα χνάρια του ιδεολογικού προτύπου του, του Χίτλερ… Μυούν, κατά τη γνώμη μου(με τη στρατιωτική διάταξη και βηματισμό), τους μαθητές στον μιλιταρισμό…

Αλήθεια, γνωρίζετε τι σημαίνει παρέλαση; Ανατρέξτε στα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειες : «Η παρέλαση είναι στρατιωτική τελετή, κατά την οποία οι δυνάμεις προς τιμή μιας επετείου ή κάποιου άλλου σημαντικού γεγονότος εμφανίζονται δημόσια παρουσιάζοντας τα όπλα και τον εξοπλισμό τους και κάνοντας παράταξη και πορεία.».

Είναι οι μαθητές κι οι μαθήτριες σχολείων στρατιώτες; Επίσης, να γνωρίζετε, πως σε κανένα άλλο κράτος της Ευρώπης, δεν γίνονται  μαθητικές παρελάσεις στρατιωτικού τύπου, αλλά μόνο στρατιωτικές.

Πιο ουσιαστική θεωρώ την ιστορική γνώση(μέσω διαλέξεων, ντοκιμαντέρ, εργασιών για τους μαθητές κλπ.) για τις εθνικές επετείους – από τις παρελάσεις και τις φανφάρες…

Όλα αυτά τα λέω και στα παιδιά μου, με τη συμπλήρωση, όμως, πως οι ίδιοι θα αποφασίσουν. Ο  γιος μου(που είναι σε ηλικία παρέλασης) θέλει, και παρελαύνει με τον αθλητικό σύλλογο. Είναι ένα παιδί 9 χρονών και του αρέσει, όλη αυτή η πολύχρωμη τελετή, και θέλει να είναι μαζί με τους φίλους του και τους συναθλητές του. Το κατανοώ, και βάζω, πάνω από την όποια προσωπική μου θέση(εξάλλου κι εγώ στην  εφηβεία μου, σταμάτησα, από άποψη, να παρελαύνω – και τότε είχαμε και συνέπειες… απουσία…), την πατρική αγάπη.

Έτσι και σήμερα παρακολούθησα άλλη μια παρέλαση… το μυαλό μου, όμως, έκανε την δική του παρέλαση…

Τι τιμούμε την 28η Οκτωβρίου;  Το ΟΧΙ του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά προς τον πρέσβη της Ιταλίας στην Ελλάδα   Εμμανουέλε Γκράτσι.

Συγκεκριμένα : «Στις 3 τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Αθήνα, Γκράτσι θα συναντηθεί με τον Μεταξά, για να του επιδώσει, στο σπίτι του στην Κηφισιά, τελεσίγραφο, με το οποίο ο Μουσολίνι απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας. Η κυβέρνηση των Αθηνών είχε διορία τρεις ώρες για να δώσει την απάντησή της. Ωστόσο, αυτή ήταν αυτονόητη για τον δικτάτορα: «Donc, Monsieur c'est la guerre» («Λοιπόν, Κύριέ μου έχουμε πόλεμο!»).»(Πηγή : http://www.sansimera.gr/articles/21#ixzz3HSsVtwLa).


Δεν θα μπω στον κυκεώνα των ιδεολογικών και πολιτικών συζητήσεων, αν το ΟΧΙ το είπε ο Μεταξάς, ή ο ελληνικός λαός… Η ερμηνεία του ΟΧΙ, μετά τη μεταπολίτευση,  αναπαράγεται ως εξής : «Το ΟΧΙ από τον Μεταξά απηχούσε τις διαθέσεις του ελληνικού λαού.  Το ΟΧΙ γίνεται δεκτό με πρωτοφανή ενθουσιασμό απ' όλο τον ελληνικό λαό, που ξυπνά στις 6 το πρωί από τους συριγμούς των σειρήνων και ξεχύνεται στους δρόμους, κρατώντας τη γαλανόλευκη. Οι στρατεύσιμοι ετοιμάζονταν για το μέτωπο «με το χαμόγελο στα χείλη» και το ραδιόφωνο μετέδιδε διαρκώς το περίφημο πρώτο ανακοινωθέν του Γενικού Στρατηγείου: «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλουν από της 5:30 πρωινής σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»(βλ. ό. π.).

Δηλαδή, ο ελληνικός λαός, έτρεξε «με το χαμόγελο στα χείλη», να πάει να σφαχτεί, για  να υπερασπιστεί ένα δικτατορικό καθεστώς και μάλιστα φασιστικό, αδερφό, αυτού που μας επιτίθονταν;

Δεν κάνω ιστορική μονογραφία εδώ, για να πάρετε, έτοιμη, «στο πιάτο», μια απάντηση, ως θέσφατο… Αμφισβητώ, επίτηδες(!), προς κριτική σκέψη… Ένας μεγάλος καλλιτέχνης μας έχει δηλώσει πως «πατρίδα είναι αυτό που αντέχει η καρδιά του κάθε ανθρώπου να υπερασπιστεί»…

Επανέρχομαι. Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Απαιτούσε από την Ελλάδα να μην εμποδίσει το στρατό του να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.». Γι’ αυτό, λοιπόν, πολεμήσαμε κι αμυνθήκαμε! Έτσι δεν είναι; Ή, πιο σωστά, πολέμησαν οι παππούδες μας… Μετά ακολούθησε η, αναμενόμενη – και μη αντιμετωπίσιμη - εισβολή των Γερμανών, κι όλα όσα ακολούθησαν, ανοίγοντας, πλέον, το κεφάλαιο της «Εθνικής Αντίστασης», αλλά και «αυτών που προσκύνησαν», κι έγιναν τα πειθήνια όργανα του Χίτλερ στην Ελλάδα, εναντίον του λαού τους και των αγωνιζόμενων συμπατριωτών τους.

Να σας κάνω μια ερώτηση : Η σημερινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου  έλαβε χώρα σε μια ελεύθερη Ελλάδα;

Στρατιωτικά είμαστε ελεύθεροι, ναι. Οικονομικά είμαστε; Γιατί, ξέρετε, εκτός των στρατιωτικών, υπάρχουν κι οι οικονομικοί πόλεμοι.

Αντιστέκονται, σήμερα, οι «δημοκράτες» πολιτικοί μας, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, ως λαός, στις αποφάσεις της Τρόικας και του ΔΝΤ;  

Τι ζητούσε ο Μουσολίνι; «Να καταλάβει ορισμένες στρατηγικές θέσεις στη χώρα μας.».

Ποια είναι η θέση της σημερινής «ελεύθερης» Ελλάδας; Παραδομένη πλήρως στις αποφάσεις της Τρόικας και του ΔΝΤ, χωρίς λαϊκή αντίσταση, υπόδουλη οικονομικά, με κυβέρνηση – ανδρείκελο(εκλεγμένη από εμάς!) να υπηρετεί υποτακτικά τις έξωθεν εντολές… Βρισκόμαστε δηλαδή – άνευ πολέμου – υπό(οικονομική) κατοχή… και παρελαύνουμε για το ΟΧΙ του ’40, που έκαναν πράξη άλλοι, ενώ εμείς λέμε καθημερινά ΝΑΙ…

Αυτούς που είπαν – έμπρακτα, με τη ζωή τους – το ΟΧΙ τους τιμούμε με παρελάσεις σε μια εξαθλιωμένη κι υπό οικονομική κατοχή Ελλάδα… τους εαυτούς μας, εμάς τους ίδιους, που λέμε το ΝΑΙ στους κατακτητές μας, τους αποτιμούμε;

Τάσος Καραντής


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

Αχιλλέας Βιλλιώτης - «ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ»

Αχιλλέας Βιλλιώτης -  «ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ  ΣΤΗΝ  ΑΛΒΑΝΙΑ»




 Αφηγήσεις του Σαλαμίνιου συντοπίτη μου  για τη συμμετοχή του στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.




 Ο κ. Αχιλλέας Π. Βιλλιώτης(1918-2007) ήταν ένα γνωστό και σεβαστό πρόσωπο του νησιού της Σαλαμίνας.

Πολέμησε στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 στην Αλβανία και τιμήθηκε με μια ξεχωριστή ηθική αμοιβή, η οποία απονέμεται, όχι με κριτήριο το βαθμό του στρατιωτικού, αλλά με βάση την αξία του και τον ηρωισμό που επέδειξε στο πεδίο της μάχης. Του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός  «δια την ηρωϊκήν του προσπάθειαν κατά τας επιχειρήσεις».

Τον κ. Αχιλλέα Βιλλιώτη τον επισκέφτηκα σπίτι του για να καταγράψω τις αναμνήσεις του από τη συμμετοχή του στον πόλεμο. Για δύο συνεχείς κρύες νύχτες του χειμώνα (29-30 / 1 /2001) μου αφηγούταν τα δραματικά αλλά  ηρωικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Η πορεία προς το μέτωπο, οι δύσκολες συνθήκες, τα συναισθήματα, οι μάχες, η ανδρεία, η υπερήφανη επιστροφή. Αφηγήσεις γλαφυρές, ζωντανές, που θα μπορούσαν να γεμίσουν ένα ολόκληρο βιβλίο. Αφηγήσεις που θυμίζουν το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη. Απ’ αυτές επέλεξα και σας παρουσιάζω κάποια κομμάτια, έτσι σαν αποσπάσματα από το ημερολόγιο του Δεκανέα Βιλλιώτη Αχιλλέα (οι τίτλοι δικοί μου):


                                     Η πορεία προς το μέτωπο

«Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος εγώ υπηρετούσα στο 34ο Σύνταγμα Αθηνών ως κληρωτός. Ανήκα στον 7ο λόχο του 2ου τάγματος. Από ’κει ξεκινήσαμε για την Αλβανία. Καθυστερήσαμε, όμως, για 15 ημέρες, περίπου, στην Ελευσίνα προκειμένου να μας χρησιμοποιήσουν ως φρουρά του Αεροδρομίου. Ατμοπλοϊκώς από τον Πειραιά φτάσαμε στο Μεσολόγγι. Από ΄κει αρχίζουν οι ταλαιπωρίες, πορείες και βάδισμα από πόλη σε πόλη, κάθε νύχτα, με φορτίο στην πλάτη μας εκτός από το όπλο και τα 90 φυσίγγια, κουβέρτες, χλαίνη κι όλα τα προσωπικά μας είδη. Κάθε νύχτα κάναμε 25-30 χιλιόμετρα πορεία. Αφήσαμε πίσω μας Αγρίνιο, Άρτα και Γιάννενα, όπου εκεί ανακάλυψα και την πρώτη μου ψείρα. Στις 5 Δεκεμβρίου 1940 φτάσαμε στα σύνορα της Αλβανίας.».


                                               Στο Λιμπόχοβο

«Ο λόχος μας κάπου χάθηκε και μπήκαμε από άλλο σημείο στην Αλβανία, στο ελληνικό χωριό Λιμπόχοβο, έξω από το Αργυρόκαστρο. Μας είδε ένα γέρος με ρώσικο καπέλο και μόλις άκουσε ελληνικά, άρχισε απ’ τη χαρά του να φωνάζει στα αρβανίτικα να βγουν όλοι έξω να μας υποδεχτούν. Μείναμε ένα βράδυ εκεί. Μας δώσανε ρούχα. Ο Πρόεδρος του χωριού, όσοι είμαστε, τόσα αρνιά έσφαξε να μας φιλέψει. Μετά ήρθε το κυρίως σώμα. Πήγαμε στο σχολείο του χωριού, παρουσιάσαμε τα όπλα, κατεβάσαμε την ιταλική σημαία και βάλαμε την ελληνική. Την επομένη ξεκινήσαμε και τραβήξαμε για  το Αργυρόκαστρο.».


                                              Στο Αργυρόκαστρο

«Φτάσαμε σε 2 ημέρες από το Λιμπόχοβο στο Αργυρόκαστρο χωρίς σχεδόν μάχη. Ήμασταν 3 ημέρες νηστικοί και πέφτουμε πάνω σ’ ένα χωράφι με πράσα. Βουτήξαμε τα πράσα… Νερό ήπιαμε από ’κει που πίνουνε τα άλογα. Ανακαλύψαμε και μερικές κυψέλες με μέλι. Τις σπάσαμε, φάγαμε και μέλι…

Μέχρι εδώ χιόνι καθόλου, βροχή αρκετή. Βρήκαμε ένα ημιυπόγειο, μπήκαμε μέσα. Κάναμε χαρά, γιατί ήταν γεμάτο με φλούδια από καλαμπόκι τα οποία είχαν σχηματίσει ένα φυσικό στρώμα. Θα κοιμόμαστε στα μαλακά και στα ζεστά. Ανάψαμε φωτιά.

 Μόλις χάραξε, ο κόσμος του Αργυροκάστρου είχε βγει έξω στους δρόμους, έρχεται ένας αξιωματικός και μας λέει: “Ποιος ξέρει αρβανίτικα; Να πει εδώ στους χωριανούς να μας οδηγήσουν στο Μπιτσάρι”. Εγώ πράγματι πήγα, βρήκα τρεις -τέσσερις άντρες και τους μίλησα, μισά αρβανίτικα μισά ελληνικά. Στην αρχή βρήκα έναν μεσήλικα άντρα για να μας οδηγήσει στο Μπιτσάρι, αλλά αυτός, δικαιολογημένα, με παρακάλεσε να τον αντικαταστήσω με έναν νεότερο, για οδηγό. Έτσι κι έγινε. Ο παππούς αυτός ευχαριστημένος όπως ήταν μου έφερε ένα ταψί ψωμί (μπομπότα). Σε λίγα λεπτά είχε μοιραστεί σε όλους τους άντρες σαν αντίδωρο. Φύγαμε λοιπόν και μετά από μια μέρα ανεβήκαμε στο Μπιτσάρι.».
 

                                                   
                                                     Στο Μπιτσάρι

«Στο Μπιτσάρι, που βρισκόταν, σε 1500 μέτρα υψόμετρο, φτάσαμε βρεγμένοι, ταλαιπωρημένοι, νηστικοί, κακομοίρηδες. Εκεί πάψαμε να έχουμε επαφή με το χώμα. Εγώ από τότε, για 4 μήνες, δεν ξανάδα χώμα. Μόνο χιόνι. Από ένα μέτρο και πάνω.».



                                             Μάχες με τους Ιταλούς

«Μετά από την πρώτη επαφή με τους Ιταλούς, ανεβήκαμε στα υψώματα του Τεπελενίου σε ύψος 1580 μέτρα συνεχίζοντας την προέλασή μας. Εκεί ήρθαμε σε κανονική μάχη με τον εχθρό με πολλές απώλειες (σκοτωμένοι από ιταλικές σφαίρες, κρυοπαγήματα, αγνοούμενοι). Το κέρδος μας ασήμαντο. Σ’ όλη αυτήν την αναμπουμπούλα της μάχης άλλος έχασε το κράνος άλλος το όπλο του… Η διαταγή όμως του λοχαγού ήταν: «Κυνηγήστε τους (τους Ιταλούς) μαζί με τους άλλους φωνάζοντας ΑΕΡΑ»! Έτσι κι έγινε.

Μετά τη μάχη κατεβήκαμε πιο κάτω σε κάτι παλιόσπιτα και κοιμηθήκαμε 60 άτομα σ’ ένα δωμάτιο 4Χ4. Την άλλη ημέρα ανεβήκαμε στο ίδιο υψόμετρο περίπου και βαδίζαμε ακριβώς απάνω στην ατέλειωτη οροσειρά του Τεπελενίου.

Ήταν παραμονή του Αγ. Ελευθερίου βράδυ. Σκάβαμε μέσα στο χιόνι για να βρούμε στέρεο έδαφος για να στήσουμε το αντίσκηνο και να ξεκουραστούμε, γιατί το πρωί καινούρια επαφή με τον εχθρό μας περίμενε…  Νερό δεν είχαμε να πιούμε. Με το χιόνι ξεδιψάγαμε, με το χιόνι πλενόμαστε.

Έγινε μια μικρή μάχη εκεί με τους Ιταλούς. Υποχώρησαν οι Ιταλοί, πιάσαμε έτσι στα αρπαχτά, τάκα - τάκα, 13 αιχμαλώτους και ξαναγυρίσαμε στη βάση μας. Τους αιχμαλώτους από την ώρα που τους πιάναμε γινόντουσαν φίλοι μας, Όμως αυτή τη φορά κάποιος δικός μας στρατιώτης ενός απ’ αυτούς του ’χε πάρει ό,τι είχε πάνω του, τα λεφτά, ακόμα και τη φωτογραφία της γυναίκας του. Τον βλέπω εγώ και του λέω: «Ρε δώσε του ανθρώπου τη φωτογραφία της γυναίκας του. Τι του την πήρες; Τι την θέλεις εσύ; Α στο διάολο απ’ εδώ!» Κι έτσι του την έδωσε πίσω.

Μας λένε θα δεχτούμε επίθεση από τους Ιταλούς και πρέπει να ανέβουμε στο ύψωμα για να πολεμήσουμε. Περιμέναμε να μας πούνε τη θέση που θα πάρουμε.».






                                          Χριστουγεννιάτικη νύχτα

«Ήτανε προπαραμονή των Χριστουγέννων. Ανακαλύψαμε μια τρύπα που έβγαζε νερό. Φεύγουμε, εγώ, ο Γιάννης ο Μπερής, ο Τάσος ο Καραγιάννης (Τασοδαίμων) και κάποιοι άλλοι Κουλουριώτες(= Σαλαμίνιοι) και πάμε να πάρουμε νερό. Στην επιστροφή χαθήκαμε.

Στο διάστημα που είχαμε πάει για νερό, επειδή ετοιμαζόμαστε για μάχη το πρωί με τους Ιταλούς, λέει ο Αντισυνταγματάρχης  Παυσανίας Κατσώτας του ταγματάρχη: «Τι μου τους έφερες βρε εδώ; Αύριο το πρωί δεν θα έχω ούτε έναν, θα μου έχουν πεθάνει όλοι από το κρύο. Πάρ’ τους κατέβασέ τους πιο χαμηλά και  θα τους ανεβάσεις τα χαράματα στις 4 με 5 η ώρα.».

Εμείς, από την άλλη, είχαμε πιάσει μια κατηφόρα, νύχτα ήταν, και δεν ξέραμε που πηγαίναμε. Να ανάβαμε φωτιά για να μας βρούνε οι δικοί μας, φοβόμαστε μη μας δουν και οι Ιταλοί και μας ρίξουνε. Εγώ είχα την ατυχία να μην έχω το όπλο μου. Το είχα δώσει σ’ έναν μουλαρά γιατί είχα κουραστεί από το βάρος και θα το έπαιρνα όταν θα επιστρέφαμε από την πηγή που είχαμε πάει για να πάρουμε νερό. Εμείς χαθήκαμε κι έτσι ήμουν και χωρίς όπλο. Οι άλλοι είχανε όπλα.

Κάτσαμε λοιπόν να ξημερώσει.

Είχαμε κάτσει γύρω-γύρω από ένα έλατο κι είχαμε βγάλει τα κράνη μας και τα χρησιμοποιήσαμε για κάθισμα και περιμέναμε να ξημερώσει. Πότε ξημέρωνε μια χριστουγεννιάτικη νύχτα. Ήμασταν και νηστικοί. Προπαραμονή των Χριστουγέννων κι ενώ ετοιμαζόμαστε για μάχη, μας είχαν δώσει για φαγητό τεσσεράμισι σύκα! Ξαναχιόνισε πάλι και είχαν σβήσει και τα χνάρια μας  αλλά και το μονοπάτι.

Μέσα απ’ το σκοτάδι μας πλησίασαν δυο τσολιάδες του 42ου Συντάγματος. Είχαν χαθεί κι αυτοί. Αποφάσισα να πάω μαζί  τους, να κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια μήπως και βρούμε το μονοπάτι. Ξεκινήσαμε, χωριστήκαμε κι αρχίσαμε να ψάχνουμε. Κάποια στιγμή, μόνος ήμουν μέσα στη νύχτα, κόβεται μια χιονοστιβάδα σα μαχαίρι. Λέω, ρε Παναγία μου δε με βρίσκει μια βόμβα, μια σφαίρα να με σκοτώσει… Σε τέτοια κατάσταση ήμουν… Για καλή μου τύχη βρίσκω ένα καλώδιο και το ακολούθησα. Λέω ή στους Ιταλούς θα πάω τώρα ή στους Έλληνες. Ακολούθησα το καλώδιο και με έβγαλε ακριβώς στη σκηνή του Κατσώτα. Μου λέει ο Κατσώτας: «Που είσαστε ρε; Σας έχουμε αγνοούμενους!»
Γύρισα λοιπόν στο κονάκι μου κι έστειλαν κι έφεραν και τους άλλους. Με περιμένανε 32 γράμματα… Φάγαμε μανέστρα νερόβραστη, δεν είχαμε τι άλλο να φάμε.»


                                         Ο πυροβολισμός

«Ήρθε η μέρα του Αϊ Γιαννιού, 7 Ιανουαρίου. Μετακινηθήκαμε πάλι για ανασύνταξη, γιατί είχαμε αποδεκατιστεί. Θα πηγαίναμε σ’ ένα χωριό απέναντι από το Αργυρόκαστρο, Νόκοβο λεγότανε. Περάσαμε τη μεγάλη χτιστή γέφυρα του Αργυροκάστρου. Εκεί συνάντησα κι έναν άλλο συμπατριώτη μου, τον Νικηφόρο τον Καλογιάννη. Φώναξε αυτός: «Ρε παιδιά απ’ την Κούλουρη είναι κανείς;».

Προσωρινά μ’ είχε βάλει ο λοχαγός, γι’ αυτό το βράδυ, και ήμουν υπεύθυνος στα μουλάρια με τα οποία κουβαλάγαμε τις σφαίρες, άλλα πολεμοφόδια και τα μαγειρικά κι άλλα σκεύη. Φτάσαμε στο Αργυρόκαστρο και περάσαμε το ποτάμι για να βγούμε απέναντι. Ήταν 2-3 χαράματα και περιμέναμε να ξημερώσει, να φέξει. Βλέπαμε από μακριά ένα φωτάκι αλλά δεν ξέραμε τι ήταν. Εγώ λέω: «Παιδιά θα πάρω αυτή τη χαράδρα και θα πάω εκεί σ’ αυτό το φως. Εάν ακούσετε πιστολιά να ακολουθήσετε αυτό το δρόμο, γιατί θα σημαίνει ότι βρήκαμε το τάγμα. Πράγματι έφτασα και βρήκα το χωριό, το Νόκοβο. Πιο δίπλα ήταν ένα άλλο χωριό η Ερίντη.

Αφού βρήκα το χωριό πυροβόλησα κι έτσι ήρθαν κι οι άλλοι. Όσοι ώρα έλειπα εγώ, ο ταγματάρχης τους είχε απαγορεύσει να ανάψουνε φωτιά ή να πυροβολήσουνε. Μόλις λοιπόν πυροβόλησα εγώ ο ταγματάρχης, έξω φρενών, ζήταγε να μάθει ποιος ήταν αυτός που πυροβόλησε. Μου λένε οι άλλοι: «Μη λες ότι ήσουνα εσύ». Εγώ νόμιζα ότι είχα κάνει ανδραγάθημα. Κι έτσι πήγα ο ίδιος στον ταγματάρχη, στο δωμάτιό του και τον είδα να κάθεται σταυροπόδι, κουρασμένος ύστερα  από 30 ώρες πορεία. Μπαίνω μέσα και παρουσιάστηκα ότι ήμουν αυτός που πυροβόλησα. Μου έδωσε ένα χαστούκι. Αυτή ήταν η αμοιβή μου! Την άλλη μέρα έμαθε ποιος ήμουνα και με τον τρόπο του έδειξε ότι είχε μετανιώσει .»



                                           Στο Β΄ Φυλάκιο

«Φύγαμε από το Νόκοβο και βαδίσαμε ακόμα πιο δυτικά προς τις όχθες του Αώου, απέναντι από τα Τρία Αυγά. Είχαμε αμυντικό αγώνα. Μας χώριζε μια χαράδρα, 150 μέτρα απόσταση, από τους Ιταλούς. Εκεί ήμασταν στο Β΄ Φυλάκιο. Άμα ήθελε ο λοχαγός να τιμωρήσει κανένανε του έλεγε: «Κερατά θα σε στείλω στο Β΄ Φυλάκιο». Οι συνθήκες εκεί ήταν: άμυνα μέχρι εσχάτων, περίπολο κάθε 3 ώρες, φαγητό μια φορά την εβδομάδα…».






                                        Το θάψιμο των νεκρών

«Με βάζει ο ανθυπολοχαγός να θάψω τους νεκρούς μας. Κανείς από τους συναδέλφους μου δεν τολμούσε να πάει. Εγώ, παρόλο που ήμουνα ο μικρότερος σε ηλικία, εκτέλεσα την διαταγή για την πολύ μακάβρια αυτή πράξη. Σκάψαμε κυριολεκτικά με τα νύχια σ’ ένα βραχώδες έδαφος. Τους είχανε φάει και οι λύκοι, τρεις ήταν. Τους θάψαμε έτσι, χωρίς όνομα, μ’ ένα ξύλινο σταυρό…».  



                                               Η υποχώρηση

«Απρίλιος 1941. Άρχισε η υποχώρηση από τα υψώματα του Τεπελενίου. Φεύγοντας βάζαμε συρματοπλέγματα με ξύλινους πασσάλους για να εμποδίσουμε τους Ιταλούς και να τους καθυστερήσουμε ώστε να μη μπορούν εύκολα να μας ακολουθήσουν. ».


                                           Πάσχα στην Κακαβιά

«Μεγάλο Σάββατο. Φτάνουμε στην Κακαβιά. Ξημέρωνε Κυριακή του Πάσχα.

Πήγαμε σε μια εκκλησία εκεί στο χωριό και ακούσαμε το Χριστός Ανέστη. Κυριακή απόγευμα μας διαβάσανε την ημερησία διαταγή:
«Σπουδαία γεγονότα λαμβάνουν μέρος στην Αθήνα ίνα τελειώσει ο πόλεμος.»

Ζήτω! Εμείς. Χαρά μεγάλη. Φαΐ φάρε, μόνο λιγάκι χαλβά!


                                                Πάλι στην Αλβανία

«Δευτέρα του Πάσχα, 21 Απριλίου. Μια μέρα ηλιόλουστη, καλοκαιρινή. Διαταγή: «Η 4η διμοιρία θα μπει πάλι μέσα στην Αλβανία, κοντά στα σύνορα, να πάει στη θέση που εγκατέλειψε ο 5ος λόχος γιατί τρελάθηκε ο λοχαγός.» Πήγαμε. Μπήκαμε σ’ ένα μικρό χαράκωμα που χώραγε τρία άτομα. Καταλάβαμε χαρακώματα που τα είχαν εγκαταλείψει οι δικοί μας και ήμασταν έτοιμοι για να αντιμετωπίσουμε τον εχθρό, τους Ιταλούς. Ήμασταν στη πρώτη γραμμή, σε θέση αναπνοής από τον Ιταλό…»



                                           Ο πόλεμος τελείωσε…

«Ξημερώματα ακούμε τη σάλπιγγα. Παύσατε πυρ. Παύσατε πυρ. Μας λέει ο ταγματάρχης: “Ακούτε, για μας ο πόλεμος τελείωσε. Από στιγμή σε στιγμή περιμένουμε να ’ρθουνε  οι Γερμανοί να μας δούνε ότι κι αυτή τη στιγμή είμαστε νικητές. Είμαστε μέσα στην Αλβανία! Όταν δείτε τους Γερμανούς θα σηκωθείτε όρθιοι στις θέσεις σας. Δεν θα χαιρετήσετε. Άμα δείτε Ιταλό να σηκωθεί όρθιος δε θα τον πυροβολήσετε. Την ίδια εντολή έχουν κι αυτοί”. Χαρά εμείς, ο πόλεμος τελείωσε…

Πριν όμως έρθουνε οι Γερμανοί, που φτάσανε το βράδυ αντί το πρωί, ενώ είχαμε φιλοφροσύνες μεταξύ μας (Buono Greco, Buono Italiano), από παρεξήγηση όμως αρχίζει μια μάχη από το πρωί ως το βράδυ, η χειρότερη των 6 μηνών. Ένας φίλος μου αξιωματικός του Πυροβολικού μου είπε όταν συναντηθήκαμε: “Ρίξαμε τόσα βλήματα όσα δεν ρίξαμε στους έξι μήνες πολέμου.”».  



                                                 Η επιστροφή

«Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε πίσω στην Ελλάδα, στις 21 Απριλίου, με τα πόδια. Φτάσαμε στα Γιάννενα. Κοιμηθήκαμε σ’ ένα ερειπωμένο, από βομβαρδισμό, σπίτι. Την άλλη μέρα φύγαμε. Με τα πόδια πάλι. Φτάσαμε και στην Άμφισσα. Μείναμε εκεί δυο μέρες. Έγινε ένας βομβαρδισμός εκεί από τους Γερμανούς. Κρυφτήκαμε σε μια χαράδρα. Εγώ είχα και 40 πυρετό.

Εκεί ήταν κάτι κοριτσόπουλα, οι οποίες φλερτάρανε έναν αξιωματικό. Καθαρίζανε πορτοκάλια και τον κερνάγανε. Λέει μια απ’ αυτές για μένα: «Τον άρρωστο θα τον πάρω σπίτι μου.» Έτσι κι έγινε. Με πήρε και με πήγε σπίτι της. Είχε ένα αδερφό. Με βάλανε σ΄ ένα δωμάτιο. Μου φτιάξανε ένα ζεστό, μου φέρανε φαγητό. Συνήλθα κάπως. Μου πήρε τα ρούχα και τα ξεψείριασε…

Με τα πόδια φτάσαμε στο Κριεκούκι. Ξέρω και την απόσταση,  Θήβα – Κριεκούκι είναι 12 χιλιόμετρα! Εκεί είδα νταλίκες γερμανικές. Καβάλησα κρυφά από πίσω σε μια γερμανική νταλίκα και έφτασα στο Μεγάλο Πεύκο. Με μια βάρκα πέρασα απέναντι στη Φανερωμένη. Πάτησα το πόδι μου στην Κούλουρη(=Σαλαμίνα)!




Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ




Η Σαλαμίνα ένιωσε, από τη μια, τη βαριά μπότα των γερμανοϊταλικών ναζιστικών και φασιστικών δυνάμεων κατοχής, αλλά, από την άλλη, άνθισε, και σ’ αυτό το ιστορικό νησί του Σαρωνικού, το αντιστασιακό κίνημα.

Ένα από τα πρωταγωνιστικά πρόσωπα εκείνων των ηρωϊκών μα και τραγικών χρόνων είναι ο αντιστασιακός κι αγωνιστής(ΕΑΜίτης και ΕΛΑΣίτης) Βαγγέλης Π. Σαλματάνης(1914-2011).

Το 2004, προσέγγισα τον 90χρονο, τότε, συντοπίτη μου και κατέγραψα τις αναμνήσεις του, με το δημοσιογραφικό μου μαγνητοφωνάκι, σε 17 ωριαίες κασέτες. Το υλικό αυτό,μαζί με αρκετά έγγραφα – ντοκουμέντα, που ο αγωνιστής κατείχε στο προσωπικό του αρχείο, έγινε βιβλίο : «Οι αναμνήσεις του αγωνιστή Βαγγέλη Π. Σαλματάνη - μαρτυρίες και τεκμήρια», εκδ. Στοχαστής, Αθήνα 2005.

Απομαγνηφωνώντας τις αφηγήσεις του και δουλεύοντας πάνω στο υλικό, έβλεπα ότι μέσα από τα λεγόμενά του “ξεπήδαγε” ένας ολοζώντανος μονόλογος, ο μονόλογος ενός, ανάμεσα στους χιλιάδες, απλού αγωνιστή, που μέσα του καταγραφόταν, κωδικοποιημένα, η δραματική ιστορία τούτου του τόπου. Αυτό που εγώ έκανα, ήταν να προσπαθήσω, πάντα δοκιμαζόμενος πάνω στη γραφή και συνεχώς πειραματιζόμενος, μέσα από μια ανασύνθεση και συμπύκνωση, να του δώσω σάρκα και οστά.  


«Γεννήθηκα στα μέσα της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ήμουν παιδί πολυμελούς αγροτικής οικογένειας. Τελείωσα το Σχολαρχείο και πήγα στο Γυμνάσιο. Το άφησα όμως, γιατί την εποχή αυτή τα γράμματα τα πούλαγαν ακριβά!  Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, ακολούθησα το επάγγελμα του ναυτικού, έγινα μηχανικός του εμπορικού ναυτικού. Το πρωί δούλευα στα συνεργεία, κάνοντας την πρακτική μου και το βράδυ σπούδαζα.

Μαζί μ’ έναν συμμαθητή μου είχαμε νοικιάσει δυο δωματιάκια, τρώγλες ήτανε, στον Προφήτη Ηλία, στον Πειραιά. Ήταν ένας μεγάλος χώρος με πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια, σαν στρατόπεδο, και οι περισσότεροι από τους ενοικιαστές του ήταν τσαγκαράδες, που δούλευαν στα εργοστάσια κατασκευής παπουτσιών. Αυτοί, τότε, οι τσαγκαράδες, λόγω του επαγγέλματος, όπως ήσαν στα τραπεζάκια και φτιάχνανε παπούτσια, διάβαζαν και συζήταγαν πολύ. Ήσαν στην πρωτοπορία των προοδευτικών ιδεών και κυρίως του Κομμουνιστικού Κόμματος. Μια φορά λοιπόν μου ρίξανε κάτω από την πόρτα την εφημερίδα «Νεολαία» της ΟΚΝΕ, της Ομοσπονδίας Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας. Ε, σα νέος με ανησυχίες που ήμουν, τη διάβασα κι άρχισα, σιγά-σιγά, να γνωρίζω τις ιδέες του κομμουνισμού.

 Τελικά, ώσπου να τελειώσω τη σχολή, έτρεχα, με τους διαλοτσαγκαράδες, στις διάφορες διαδηλώσεις. Μια φορά κάναμε μια πορεία, στο κέντρο του Πειραιά. Πριν φτάσουμε στο Δημαρχείο, εκεί κοντά,ήτανε ένας φούρνος.  Το φτυάρι που φούρνιζε έβγαινε έξω από το παράθυρο. Άμα ήσουνα “τυχερός” το έτρωγες στη κοιλιά! Εκεί λοιπόν είχανε κατέβει οι χωροφύλακες, τότε τους λέγαμε κουραμπιέδες, και μας είχανε φράξει το δρόμο. «Πίσω, πίσω! Να διαλυθείτε» μας φώναζαν. Εμείς τώρα 17-20 χρονών που να κάναμε πίσω, το θεωρούσαμε προσβολή. Πείσμα αυτοί, πείσμα εμείς! Μας πλακώσανε με τα κλομπ! Οπισθοχωρήσαμε και μπήκαμε στο φούρνο. Αρπάξαμε τα ξύλα που φούρνιζε το ψωμί και βγήκαμε έξω. Δώστου αυτοί δώστου εμείς! Τρώω μια με το κλομπ στον ώμο, μου παράλυσε το χέρι! Εν τέλει μας διαλύσανε. Ήτανε το πρώτο μου ξύλο αυτό, δοκίμασα το πρώτο μου κλομπ!                
                     
Καθοδηγητής μου, κατά κάποιον τρόπο, ήταν ένας, κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερός μου, παλιός κομμουνιστής. Δεν ήταν βέβαια καθοδηγητής μου με σύνδεση, αλλά ήταν αυτός που με μύησε στην κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτός δούλευε στον Πειραιά, στην Καρβουνόσκαλα, ως φτυαριστής και ήταν ενταγμένος στο προοδευτικό συνδικαλιστικό κίνημα. Την περίοδο αυτή, γύρω στα 1936, έγινε το Σιλό στον Πειραιά. Είχαν αναστατωθεί όλοι, έλεγαν, τι θα γίνουμε εμείς που θα πάμε; Εγώ, ήμουνα ακόμη μαθητής στη σχολή μηχανικών, και τον γνώρισα στο λιμάνι. Περπατήσαμε μια φορά μαζί συζητώντας και μου έκανε εντύπωση που αυτός, φτωχός μεροκαματιάρης όπως ήτανε, είχε βγάλει τα παπούτσια του και τα είχε βάλει στη μασχάλη, για να μη λιώσουνε οι σόλες! Κάποια στιγμή τον ρώτησα: «Τι γίνεται τώρα η υπόθεση αυτή με το Σιλό; Θα σας πετάξουνε στο δρόμο!». Γύρισε με κοίταξε με περιέργεια, να έβλεπε τι γνώμη είχα εγώ. Και μου είπε: «Και τι θέλεις να κάνουμε; Να μην το βάλουν το Σιλό;». –«Να πάτε να το σπάσετε! Να μην αφήσετε τίποτα απ’ αυτό!», του απάντησα. Κούνησε, κούνησε το κεφάλι και μου είπε: «Αυτά τα λένε οι αναρχικοί. Μήπως είσαι και ‘σύ τέτοιος;». –«Όχι δεν είμαι εγώ αναρχικός». Είχα διαβάσει όμως τότε εγώ τον «Αναρχισμό» του Μπακούνιν. –«Εμ τότε γιατί να πάμε να το σπάσουμε; Είσαι ενάντια στην πρόοδο; Ενάντια στην εκβιομηχάνιση της χώρας; Είσαι ενάντια στο να μην εκσυγχρονιστεί η πατρίδα μας; Τι είσαι απ’ όλα αυτά;». Κάθισα και τον κοίταγα. Μου είπε : «Εμείς οι κομμουνιστές δεν είμαστε ενάντια στην πρόοδο, στην εκβιομηχάνιση της χώρας μας και στην εγκατάσταση μηχανημάτων νέου τύπου που θα ανακουφίζουνε τους εργαζόμενους. Αλλά ξέρεις ποια είναι η διαφορά μας; Να εγκατασταθεί, να βελτιωθεί και να επεκταθεί, αλλά  με παράλληλη εξασφάλιση της εργασίας αυτών που θα κινδυνεύσουν να μείνουν άνεργοι. Αυτό είμαστε εμείς.». –«Και πως θα γίνει αυτό; Ρε άμα δεν πάτε να το σπάσετε το ρημάδι δεν πρόκειται να δείτε θεού πρόσωπο!». Πολύ αργότερα, μετά από χρόνια, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε!

Τότε, στα 1936, δεν το’ χα πάρει καλά-καλά το δίπλωμα του μηχανικού, γιατί είχε αρρωστήσει ο καθηγητής μου και θα με εξέταζε ένας άλλος καθηγητής που έκανε τότε και χρέη υποδιευθυντή στη σχολή. Αυτός όμως εξέταζε όσους ήθελε κι εμένα  δεν με εξέταζε. Από τις συνεχείς αναβολές είχα νευριάσει τόσο που μια φορά, δεν κρατήθηκα, και του ‘δωσα μια τρίφλα που του φύγανε τα γυαλιά από τη μούρη! Τι να ‘κανε ο πατέρας μου, για να περάσει το κακό, είχε ένα γνωστό ναυτολόγο στο λιμεναρχείο και μου βρήκε καράβι και μπαρκάρισα. Πήγα στη Σοβιετική Ένωση και, κατόπιν, στην Ισπανία, κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, το Μάρτη του 1937. Συνέχισα να ταξιδεύω ως το τέλος του 1938. Τότε επέστρεψα στην Ελλάδα και πήρα το πτυχίο του μηχανικού από τη σχολή μου. Στη συνέχεια έδωσα εξετάσεις και πέρασα στη Σχολή Υπαξιωματικών Μηχανικών του Ναυτικού, απ’ όπου πήρα το πτυχίο του Β΄ Μηχανικού το 1939. Αμέσως τοποθετήθηκα στο θωρηκτό «Αβέρωφ», στο Αρχηγείο Στόλου.

 Καθ’ όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου βρισκόμουν στη ζώνη των πρόσω.

Στις 27 Απρίλη 1941 οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα. Η σημαία της σβάστικας κυμάτιζε στην Ακρόπολη. Το φρόνημα του Λαού όμως ήταν ακμαίο. Ένιωθε νικητής. Δεν ήθελε να υπακούσει ούτε να υποταχτεί.

Εγώ είχα επιστρέψει πια και πήγα στα παλιά στέκια κάποιων φίλων μου, γύρω από τα Εξάρχεια. Εκεί, πρωτορίχτηκε η ιδέα να οργανωθούμε στην αντίσταση. Ήρθαμε σε επαφή με την ΕΑΜική οργάνωση. Πήραμε κατευθύνσεις κι αρχίσαμε την ΕΑΜική δουλειά, συναντιόμασταν κρυφά σε γιάφκες.

Θυμάμαι ότι συμμετείχα και σε κάποιες συνεδριάσεις που έγιναν στη Δραπετσώνα, σε κάτι σπιτάκια με πλίθρες. Είναι να γελάς και να κλαις. Γιατί πήγαμε εκεί; Γιατί στα σπίτια αυτά, τα πλινθόκτιστα, άμα συνέβαινε τίποτα, ανοίγαμε μια τρύπα και περνάγαμε έτσι, από σπίτι σε σπίτι, και βγαίναμε σε άλλο δρόμο! Σ’ αυτά τα σπιτάκια λοιπόν, στη Δραπετσώνα, συνεδριάζαμε κι είχαμε βγάλει τα γραπτά μας. Τώρα τα γραπτά μας ήταν κάτι πολύ μικρά χαρτάκια πάνω στα οποία γράφαμε με πολύ ψιλά γράμματα, σα ψείρες. Συνήθως σ’ αυτές τις συνεδριάσεις ερχότανε ένας υπολοχαγός ή λοχαγός και μας έκανε μαθήματα για την τακτική και στρατηγική του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Απ’ έξω από το σπιτάκι που γινότανε η συνεδρίαση, λίγο πιο μακριά, είχαμε περιφρούρηση. Αυτή τη φορά λοιπόν, ήρθε ένας της περιφρούρησης και μας είπε: «Γερμανοί έρχονται!». Σηκωθήκαμε, αλλά δεν προλάβαμε να κάνουμε τίποτα γιατί ήρθε πάλι και είπε: «Δεν ήταν τίποτα, ένας μεμονωμένος Γερμανός ήταν!». Εμείς πριν μας ξεσηκώσει αυτός της περιφρούρησης κρατάγαμε σημειώσεις. Οπότε μόλις ξανακαθίσαμε στο τραπέζι, μας είπε αυτός της καθοδήγησης : «Για κοιτάτε που έχουμε φτάσει;». –«Τι να κοιτάξουμε;», είπε ένας σύντροφός μας. –«Τα σημειώματα!». –«Τα σημειώματα; Ου! Αύριο το πρωί!». –«Γιατί; Κοροϊδεύεις;». –«Τι κοροϊδεύω; Αύριο το πρωί θα τα βγάλω, τα έφαγα!». –«Ρε τα έφαγες;». –«Ναι. Τι θα τα έκανα;!». Πιάσαμε τα γέλια όλοι. Αυτός όμως ήταν παλιός αγωνιστής κι ήξερε από κινήματα, ήξερε από παρανομία. Εμείς ήμασταν κουταβάκια ακόμη.

Έτσι λειτουργήσαμε όλα τα χρόνια της Κατοχής. Κυρίαρχη δουλειά μας ήταν το γράψιμο συνθημάτων στους τοίχους(ψωμί – λευτεριά – ανεξαρτησία – λαϊκή κυριαρχία), η εξεύρεση οπλισμού και η συγκέντρωση πληροφοριών, τις οποίες και διαβιβάζαμε στην Κεντρική Διοίκηση του Πειραιά ή της Αθήνας. Στα τέλη του ’43 με αρχές του ’44, όμως, πληροφορηθήκαμε ότι οι Γερμανοί είχαν μπει στο δρόμο της ανακάλυψής μας κι ετοιμάζονταν να κάνουνε συλλήψεις! Έτσι, ύστερα από μία δραματική σύσκεψη, αποφασίστηκε η διάλυσή μας και η διοχέτευσή μας σε άλλα τμήματα του ΕΑΜ σε Αθήνα και Πειραιά.

Εγώ κατέληξα στην Κοκκινιά και βρέθηκα στρατιωτικός διοικητής λόχου του ΕΛΑΣ Πειραιά. Τότε απόκτησα και το πρώτο μου όπλο, ένα κολτ 40άρι. Μια φορά, είχα βγει με την κοπέλα μου και, κατά λάθος, το ακούμπησε! «Τι είναι αυτό;» μου είπε παγωμένη! –«Η ταυτότητά μου είναι!» της απάντησα.


 

Τον Αύγουστο του 1944 έζησα τα δραματικά γεγονότα του Μπλόκου της Κοκκινιάς, που άφησαν για πάντα έντονα στη μνήμη μου τις εικόνες της φρίκης, της τραγωδίας και του αίματος που χύθηκε στην χιλιοβασανισμένη προλεταριακή πόλη της Κοκκινιάς.

Η στάση και η θυσία της καπετάνισσας Διαμάντως με συγκλόνισε!Οι γερμανοτσολιάδες είχαν βάλει το σπίτι της σε κλοιό. Ήταν ταμπουρωμένη εκεί μαζί με τα παλικάρια του φρουραρχείου μας. Επιχείρησαν λοιπόν να το καταλάβουν με έφοδο και τότε άρχισε η μάχη. Όσοι πήδησαν από το μαντρότοιχο δεν ξανασηκώθηκαν. Επιχείρησαν  δεύτερη έφοδο, αλλά τα συγκεντρωτικά πυρά των παλικαριών του ΕΛΑΣ τους έκοψαν τη φόρα. Υποχώρησαν και ζήτησαν ενισχύσεις.  Ο Γερμανός αξιωματικός έστειλε μια συστοιχία όλμων. Τοποθετήθηκαν αντικριστά από το σπίτι κι άρχισαν να βάλουν. Εκεί να ’βλεπες και να σε πιάνει ίλιγγος: κεραμίδια να σκορπούν στον αέρα σαν τραπουλόχαρτα, τα ταβάνια, σχισμένα, να κρέμονται σαν σεντόνια που τα ’χε δείρει δυνατός αέρας στο σχοινί, τα σπασμένα παράθυρα να χάσκουνε χωρίς παντζούρια, σπασμένα τζάμια, τραυματίες με ανοιχτές πληγές και το οπλοπολυβόλο να ρίχνει πανδαιμόνια! Η καπετάνισσα Διαμάντω φώναξε δυνατά στα παλικάρια να μεταφέρουν τους τραυματίες στο ημιυπόγειο. Τα πυρομαχικά λιγόστευαν, μόνο λίγες δεσμίδες απέμεναν. Δεν υπήρχε άλλη λύση και ελπίδα, παρά να επιχειρήσουν έξοδο. «Μπρος λεβέντες και σας καλύπτω εγώ», τους είπε η Διαμάντω. Αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την καπετάνισσα. Τους φώναξε όμως αγριεμένα : «Σας αποδεσμεύω! Εμπρός κι εγώ σας καλύπτω με τα λίγα πυρομαχικά που έχω.». –«Έχε γεια καπετάνισσα!», απάντησαν. Πηδήξανε το μαντρότοιχο, τρεις είχανε απομείνει όλοι κι όλοι, μα δεν πρόλαβαν να τρέξουν 40 με 50 βήματα και άφησαν τη ζωή τους στο πεζοδρόμιο. Τελευταία δεσμίδα και το οπλοπολυβόλο σίγησε. Η Διαμάντω δρασκέλισε την αυλή και βγήκε από την πόρτα σα να μη συνέβαινε τίποτα! Ένας όλμος τη σημάδευε! «Ζωντανή τη θέλω», φώναξε ο ταγματασφαλίτης αρχηγός του αποσπάσματος. Ορμήσανε πάνω της, την έπιασαν και την πήγαν στην πλατεία στον αρχιταγματασφαλίτη. «Που είναι οι άλλοι μωρή;», τη ρώτησε. –«Δεν μου χρειάστηκαν άλλοι για να πολεμήσω άντρες που φόρεσαν γυναικεία φουστάνια!», του απάντησε. Και συνέχισε θαρρετά : «Έννοια σας και λίγα είναι τα ψωμιά σας!». Ο αρχιταγματασφαλίτης κοκκίνισε από το θυμό του και της έδωσε μία με το βούρδουλα στο πρόσωπο. Πετάχτηκε το αίμα να τον πνίξει! «Πάρτε την», φώναξε. Την οδήγησαν στην μάντρα μαζί με άλλους και την εκτέλεσαν.

Τη χαρά της απελευθέρωσης του Οκτώβρη τη σκέπασε ο βουρκωμένος ουρανός του Δεκέμβρη του ’44. Κατά την έναρξη των Δεκεμβριανών, ήμουν απ’ τους πρώτους που συνέλαβαν οι Εγγλέζοι ιμπεριαλιστές. Οδηγήθηκα στο Χασάνι, όπως λέγαμε τότε το αεροδρόμιο του Ελληνικού, αιχμάλωτος των Εγγλέζων και κατέληξα, λίγες μέρες αργότερα, όμηρός τους στο στρατόπεδο αιχμαλώτων της Ελ Ντάμπα, βαθιά μέσα στην έρημο της Αφρικής! Εκεί πριν είχαν βάλει τους Γερμανούς αιχμαλώτους και τώρα θα έβαζαν εμάς! Το στρατόπεδο ήταν ένας κάμπος καμιά 200αριά στρέμματα και παραπάνω. Είχε στη μέση ένα αρκετά μεγάλο διάδρομο και χωριζότανε σε κλουβιά. Το κάθε κλουβί είχε μέσα σκηνές και γύρω-γύρω αγκαθωτά συρματοπλέγματα και σε απόσταση 2 μέτρα είχε ένα μονό σύρμα, το οποίο δεν έπρεπε να το υπερβείς!

Από τα πρώτα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε ήταν αυτό του φαγητού. Ο Άγγλος συνταγματάρχης, διοικητής του στρατοπέδου, δε μας έδινε ψωμί και φαΐ. Ψωμί μας έδινε 40-50 δράμια. Εμείς σκεβρωμένοι, όπως ήμασταν, από την πείνα και τις στερήσεις, κάναμε δυο φορές έτσι και πήγαινε κάτω! Το βράδυ τι να τρώγαμε; Για φαΐ μας δίνανε φιστίκια αράπικα ξερά κι έναν πολτό από καρότο και λαρδί, ένα παχύρρευστο πράγμα! Αυτόν τον πολτό μόλις πηγαίναμε να τον φάμε γινότανε μια λάσπη στο στόμα, που μας ερχότανε εμετός! Τι να κάναμε; Σκεφτήκαμε να κάνουμε απεργία πείνας! Οι γιατροί που υπήρχαν ανάμεσά μας όμως είχαν τις αντιρρήσεις τους. Γιατί για να κάνεις απεργία πείνας πρέπει να έχεις τα κατάλληλα μέσα. Μας είπαν : «Άμα αρχίσουνε και εμφανιστούνε οι κοκκινίλες, στα χέρια ,στα πόδια, στα μπούτια, με τι θα τις θεραπεύσουμε; Έχουμε κανένα φάρμακο;». Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε αποχή. Μαζέψαμε όλα τα σκεύη του μαγειρείου και τα πετάξαμε απ’ έξω από τα σύρματα. Είχαμε κάτι πιάτα σαν κολυμπήθρες, σα τσουκαλάκια τσίγκινα. Μ’ αυτά και με τα κουτάλια αρχίσαμε και χτυπάγαμε. Μαζί με μας άρχισε και το άλλο κλουβί και παρακάτω και το άλλο και παρακάτω το άλλο και γίνηκε ένα πανδαιμόνιο. Βούιζε όλος ο κάμπος! Αναγκάστηκε και ήρθε ο Άγγλος συνταγματάρχης. Εν τω μεταξύ εμείς είχαμε βγάλει και μια επιτροπή. Ήρθε ο συνταγματάρχης και μας είπε : «Τι έχετε; Σας δίνω 1200 θερμίδες. Οι 1200 θερμίδες είναι αρκετές για να διαβιώσει ένας κρατούμενος. Τι παράπονο έχετε;». Του απάντησαν αυτοί της επιτροπής : «Ναι 1200 θερμίδες, αλλά τα φιστίκια γίνονται φαΐ;».-«Μα μαζί με τ’ άλλα συμπληρώνονται 1200 θερμίδες», τους ανταπάντησε. Και δώς του οι θερμίδες και δώς του οι θερμίδες. Πίσω απ’ αυτούς καθόμασταν εμείς. Ήτανε κι ο αρχιμάγειράς μας από τα χωριά της Λιβαδειάς. Ήτανε τόσο ψηλός που δεν τον χώραγε η πόρτα να περάσει! Είχε κάτι χερούκλες, να! Βάστηξε, βάστηξε που άκουγε θερμίδες και θερμίδες και έκανε έτσι και παραμέρισε και μπήκε μπροστά και είπε του διερμηνέα : «Πέστονα ρε του κερατά έτσι όπως θα σου τα πω εγώ! Άκου εδώ κύριε διοικητά. Εμείς στο σπίτι μας και στην πατρίδα μας δεν τρώγαμε θερμίδες! Τρώγαμε ψωμί! Να μας δώσεις ψωμί και να τις κρατήσεις τις θερμίδες εσύ! Να τις φας εσύ!». Ε, σιγά-σιγά  βελτιώθηκε κάπως η κατάσταση. Άρχισαν και μας έφερναν και πατάτες…

Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας επέστρεψα στην Ελλάδα, αλλά η Ασφάλεια είχε τραβήξει κόκκινη μολυβιά στο όνομά μου κι έτσι ήμουν συνεχώς στην παρανομία. Από τα πολλά, με κατέδωσε ένας χαφιές και με συνέλλαβαν. Παράλληλα με αποτάξανε κι από το Ναυτικό με την κατηγορία του επικίνδυνου κομμουνιστή. Είχε αρχίσει ο εμφύλιος κι εμένα με πήγαιναν από φυλακή σε φυλακή : Ασφάλεια Θεσσαλονίκης, Φυλακές Γεντί Κουλέ, Κρατητήρια Τούμπας, Γενική Ασφάλεια Πειραιά. Τελικά, βρέθηκα, το 1948, εξόριστος στην Ικαρία.




Από ’δω, απ’ την Αθήνα, τα στρατοδικεία δουλεύανε υπερορίες! Γιατί ο εμφύλιος πόλεμος βάσταγε. Και ψαρεύανε από μας από την Ικαρία και τους στέλνανε στην Αθήνα να δικαστούνε στο στρατοδικείο. Μια φορά έναν Πόντιο, ένα παλικάρι γερό, τον κάλεσε η χωροφυλακή να παρουσιαστεί στον Ξυλοσύρτη για να τον στείλουνε στην Αθήνα. Φυσικά δεν του είπανε το λόγο, αλλά αυτός, είτε τον ειδοποιήσανε είτε το κατάλαβε, και αντί για να παρουσιαστεί, βγήκε στο αντάρτικο! Είχε κάτι ομάδες σκόρπιες, δεξιά κι αριστερά, εκεί στο νησί, στην Ικαρία. Και μια μέρα που κατεβήκαμε μια ομάδα στον Άγιο Κήρυκο, για να ψωνίσουμε, τον είδαμε σκοτωμένο! Του ’χανε κόψει οι χωροφύλακες το κεφάλι, το ’χανε βάλει σ’ ένα τραπέζι και τριγύρω του χορεύανε!

Το καλοκαίρι του ’49 ήρθε ένα καράβι και βγήκαν και φώναζαν από έναν κατάλογο ονόματα, επιλεκτικά, ο τάδε, ο τάδε, ο τάδε…Μας πήραν από ’κει και μας πήγαν στην Μακρόνησο. Μας τοποθέτησαν, ως πολιτικούς κρατούμενους, στον Άγιο Γεώργιο, στο Στρατόπεδο Πειθαρχημένης Διαβίωσης Πολιτικών Εξορίστων. Εκεί μείναμε ως το φθινόπωρο του ’49 και κατόπιν μεταφερθήκαμε στα διάφορα τάγματα, μας αναλάμβανε πλέον ο στρατός. Εμένα με πήγανε στο Β΄ Ειδικόν Τάγμα Οπλιτών, στο Ειδικόν Σχολείον Αναμορφώσεως Ιδιωτών. Εκεί πήραμε μυρουδιά τι μέλλει γενέσθαι. Μόλις μπήκαμε μέσα από την πύλη μας σταματήσανε και μας βάλανε στη μέση οι αλφαμίτες, δηλαδή η αστυνομία μονάδας. Μας βάλανε στη μέση κι άρχισαν μια να μας φοβερίζουνε και μια να μας καλοπιάνουνε. Εμείς δεν τους δίναμε σημασία. Μας έλεγαν να υποχωρήσουμε και να υπογράψουμε δηλώσεις. Εμείς τίποτα. Οπότε σε μια στιγμή μας ρίχτηκαν. Μας χτυπούσαν, άλλοι με ξύλα, άλλοι με τους υποκόπανους κι άλλοι με κλωτσιές και γροθιές! Γυρίζαμε σαν τρελοί! Γύρω εμείς, γύρω κι αυτοί! Και χτυπάγανε! Αφού χορτάσανε αυτοί να δίνουνε κι εμείς να παίρνουμε, σταματήσανε! Και μας βάλανε σε φάλαγγα και μας πήγαν στις σκηνές. Ήτανε κάτι μεγάλες σκηνές κι εκεί μας πετάξανε μέσα στη λάσπη! Τα βράδια  ακούγαμε τα βογκητά και τις φωνές αυτών που μαρτύραγαν! Κάθε βράδυ! Κάθε βράδυ! Ώσπου ήρθε η σειρά μας! Μπήκανε μέσα στη σκηνή και μας αρχίσανε με τις κλωτσιές, με τους υποκόπανους, με τα παλούκια και μας χτυπάγανε αδιάκριτα! Σ’ όλο το στρατόπεδο άκουγες τα βογκητά, το ωχ και το βαχ, που σ’ έπιανε ανατριχίλα! Όλη νύχτα! Και το πρωί μας βγάζανε στη δουλειά, στην αγγαρεία. Εκεί οι αλφαμίτες σοφίζονταν, με το εκφυλισμένο τους μυαλό, πως θα μας παίδευαν. Εξάλλου δεν τους έκανε και κανένας έλεγχο, δεν τους ζητούσαν αναφορά, ότι ήθελαν μας έκαναν!




Την άνοιξη του’50 με απέλυσαν. Με άφησαν ελεύθερο να επιστρέψω στον τόπο μου, με την έγγραφη όμως εντολή «άμα τη αφίξει μου» να παρουσιαστώ «εις Υποδιεύθυνσιν  Χωροφυλακής».
Τα χρόνια που ακολούθησαν, παράλληλα με την οικογενειακή και επαγγελματική μου ζωή, εξακολουθούσα, πάντα, να παραμένω κι ένας ενεργός κοινωνικός αγωνιστής. Λόγω βέβαια αυτής της δράσης μου εξακολούθησα να είμαι “τακτικός επισκέπτης” της αστυνομίας. Όποτε τους κάπνιζε με ειδοποιούσαν και πήγαινα στην αστυνομία. Είχα ετοιμάσει λοιπόν κι εγώ το μπόγο μου και τον είχα σε μια γωνιά του σπιτιού μου. Και της έλεγα της, της γυναίκας μου, «Γυναίκα, άμα το βράδυ δεις και δεν έρθω να μου στείλεις τον μπόγο στην αστυνομία!». Αυτή η κατάσταση, με τις συνεχείς κλήσεις στην αστυνομία, συνεχίστηκε μέχρι και την μεταπολίτευση, το 1974. Αυτή η προσωπική μου ταλαιπωρία όμως δεν με εμπόδισε να δώσω το παρών μου σε όλα τα αγωνιστικά κινήματα και τις εξεγέρσεις της εποχής  ως και τη λαϊκή εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη του 1973.

Τώρα πια, που βρίσκομαι στη δύση μου, αισθάνομαι πως, ό,τι κι αν έγινε, το έκανα το χρέος μου σαν Άνθρωπος, πάλεψα, μια ζωή, για ένα ιδανικό, έναν καλύτερο κόσμο. Κουβαλάω τους αγώνες μου πάνω στο κορμί μου. Τελευταία πήγα στο γιατρό κι αυτός τρόμαξε με τις ουλές που είδε στην πλάτη μου, κατάλοιπα των βασανιστηρίων της φυλακής. Συγκλονισμένος με ρώτησε : «Τι σημάδια είναι αυτά που έχετε στην πλάτη σας;». –«Γιατρέ», του απάντησα, «είναι η αμοιβή που μου έδωσε η πατρίδα μου επειδή πολέμησα τους ναζί κατακτητές!».




Τάσος  Καραντής

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ΣΤΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ - Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΟΧΙ


ΣΤΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ - Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΟΧΙ





ΣΤΕΙΡΩΣΗ ΤΩΝ ΖΩΩΝ - Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΝΑΙ ΚΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΟΧΙ


 «Η στείρωση είναι ένα από τα ομορφότερα δώρα που ένας ιδιοκτήτης μπορεί να κάνει στο κατοικίδιό του»(ενδεικτικά : www.rhodog.gr)

«Δεν είναι πλέον ανθρώπινα όντα, είναι ζώα. Τουτέστιν, δεν έχουμε να εκτελέσουμε ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά ένα χειρουργικό»(Goebells, απόσπασμα από το ημερολόγιό του, αναφερόμενος σε επίσκεψη σε εβραϊκό γκέτο)


Το θέμα της στείρωσης των ζώων(αδέσποτων και οικόσιτων), τείνει να αποτελέσει στις μέρες μας μια δεδομένη κατάσταση – μονόδρομο, τεκμηριωμένη επιστημονικά και πλήρως και πανταχόθεν προβαλλόμενη, καθώς και κατοχυρωμένη νομικά.

Το κάθε νόμισμα, όμως, έχει δυο πλευρές. Έτσι, αναρωτήθηκα – δημοσιογραφικά – κι ερεύνησα να δω αν υπάρχει ομοφωνία στο θέμα «στείρωση των ζώων», ή, αν υπάρχει και τεκμηριωμένος αντίλογος. Κι αν υπάρχει, περνάει, ισότιμα, μέσα από τα φιλοζωικά σωματεία, τις κτηνιατρικές ιστοσελίδες, και, κυρίως, τα κυρίαρχα ΜΜΕ;

Αντίλογος, λοιπόν, υπάρχει, κι, αυτήν, την άλλη, αθέατη πλευρά του «νομίσματος της στείρωσης», θέλω να φωτίσω – προς ενημέρωση και διάλογο – μέσα από την, σχετική, ομώνυμη, δημοσιoγραφική στήλη μου «Η αθέατη πλευρά της σελήνης»…




Ας ξεκινήσω, πρώτα, με τις θέσεις και τα επιχειρήματα της πλειοψηφούσας κι επικρατούσας πλευράς :

1) Η άποψη του ΝΑΙ στη στείρωση των ζώων


Μύθοι και αλήθειες για τη στείρωση και τον ευνουχισμό


«Η στείρωση είναι ένα από τα ομορφότερα δώρα που ένας ιδιοκτήτης μπορεί να κάνει στο κατοικίδιό του. Ενώ όμως οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι η στείρωση αυξάνει το μέσο όρο ζωής του ζώου και συντελεί στη μείωση του υπερπληθυσμού ζώων που οδηγεί σε πολλά αδέσποτα και αχρείαστους θανάτους, εντούτοις εμείς καταπιανόμαστε με πεποιθήσεις και ταμπού όπως ο σκύλος/γάτος μου θα παχύνει, θα γίνει νωθρός και νωχελικός, θα του στερήσω τη χαρά της γέννας, θα χάσει τον «αντρισμό» του, θα πάω ενάντια στη φύση και πολλά άλλα. Όλα αυτά όμως αποτελούν μύθους οι οποίοι στηρίζονται στην άγνοια και στις δικές μας ανάγκες και συναισθήματα. Πρέπει επιτέλους να ενημερωθούμε για το θέμα αυτό, να αναγνωρίσουμε ότι ο σκύλος και ο γάτος μας έχουν τις δικές τους ανάγκες και λειτουργούν με τους δικούς τους κανόνες. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένους από τους μύθους που εμείς οι άνθρωποι έχουμε πλάσει και οι αντίστοιχες αλήθειες στηριζόμενες στις γνώσεις των ειδικών και σε έρευνες που έχουν γίνει:

Μύθος: Το κατοικίδιό μου θα παχύνει και θα τεμπελιάζει

Αλήθεια: Τα περισσότερα κατοικίδια όντως παχαίνουν μετά τη στείρωση, όχι λόγω της στείρωσης αλλά επειδή οι ιδιοκτήτες τους τα παραταίζουν και δεν φροντίζουν ώστε να αρκούνται αρκετά. Η στείρωση επιβραδύνει το μεταβολισμό, με αποτέλεσμα το ζώο να χρειάζεται λιγότερη τροφή από προηγουμένως. Έτσι, αν συνεχίζουμε με τις ποσότητες που δίναμε πριν και ακόμα χειρότερα αν ταΐζουμε αποφάγια και πολλές λιχουδιές είναι βέβαιο ότι το κατοικίδιο μας θα βάλει βάρος. Όσο για το ότι το κατοικίδιο θα τεμπελιάζει, αυτό και πάλι δεν ισχύει. Απλά, οι ορμόνες της αναπαραγωγής που το ωθούν να περιπλανιέται σε αναζήτηση για ταίρι, δεν υπάρχουν πλέον και έτσι το κατοικίδιο δεν έχει πρόβλημα να μένει στο σπίτι. Απολαμβάνει εξίσου τις βόλτες και τα παιχνίδια του και είναι εξίσου ζωηρό και δραστήριο.

Μύθος: Είναι καλύτερο να αφήσω το κατοικίδιό μου να γεννήσει πρώτα πριν το στειρώσω. Έτσι θα νιώσει και αυτό τη χαρά της μητρότητας πριν του την «στερήσω»

Αλήθεια: Αυτό είναι επινόηση του ανθρώπου η οποία στηρίζεται στις δικές του πεποιθήσεις και στα δικά του συναισθήματα. Δεν έχει αποδειχθεί ότι το ζώο χρειάζεται να ικανοποιήσει το μητρικό του ένστικτο για να είναι ευτυχισμένο και ολοκληρωμένο. Αντίθετα μάλιστα, οι κτηνίατροι συμφωνούν ότι θηλυκά ζώα που στειρώνονται πριν τον πρώτο τους οίστρο είναι σε γενικές γραμμές πιο υγιή. Η στείρωση σήμερα γίνεται από πολύ νωρίς τόσο στους σκύλους όσο και στους γάτους και όσο πιο γρήγορα γίνει τόσο το καλύτερο. Ο κτηνίατρος μπορεί να στειρώσει ένα ζώο ηλικίας μόλις 8 εβδομάδων!



Μύθος: Είναι καλό για τα παιδιά να βιώσουν το θαύμα της γέννησης

Αλήθεια: Όντως το να λάβει μέρος η οικογένεια στη γέννα του αγαπημένου της κατοικίδιου, και ειδικότερα τα παιδιά, είναι κάτι πολύ όμορφο. Έχετε υπόψη σας όμως ότι τις πλείστες φορές ο τοκετός γίνεται τη νύχτα και το πιο πιθανόν είναι ότι τα παιδιά θα κοιμούνται εκείνη την ώρα. Είναι προτιμότερο να στειρώσετε το ζώο και να εξηγήσετε στα παιδιά ότι ο λόγος που το σκυλάκι ή το γατάκι του δεν έκανε παιδάκια είναι επειδή δεν θα μπορούσατε να βρείτε ένα καλό σπίτι για αυτά και ότι ακόμα και αν βρίσκατε, θα έμεναν άστεγα άλλα αδέσποτα που λαχταρούν τόσο καιρό για μια καλή οικογένεια να τα υιοθετήσει. Αυτό θα έχει πιο θετικό αντίκτυπο παρά η παρακολούθηση της γέννας γιατί θα εμφυτεύσει στο παιδί το αίσθημα της υπευθυνότητας και του σεβασμού για τα ζώα.

Μύθος: Το κατοικίδιό μου είναι καθαρόαιμο συνεπώς πρέπει να αναπαραχθεί

Αλήθεια: Καθαρόαιμο ή μη, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Υπάρχουν πολύ περισσότερα ζώα που ζητούν οικογένειες παρά οικογένειες που θέλουν ένα ζωάκι. Ακόμα λοιπόν και αν το δικό σας είναι ανάμεσα στα τυχερά, τότε να είστε βέβαιοι ότι αυτό συνέβη εις βάρος κάποιου άλλου ζώου το οποίο πιθανόν να πεθάνει στους δρόμους ή στην καλύτερη περίπτωση να οδηγηθεί στην ευθανασία.

Μύθος: Ο σκύλος μου είναι φύλακας και θέλω το προστατευτικό του ένστικτό να συνεχίσει να υπάρχει

Αλήθεια: Η στείρωση ή ο ευνουχισμός δεν έχουν καμία απολύτως επίδραση στο έμφυτο ένστικτο του σκύλου να προστατεύει το σπίτι και την οικογένειά του. Έχετε υπόψη σας ότι η προσωπικότητα του σκύλου διαμορφώνεται περισσότερο από τα γονίδια και το περιβάλλον παρά από τις ορμόνες της αναπαραγωγής.

Μύθος: Ο σκύλος / γάτος μου είναι αρσενικός. Αφού λοιπόν δεν πρόκειται να γεννήσει γιατί να τον ευνουχίσω;

Αλήθεια: Μπορεί ο αρσενικός σκύλος να μην γεννά, αλλά μπορεί να ζευγαρώσει με έναν εντυπωσιακό αριθμό θηλυκών, ειδικότερα αν έχει το ελεύθερο να περιπλανιέται στην γειτονιά. Έτσι, θα αφήσει έναν τεράστιο αριθμό απογόνων των οποίων το μέλλον διαγράφεται δυσοίωνο. Εκτός όμως από αυτό, με τον ευνουχισμό ο αρσενικός σκύλος παύει να αναζητά ταίρι με αποτέλεσμα να σταματήσει η έντονη επιθυμία του να περιπλανιέται και συνεπώς να μειωθεί ο κίνδυνος να χαθεί, να κλαπεί, να τραυματιστεί από τα αυτοκίνητα ή να δηλητηριαστεί από επιτήδειους.



Μύθος: δεν θέλω το αρσενικό σκυλί ή γάτος μου να αισθανθεί λιγότερο «άντρας».

Αλήθεια: Ακόμα μια περίπτωση που ο άνθρωπος βγάζει συμπεράσματα βασιζόμενος στη δική του φύση και ιδιοσυγκρασία. Τα κατοικίδια ζώα δεν έχουν αντίληψη της σεξουαλικής ταυτότητας ή του αντρικού εγωισμού. Ο ευνουχισμός δεν αλλάζει τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ζώου. Ο σκύλος ή ο γάτος που έχει ευνουχιστεί δεν υποφέρει από κόμπλεξ κατωτερότητας, ούτε από κρίση ταυτότητας.

Μύθος: Το κατοικίδιό μου είναι τόσο ξεχωριστό για μένα που θέλω ένα κουταβάκι  / γατάκι ακριβώς όπως αυτό

Αλήθεια: Πολλοί πιστεύουν ότι με το να αφήσουν το σκυλάκι τους να γεννήσει και να υιοθετήσουν ένα κουταβάκι, διαιωνίζουν έτσι τον πιστό τους φίλο κρατώντας τον πάντα δίπλα τους. Αυτό βέβαια δεν ισχύει. Κάθε σκύλος είναι ξεχωριστός και κανένα άλλο κατοικίδιο δεν πρόκειται να αντικαταστήσει αυτό που έχετε, καθώς ακόμα και οι απόγονοί του δεν αποτελούν πιστά αντίγραφα. Ακόμα και οι επαγγελματίες εκτροφείς δεν μπορούν να «δημιουργήσουν» το ζώο που θέλουν από μια γέννα, πόσο μάλλον ένας απλός φιλόζωος που δεν έχει τις απαιτούμενες γνώσεις. Εξάλλου, χρειάζονται δύο για να επέλθει μια εγκυμοσύνη και αν και μπορεί να είσαστε ενθουσιασμένοι με το ζωάκι σας, τις πλείστες φορές ελάχιστα γνωρίζετε για το ταίρι του.

Μύθος: Η στείρωση και ο ευνουχισμός είναι ακριβές και επικίνδυνες επεμβάσεις

Αλήθεια: Το κόστος της στείρωσης και του ευνουχισμού είναι σε γενικές γραμμές χαμηλό και εξαρτάται από το φύλο, το μέγεθος, την ηλικία, τον κτηνίατρο και διάφορους άλλους παράγοντες. Όσο όμως και να κοστίζει, είναι κάτι που θα γίνει μόνο μια φορά και σε τελική ανάλυση κοστίζει πολύ λιγότερο αν σκεφτείτε τα έξοδα της εγκυμοσύνης – διατροφή, φάρμακα - τα έξοδα για τυχόν επιπλοκές κατά τον τοκετό, για τη φροντίδα των μικρών μέχρι να απογαλακτιστούν όπως επίσης και για τις διάφορες ασθένειες από τις οποίες ένα μη στειρωμένο/ευνουχισμένο ζώο έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να προσβληθεί - καρκίνο του προστάτη, καρκίνο της μήτρας κ.ά.
Η επέμβαση είναι επέμβαση ρουτίνας. Θεωρείται από τις ευκολότερες επεμβάσεις και το ρίσκο είναι πολύ μικρό. Σπάνια παρουσιάζονται επιπλοκές κατά την διάρκεια της επέμβασης ή μετά και το ζώο αναρρώνει πολύ γρήγορα.



Μύθος: Θα βρω καλά σπίτια για όλα τα κουταβάκια / γατάκια

Αλήθεια: Μην αυταπατάστε. Όσο καλά και να γνωρίζετε κάποιον, δεν μπορείτε να ξέρετε ποιος πραγματικά είναι και κατά πόσο είναι υπεύθυνος και ικανός να φροντίσει ένα ζώο. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι τα χιλιάδες αδέσποτα που υπάρχουν κάποτε υιοθετήθηκαν από κάποιον με καλές προθέσεις ο οποίος τελικά αποδείχθηκε ανίκανος να φροντίσει το κατοικίδιό του ή απλά το βαρέθηκε. Ακόμα όμως και αν είσαστε απολύτως σίγουροι ότι έχετε βρει καλά σπίτια για όλα τα κουταβάκια/ γατάκια, αναλογιστείτε το εξής: Κάθε σπίτι που εσείς βρίσκετε σημαίνει ένα λιγότερο σπίτι για τα χιλιάδες αδέσποτα που τόσο το λαχταρούν.

Μύθος: Θα πάω ενάντια στη φύση

Αλήθεια: Η φύση έχει δέντρα και λουλούδια και όχι πολυκατοικίες και διαμερίσματα. Στη φύση δεν υπάρχει αδικία ή κακία ενώ στην ανθρώπινη κοινωνία η κακία αφθονεί και δυστυχώς βάζει συχνά στο στόχαστρό της αθώα ζώα. Δεν ζούμε στη φύση όπως ούτε και τα κατοικίδιά μας. Αφού λοιπόν επιλέξαμε να "πάμε ενάντια στη φύση" βάζοντας ένα σκύλο ή γάτο στο σπίτι μας, τουλάχιστον ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας.».

(ενδεικτικά στο www.rhodog.gr, αλλά, θα το βρείτε, ίδιο κι απαράλλαχτο, σε κάθε ιστοσελίδα, pet shop, φιλοζωϊκού σωματείου, αλυσίδας ζωοοτροφών, κτηνιάτρων κλπ.)




2) Η άποψη του ΟΧΙ στη στείρωση των ζώων

Ο αντίλογος στα επιχειρήματα των φιλοζωϊκών και κτηνιάτρων για τη στείρωση





ΣΤΕΙΡΩΜΕΝΑ ΖΩΑ – ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΗ ΖΩΗ


«Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται, τόσο στην πόλη της Αθήνας αλλά και στις υπόλοιπες της Ελλάδος, ένα εξαιρετικά φιλόδοξο εγχείρημα. Αυτό της μαζικής εξόντωσης – θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε και τον όρο γενοκτονία - όλων των σκυλιών και γατιών, αδέσποτων ή μη, μη -ελεγχόμενης γενετικής προέλευσης. Το εγχείρημα στοχεύει σε πόλεις καθαρές από ελεύθερα ζώα – επί του παρόντος σκυλιά και γατιά - αλλά και στην εξάλειψη της πιθανότητας ύπαρξης άλλων τέτοιων ζώων. Μέσω της εξασφάλισης ότι όλα ανεξαιρέτως τα οικόσιτα ζώα θα προέρχονται από ειδικά ελεγχόμενες μονάδες αναπαραγωγής.

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε την πρόσφατη ιστορική διαδρομή του εν λόγω εγχειρήματος μέχρι την παρούσα τελική – και αποτρόπαια - μορφή.

Στα τέλη της της προηγούμενης δεκαετίας έγιναν προσπάθειες να περάσει ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε, ανάμεσα σε άλλα, την αιχμαλωσία όλων των αδέσποτων ζώων, τη θανάτωση όσων κρίνονταν επικίνδυνα κατά τη σύλληψη – λες και υπάρχει περίπτωση ένα ζώο να μην αντισταθεί κατά τη συλληψή του - και τον εγκλεισμό των υπολοίπων στα πάλαι ποτέ μπουντρούμια των φιλοζωικών και άλλων ευαγών ιδρυμάτων, μέχρι την υιοθεσία τους ή τη θανατωσή τους. Μετά από τις – αναμενόμενες(;) - αντιδράσεις επακολούθησε σιωπή και σπασμωδικές προσπάθειες αντιστροφής του κλίματος, όπως οι – μονίμως άδειες - ταίστρες του δήμ(ι)ου Αθηναίων.

Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι το 2003 μεθοδεύτηκε προφανώς μια πολύ πιο συνολική αντιμετώπιση του προβλήματος της ελεύθερης ζωής. Ο νόμος 3170 του 2003 προβλέπει στείρωση όλων των αδέσποτων και όχι θανατωσή τους. Παράλληλα, επιβάλλει την τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε όλα τα οικόσιτα ζώα και απαγορεύει την κυκλοφορία ζώων χωρίς συνοδό.

Ο εν λόγω νόμος είχε μερικά σαφή πλεονεκτήματα. Αρχικά αντικατέστησε την απαρχαιωμένη βάρβαρη μέθοδο της θανατικής ποινής με την πιο μοντέρνα και – παρόλη τη φρίκη του Άουσβιτς - πιο συναινετική μέθοδο της παλιάς ευγονικής. Κατά δεύτερο λόγο εξασφάλισε τη συναίνεση όλου του συρφετού των επίσημων φιλοζωικών οργανώσεων, αριστερών δημοσιογράφων και των κτηνιάτρων – και όχι μόνο μέσω της άμεσης υπόσχεσης χρήματος από τις τοποθετήσεις τσιπ και τους ευνουχισμούς - οι οποίοι και ανέλαβαν όλη την προπαγάνδα της παλιάς ευγονικής. Και κυρίως με βασικό όπλο τους, τους ίδιους τους «φιλόζωους» μπορεί πλέον να ελπίζει στη διασπορά του ελέγχου σε όλα ανεξαιρέτως τα ζώα συντροφιάς. Το τσεκούρι του δήμιου δηλαδή αντικαταστάθηκε έντεχνα με το πανοπτικόν.

Έτσι, σα να μη μας δίδαξε τίποτε ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος, οι φιλοζωικές και οι διάφοροι αιμοσταγείς κτηνίατροι αναλαμβάνουν -ιδίοις χρήμασι(;) - να μας ενημερώσουν για τα πλεονεκτήματα του ευνουχισμού, όχι μόνο για τα αδέσποτα ζώα, αλλά και για τα ίδια τα οικόσιτα ζώα. Έτσι ώστε συντόμως ο καθένας που θέλει να συγκατοικήσει με ένα ζώο να είναι υποχρεωμένος να το αγοράσει από κάποιο ελεγχόμενο σημείο πώλησης (αφού η αναπαραγωγή τους θα επιτρέπεται μόνο στα πλαίσια της παραγωγής σε ειδικά κέντρα) και επιπρόσθετα το ζώο του να περιορίζεται πλήρως στα στεγανά του ρόλου του, αυτού της συντροφιάς. Στείρο, ελεγμένο, τσιπαρισμένο και πειθήνιο. Πλήρως υποβιβασμένο σε ένα ακόμη εμπόρευμα. Η ιδανική συντροφιά.



Ήδη σε πολλές πολιτείες της Β. Αμερικής όλα τα ζώα (αδέσποτα δεν υπάρχουν άλλωστε σχεδόν καθόλου) ακρωτηριάζονται διά νόμου από την ηλικία των 6 μηνών, όντας ακόμη σχεδόν μωρά δηλαδή. Το ίδιο ισχύει πρακτικά και σε μεγάλο μέρος της δυτικής και βόρειας Ευρώπης που τα σκυλιά και τα γατιά είναι, ως επί το πλείστον, προϊόντα αγοραπωλησίας και μόνο, και φέρουν όλα τσιπ παρακολούθησης και στερούνται γεννητικών οργάνων – ένας δυσοίωνος συμβολισμός για το άμεσο μέλλον του ανθρώπινου συγκατοικού τους.

Δε μπορεί να διαφύγει της προσοχής μας, η αναπόφευκτη παρομοίωση με τους στείρους μεταλλαγμένους σπόρους της Monsanto, που εξαναγκάζουν τον αγρότη τόσο στην αγορά καινούργιων σπόρων κάθε χρονιά, όσο και στην εξάρτησή του από τις πολυεθνικές, αλλά και στην εξάλειψη ντόπιων και παραδοσιακών ποικιλιών.

Καθόλου παράξενο: αφού τόσο οι «φιλόζωοι» όσο και οι γενετιστές των τεράστιων πολυεθνικών τύπου Monsanto, Novartis προπαγανδίζουν το ίδιο ιδεολόγημα της ευγονικής και αμφότεροι δηλώνουν πως κίνητρό τους είναι η βελτίωση των συνθηκών ζωής. Μέσω του αφανισμού της.

Αυτή, η τελική λύση, που προωθείται για τα ζώα της πόλης, συμβαδίζει επίσης πλήρως με το ιδεολόγημα του ελέγχου που διέπει τη σχέση ανθρώπου - φυσικού κόσμου. Ιδεολόγημα που αποκαλύφθηκε σε όλη του τη φρίκη στις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 2007. Τότε αυτό που εκφράστηκε μέσω μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ αλλά και – αναπόφευκτα - διάφορων πληρωμένων ή μη, «ειδικών», ήταν ή άποψη ότι τα δάση καταστρέφονται γιατί δε φροντίζονται. Παρόλο που τα δάση που κάηκαν και καίγονται συχνότερα είναι ακριβώς αυτά που είναι ελεγχόμενα ή στα σχέδια ελέγχου, ενώ αυτά που έχουν παρατηθεί στην ησυχία τους χαίρουν άκρας υγείας, το ιδεολόγημα του ελέγχου, θέλει το φυσικό κόσμο να καταρρέει κάτω από το βάρος της ίδιας του της φύσης με μόνη διέξοδο σωτηρίας την ανθρώπινη παρέμβαση. Από την αραίωση των δασών της Καλιφόρνια, μέχρι την αντικατάσταση του πεύκου με ξενόφερτα είδη, όλα τα σχέδια σωτηρίας προέβλεπαν εξόντωση, έλεγχο και δομική αλλαγή. Κάνοντας κάποιον να αναρωτιέται εύλογα πως και κατάφερε να υπάρχει ζωή τόσα χρόνια πριν την εμφάνιση της επιστήμης γενικά και της βιοτεχνολογίας ειδικά.



Αυτή η προσπάθεια καθολικής κανονικοποίησης της ζωής, απαιτεί την εξόντωση ή την εξημέρωση της άγριας συνθήκης. Ο φυσικός κόσμος καλό είναι να περιορίζεται σε πάρκα, ή περιφραγμένους ελεγχόμενους δρυμούς (ίσως και με είσοδο, όπως δρομολογείται για την προσφάτως καμένη Πάρνηθα) και τα ζώα της πόλης αυστηρά περιορισμένα στο ρόλο του οικιακού μπιμπελό. Η άγρια συνθήκη πρέπει να εκριζωθεί, το ζωικό πρέπει να πραγματοποιηθεί (να γίνει δηλαδή προϊόν) και να κανονικοποιηθεί. Αυτό είναι το ζητούμενο του ιδεολογήματος του ελέγχου.




Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΩΝ

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει ότι σε αναλογία με τα υπουργεία αμύνης (αντί για υπουργεία πολέμου) ή περιβάλλοντος (αντί για λεηλασίας της φύσης), έτσι και η Φιλοζωική Αθηνών π.χ., τελούσε μέχρι και το ΄90, το ρόλο του μπόγια. Αιχμαλώτιζε τα αδέσποτα, τα φυλάκιζε σε άθλιες συνθήκες και τα μετά από 2 μήνες τα σκότωνε. Παράλληλα όμως, έχουν εμφανιστεί δεκάδες άλλες οργανώσεις φιλόζωων που απαρτίζονται από ανθρώπους με ευαισθησίες για τα ζώα. Η εξήγηση για την ενεργή συμμετοχή τους σ’ αυτό το σχέδιο εξόντωσης, θα χρειαστεί μια βαθιά βουτιά στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας.

Κομβικό σημείο στην ιδεολογική θωράκιση κάθε φιλόζωου (ή φιλάνθρωπου) είναι ο πόνος και η αποφυγή του. Όπως οι ναζί επικαλέστηκαν τη φιλανθρωπία του πολιτισμένου κόσμου για το πρόγραμμα στείρωσης των διανοητικά καθυστερημένων (αφού αυτοί υπέφεραν και βασανιζόντουσαν οι κακόμοιροι) έτσι και οι φιλόζωοι ευελπιστούν ότι το νυστέρι του χασάπη -κτηνίατρου θα τους σώσει από θέαμα των πατημένων ζώων στο δρόμο ή των παρατημένων σε πλαστικές σακούλες. Πρόκειται για μια πλήρη αναστροφή της λογικής που παράγεται κυρίως από ίσα ποσά υποκρισίας και αδυναμίας για οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής. Αντί λοιπόν κάποιος να απαιτήσει εύλογα καλύτερες συνθήκες ζωής για τους διανοητικά καθυστερημένους ή για τα αδέσποτα, θεωρεί τις αιτίες που τους κάνει να δυστυχούν ως φυσικές και αμετάβλητες και προτιμά να τους εξαφανίσει ως συνθήκη, ως ύπαρξη, για να μην πληγώνονται οι ευαισθησίες του.



Παράλληλα υπονοείται ότι η ζωή οφείλει να είναι πλήρως καθαρή από κάθε υποψία πόνου, αίματος, δυστυχίας, πείνας. Μιας ζωής αποστειρωμένης, που δε λερώνει τα χαλιά ούτε ευαίσθητους ψυχισμούς, ενός θανάτου με άλλα λόγια, με ζωικά χαρακτηριστικά. Και δεν είναι τυχαίο που στην υποτιθέμενη δυστυχία (των ομοφυλόφιλων, των τσιγγάνων της  Ινδιανάπολις, των διανοητικά καθυστερημένων) στηρίχτηκαν τα περισσότερα μέχρι τώρα σχέδια μαζικής εξόντωσης μέσω ευγονικής.


Επιπρόσθετα, κεντρικό ρόλο στην ψυχολογία πολλών από αυτούς που απαρτίζουν τα φιλο-(ζωικά ή ανθρώπινα) κινήματα είναι η ανάγκη επιβεβαίωσης του ρόλου τους ως σωτήρα. Έτσι, σε πείσμα τόσων και τόσων ζώων που έζησαν και ζουν ευτυχισμένα ελεύθερα στην πόλη, κατασκευάζεται η εικόνα του αδέσποτου με το μονίμως θλιμμένο βλέμμα, που λιμοκτονεί και κρυώνει και παρακαλάει τον καθένα να το σπιτώσει (και να το απαλλάξει από τις γενετήσιες ορμές που το τυραννούν). Ούτως η άλλως η ελεύθερη ύπαρξη, κατασυκοφαντείται εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Ο ψευδής Χομπεσιανός μύθος, για τους μη - πολιτισμένους ανθρώπους, που μαστίζονται από τη σπάνη, όντας διαρκώς στα πρόθυρα της λιμοκτονίας, στη φιλοζωία μεταφράζεται σε αποστεωμένα σκυλιά και γάτες, που δεν ξεπερνούν τα δυο χρόνια επιβίωσης στους δρόμους.



Αναμφίβολα, η ζωή ενός αδέσποτου σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι καθόλου εύκολη. Πέρα από την ούτως ή άλλως περιορισμένη ποσότητα τροφής έχουν να αντιμετωπίσουν και όλους τους ανώμαλους (απλούς ιδιώτες ή έμμισθους δημοτικούς υπαλλήλους) που έχουν ως χόμπι να γεμίζουν δρόμους και πλατείες με δηλητηριασμένη με φυτοφάρμακο τροφή, ή και όσους έχουν μάθει να θεωρούν τα ζώα και το φυσικό κόσμο, ως πράγμα, ως ένα χαμηλού κόστους προϊόν ή αντικείμενο προς εκμετάλλευση και είθισται  να παρατάνε τα κουτάβια στα σκουπίδια ή να βασανίζουν μεμονωμένα ζώα. Και βεβαίως τους φιλόζωους, που αντί να προσπαθήσουν να αντισταθούν σ’ όλους τους παραπάνω, προτιμούν να συναινέσουν στην εξάλειψή τους.

Οι φιλόζωοι αγνοούν σκυλιά όπως ο Σκάμπυ, ο Καραμανλής ή ο Κανέλος που έζησαν ευτυχισμένα και ελεύθερα μέχρι και 20 ετών. Όπως επίσης και τα αναρίθμητα οικόσιτα σκυλιά που αγάπησαν το δρόμο και την αλητεία όσο και τους ανθρώπους τους, ή τα αδέσποτα που ενώ τους προσφέρθηκε σπίτι υπερασπίστηκαν – με τα ίδια τους τα δόντια - το δικαίωμά τους στην αλητεία.
Η αγάπη είναι άλλωστε αμφιλεγόμενο συναίσθημα. Και πολύ συχνά αναιρεί την ελευθερία και την πιθανότητα αυτονομίας του αντικειμένου της. Περίπτωση δυστυχώς πολύ συχνή στη φιλοζωία.




ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΙΛΟΖΩΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΕΙΡΩΣΗ

«Τα επιχειρήματα αυτά, ποικίλλουν, από καθαρή βλακεία μέχρι ύπουλη ευγονική προπαγάνδα. Παρακάτω παραθέτω κατά γράμμα, απόψεις που εκφράστηκαν από τον κτηνίατρο Κουκουζέλη και τη διευθύντρια του ΚΠΑΖ (Κέντρου Προστασίας Αδέσποτων ζώων), Έλεν Γουίλ :

-Το σεξ για τα ζώα είναι μόνο ορμονική ανάγκη και όχι ευχαρίστηση

Απάντηση: Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τους ανθρώπους, ένα μεγάλο μέρος της ευχαρίστησης, γενικά, προέρχεται από ικανοποίηση ορμονικών και βιολογικών καθαρά αναγκών. Το βλέμμα όσων σκυλιών έχω δει επί τω έργω πάντως, μαρτυρά ανείπωτη ευχαρίστηση.

-Η στείρωση δεν αποτελεί παρέμβαση στη φύση του ζώου

Απάντηση :  Δεν αξίζει σχολιασμού…

-Η στείρωση δεν κάνει ένα ζώο παχύ ή τεμπέλικο

Απάντηση: Ανεπαίσχυντο ψέμα. Η συντριπτική πλειοψηφία των ευνουχισμένων ζώων παχαίνουν, χαρακτηρίζονται από μειωμένη επιθυμία για περιπλάνηση και παιχνίδι και από γενική βαρυθυμία. Το ίδιο πάνω κάτω ισχύει και για τους ανθρώπους, οι ευνούχοι ήταν χαρακτηριστικά παχείς(για τους ευνουχισμένους κτηνίατρους δυστυχώς δεν έχουμε επαρκή δεδομένα…).

-Σε 6 χρόνια ένας θηλυκός σκύλος και οι απόγονοί του μπορούν να συντελέσουν στη δημιουργία 67.000 κουταβιών. Σε μόλις 7 χρόνια μια γάτα και τα γατάκια της μπορούν να παραγάγουν 420.000 απογόνους.

Απάντηση : Με άλλα λόγια, θα μας πνίξουν τα ζώα. Κι αναρωτιέται κανείς, πως πολλά ελληνικά νησιά, όπου οι γάτες δεν είναι και τόσο υπό διωγμό, όπως τα σκυλιά, δεν έχουν πλημμυρίσει εδώ και εκατοντάδες χρόνια από αιλουροειδή; Η βλακεία του άνω επιχειρήματος δεν είναι τόσο στα εξωπραγματικά νούμερα που δίνει, αλλά στο ότι αγνοεί μια βασική περιβαλλοντική αρχή : την προσαρμογή ενός πληθυσμού στους περιορισμούς του περιβάλλοντος. Ένας πληθυσμός, δηλαδή, αναπτύσσεται όσο του επιτρέπει το περιβάλλον του, τόσο μέσω φυσικών πόρων, όσο και φυσικών εχθρών. Γι’ αυτό και στον ελεύθερο φυσικό κόσμο – με ελάχιστες εξαιρέσεις ιδιαίτερα διαταραγμένων περιβαλλόντων - δεν έχουμε ποτέ εκατομμύρια αλεπούδων, ούτε εκατομμύρια λαγών, σε μια περιοχή. Με δεδομένη τη δυσκολία εύρεσης τροφής στην πόλη, ειδικά για τα σκυλιά, τα περιθώρια ανάπτυξης του πληθυσμού τους είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Άλλωστε πότε είχε κάποια πόλη πρόβλημα υπερβολικού πληθυσμού γατιών ή σκυλιών;

-Η στείρωση εξαλείφει τη δημιουργία καρκίνου των όρχεων και μειώνει την πιθανότητα καρκίνου του προστάτη.

Απάντηση : Σωστά. Με τον ίδιο τρόπο που ο ακρωτηριασμός του ποδιού εξαλείφει τον κίνδυνο μηνίσκου. Αναμφίβολα στο top 10 των πλέον ηλίθιων επιχειρημάτων όλων των εποχών.

Πάντως μεταξύ άλλων η στείρωση ενδέχεται να προκαλέσει : διάφορες μορφές καρκίνου, ακράτεια, διαταραχές του θυρεοειδή και συμπεριφοριακές διαταραχές που συχνά περιλαμβάνουν πέρα από απάθεια και υπερβολική επιθετικότητα, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από τα πιο κοινά. Αλλά ΚΑΝΕΙΣ φιλοζωικός σύλλογος δεν τα αναφέρει.

-Ο σκύλος μου ή η γάτα μου θα είναι καλύτερα κατοικίδια μετά την στείρωση

Απάντηση : Μεταξύ άλλων πλεονεκτημάτων… η τάση του ζώου για περιπλάνηση μειώνεται έως και 90%. Έχει δηλαδή λιγότερες ανάγκες για βόλτα, δεν πρόκειται να σας φέρει σε αμηχανία μπροστά σε κόσμο με την επίδειξη των σεξουαλικών του ορμών, γενικά θα είναι το τέλειο μπιμπελό. Και ως γνωστόν, η πεμπτουσία της γάτας και του σκύλου, είναι να είναι καλά κατοικίδια. Αν το βαλσαμώνατε βέβαια θα ’ταν ακόμη καλύτερα. Η ζωή άλλωστε του σκυλιού ή γατιού έχει μόνο οικονομική αξία, ως κατοικίδιο δηλαδή.

Παράλληλα, στα φιλοζωικά επιχειρήματα υπέρ της στείρωσης, εισάγονται έντεχνα και οι περιπτώσεις δικαιολογημένης στείρωσης. Όταν π.χ. ένα θηλυκό ζώο έχει γεννήσει επανειλημμένα, όταν είναι εξασθενημένο ή άρρωστο και μια γέννα είναι πιθανόν να το εξοντώσει, όταν υπάρχει κάποια αναπαραγωγική ασθένεια κτλ. Μια εξαίρεση, δηλαδή, στρεβλώνεται και διογκώνεται ώστε να γίνει κανόνας.

Πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι υπάρχουν τρόποι στείρωσης στα σκυλιά, χωρίς τον ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων και χωρίς απώλεια των ορμών τους ή της ικανότητας για ερωτική συνεύρεση. Ωστόσο, στην Ελλάδα τουλάχιστον αυτή η μέθοδος δε χρησιμοποιείται παρά σπάνια. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, στείρωση σημαίνει, αφαίρεση των όρχεων ή της μήτρας.

Αυτά που οι φιλοζωικές και οι κτηνίατροι βεβαίως αποφεύγουν να αναρωτηθούν είναι:

-Τι θα γίνει με τα άλλα άγρια ζώα της πόλης, τις κατσαρίδες και τα ποντίκια, άμα μειώσουμε τους φυσικούς εχθρούς τους;

-Αν το αποτρόπαιο σχέδιό τους πετύχει και ο μόνος τρόπος να έχει κάποιος ένα ζώο για συντροφιά, θα είναι να το αγοράσει, σε τι συνθήκες θα ζουν τα ζώα μέχρι να αγοραστούν; Και τι θα συμβαίνει με αυτά που δεν αγοράζονται;».










Ο,ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

«Δεν είναι πλέον ανθρώπινα όντα, είναι ζώα. Τουτέστιν, δεν έχουμε να εκτελέσουμε ένα ανθρωπιστικό καθήκον, αλλά ένα χειρουργικό.»
(Goebells, απόσπασμα από το ημερολόγιό του, αναφερόμενος σε επίσκεψη σε εβραϊκό γκέτο).

H γκιλοτίνα χρησιμοποιήθηκε αρχικά για την – ανθρωπιστική - θανάτωση πειραματόζωων, πριν αποτελέσει το σύμβολο μιας νέας εποχής (στο σβέρκο της παλιάς). Η πρώτη λωρίδα παραγωγής, ο πρόδρομος του φορντικού μοντέλου παραγωγής, δεν ήταν στην αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά στα σφαγεία του Σικάγο στα τέλη του 19ου αιώνα. Η καλλιέργεια της γης και η εξημέρωση των ζώων, προηγήθηκε της εξημέρωσης της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Και η Αγγλία, που πρωτοστάτησε στην τοποθέτηση τσιπ παρακολούθησης σε ζώα, είναι επίσης και η πρώτη χώρα στην οποία τοποθετήθηκε τσιπ παρακολούθησης σε άνθρωπο (σε μια ανήλικη κοπέλα).



Ο φυσικός κόσμος αποτελεί άλλωστε συχνά το παράδειγμα πάνω στο οποίο ορίζεται η ανθρώπινη φύση. Η εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου συνδέθηκε άμεσα με την ευγονική και ο δαρβινισμός ενέπνευσε τον κοινωνικό δαρβινισμό. Τις πρακτικές και τα σαθρά ιδεολογήματα του οποίου αντιγράφει η παρούσα φιλοζωική σταυροφορία εξόντωσης.

«Ένα Άουσβιτς ξεκινά κάθε φορά που κάποιος κοιτάζει ένα σφαγείο και σκέφτεται : δεν είναι παρά ζώα», είχε γράψει ο Adorno. Όση σκληρότητα δέχονται τα ζώα, τόση θα δεχτούν και τα μέλη της ανθρωπότητας που σε συγκεκριμένες ιστορικές στιγμές θα στερηθούν την ανθρωπινή τους ιδιότητα: οι Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία, οι μαύροι δούλοι και οι αυτόχθονες της  Αμερικής, οι Αβοριγίνες στην Αυστραλία (οι οποίοι θεωρώντουσαν θηράματα από τους Εγγλέζους). Τα παιδιά, οι γυναίκες, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι αντιφρονούντες, οι γενετικά διαφορετικοί, όλοι είναι εν δυνάμει Άλλοι. Άνθρωποι χωρίς την ανθρώπινη ιδιότητα, όντα σε αποκλεισμό, κάτοχοι μόνο της ζωικής τους ιδιότητας.

Η σχέση ανθρώπου - φυσικού κόσμου είναι αμφίδρομη, η επέμβαση σε ένα από τους δυο εταίρους, θα αλλάξει αναπόφευκτα και τον άλλον. Με άλλα λόγια : δε γίνεται να ικανοποιήσουμε το αίτημα της ανθρώπινης ελευθερίας σε ένα φυσικό κόσμο υπό πλήρη έλεγχο και καταναγκασμό. Η ζωή σε μια πόλη όπου οι παραδοσιακοί ζωικοί σύντροφοι του ανθρώπου, οι γάτες και οι σκύλοι, έχουν υποβιβαστεί σε στείρα μπιμπελό, προσφέρει ένα ιδανικό παράδειγμα για την κανονικοποίηση του ανθρώπου.



   

ΒΙΟΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΒΙΟΗΘΙΚΗΣ


Αποτελεί ίσως κοινοτυπία, ότι το έσχατο εμπόρευμα του καπιταλισμού είναι η ίδια η ανθρώπινη συνθήκη, η βιολογική - ζωική δηλαδή ανθρώπινη υπόσταση. Όπως και οποιοδήποτε συζήτηση για τα δικαιώματα των ζώων δε μπορεί παρά να συναντήσει τη συζήτηση για τη «γυμνή» ζωή – δηλαδή την απογυμνωμένη από την πολιτική της υπόσταση ζωή - και τα δικαιώματά της.

Η βιοτεχνολογία δίνει νέες δυνατότητες εισβολής στο ζωικό πεδίο και μετάλλαξής του. Το πατεντάρισμα ζωικών, φυτικών και ανθρώπινων γονιδίων συμβαδίζει με τη μετάλλαξη των οργανισμών σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς. Και η δοξασία που στηρίζει ηθικά όλη αυτή τη συσσώρευση ζωικότητας στα εργαστήρια και της μεταχείρισής της ως προϊόν, είναι ότι η ανθρώπινη παρέμβαση παράγει καλύτερη, πιο λειτουργική ζωή.

Όταν ο κτηνίατρος Κουκουζέλης υποστηρίζει ότι με τη στείρωση εξαλείφονται «το άγχος και οι κίνδυνοι της εγκυμοσύνης και της γέννας» και η φιλοζωική Χαλανδρίου διατείνεται, κάνοντάς μας να ανατριχιάσουμε, ότι «η στείρωση των ζώων είναι προς όφελος τους… γάτες - σκύλοι στο χωριό, επίσης δικαιούνται τη στείρωση», ή, δασολόγοι ευαγγελίζονται ορθολογικοποιημένα μεσογειακά δάση με κέδρους, βρωμοκαρυδιές και ευκαλύπτους, αντί για πεύκα και έλατα,  ουσιαστικά αναμασούν την κυρίαρχη υπόσχεση της βιοτεχνολογίας.

Ότι η επιστημονική παρέμβαση θα απαλλάξει τη ζωή από τα λάθη και τους ανορθολογισμούς της φύσης (σεξ και εγκυμοσύνη π.χ.), θα την κάνει πιο ασφαλή, πιο λειτουργική. Απαλλαγμένη από τα άχρηστα ζωικά της βάρη, θα εξυψωθεί στη σφαίρα του πραγματικού, της αγοράς με άλλα λόγια.

Με την ίδια ευκολία που ένας συρφετός από φιλόζωους, κτηνίατρους και αριστερούς δημοσιογράφους (βλ. Ελευθεροτυπία) αποφασίζει ότι για τα γατιά και τα σκυλιά η ικανότητα αναπαραγωγής είναι ένα βάρος από το οποίο οφείλουμε να τα απαλλάξουμε, η εξουσία αποκτά πρόσβαση και λόγο για τις προσωπικές μας συνήθειες και τη βιολογική μας υπόσταση – το κάπνισμα απαγορεύεται, αμφιλεγόμενοι εμβολιασμοί, όπως αυτός για τον HPV, επιβάλλονται, οι οποιεσδήποτε γενετικές ατέλειες ανιχνεύονται και οι φορείς τους αποκλείονται, οι αποκλίνουσες συμπεριφορές κανονικοποιούνται σε ιδρύματα και ψυχιατρεία .

Η «γυμνή» ζωή, εκτίθεται στα διψασμένα για πορνογραφία βλέμματα των επιστημόνων στα εργαστήρια. Και μετατρεπόμενη σε κάτι που μπορεί να αγοραστεί και να πουληθεί, χάνει την ίδια τη ζωικοτητά της. Και η συζήτηση για τα δικαιώματα τόσο των ζώων, όσο και της ζωής χωρίς πολιτική υπόσταση, δεν έχει πλέον παρά ένα θέμα : το δικαίωμα της  ίδιας της ύπαρξης της ζωικότητας, ως φυσικής συνθήκης.




ΠΕΙΘΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ, ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ


Το πως άξαφνα η συντριπτική πλειοψηφία των φιλοζωικών φορέων και ένα μεγάλο μέρος της «προοδευτικής» δημοσιογραφίας, στηρίζει με τόσο πάθος ένα κατεξοχήν ναζιστικό ιδεολόγημα γεννά πολλά ερωτήματα. Και δίνει την εντύπωση πληρωμένων απόψεων και μυστικών συμφωνιών. Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι μάλλον αρκετά πιο περίπλοκα.

Αναμφίβολα ένα μέρος των απόψεων είναι κατευθυνόμενες ή πληρωμένες –έμμεσα ή άμεσα. Τα οικονομικά οφέλη άλλωστε από τις χειρουργικές επεμβάσεις αλλά κυρίως από την προοπτική της πώλησης ως μόνη μέθοδο απόκτησης οικόσιτου ζώου είναι πραγματικά τεράστια. Και το ηθικό ανάστημα του ιατρικού κόσμου που νομιμοποιεί την ευγονική, έχει ιστορικά αποδειχτεί εξαιρετικά μικρό σε σχέση με το αυτό μιας παχυλής – και αφορολόγητης - αμοιβής.

Αλλά βέβαια δεν απαιτείται καν ο πειθαναγκασμός ή χρηματισμός για την επίτευξη μιας ομοφωνίας. Όπως και σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις κυριαρχίας ενός ιδεολογήματος, οι τεχνικές είναι πολύ πιο εκλεπτυσμένες. Αρχικά χρειάζονται μερικοί επιστήμονες να υπερασπιστούν το ιδεολόγημα και μερικοί οργανισμοί που θα αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν την έρευνά του και κυρίως να μην χρηματοδοτήσουν κάθε αντίθετη έρευνα. Έτσι, ελαχιστοποιείται ο αριθμός αυτών που θα ρισκάρουν χρήματα και κύρος για να υποστηρίξουν την αντίθετη άποψη. Και κάθε ιδεολόγημα, έχει και τη δικιά του αδράνεια (κάτι σαν θέληση για επιβίωση έναντι των άλλων ιδεολογημάτων) και όταν εγκαθιδρυθεί ως κυρίαρχη ιδεολογία οι άνθρωποι –συμπεριλαμβανομένων και των επιστημόνων - τείνουν να το παίρνουν ως δεδομένο. Μ’ αυτόν τον τρόπο κατέφεραν και επιβίωσαν αναρίθμητα μυθεύματα στην ιστορία της φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης.

Για παράδειγμα : ένας αδικαιολόγητα μεγάλος αριθμός επιφανών γιατρών και με πλήθος δημοσιεύσεων μάλιστα, διαβεβαίωνε, καθ’ όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, ότι ο αυνανισμός είναι η κύρια αιτία αναρίθμητων εκφυλιστικών ασθενειών, οστεοπόρωσης, ραχίτιδας, φυματίωσης, τύφλωσης ακόμα και θανάτου. Κάτι τόσο παράλογο και εύκολα διαψεύσιμο από την καθημερινή εμπειρία, κατάφερε να επιβιώσει ως κυρίαρχη ιατρική άποψη για σχεδόν 100 χρόνια, στην εποχή του Διαφωτισμού. Ίσως κάποιοι εκ των επιφανών αυτών επιστημόνων, να είχαν το ιδεολογικό κίνητρο του ελέγχου της σεξουαλικότητας. Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό αράδιαζε αυτά τα βρωμερά ψέματα λειτουργώντας απλά με ασφάλεια στα στεγανά της κατεστημένης ιατρικής άποψης.

Όσον αφορά τους κτηνίατρους πιο συγκεκριμένα, έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε μια άλλη, εξαιρετικά αμφιλεγόμενη, συναίνεση. Αυτή του ότι η καλύτερη και πιο ταιριαστή τροφή για τα σκυλιά και τα γατιά είναι η βιομηχανικά παρασκευασμένη ξηρά τροφή. Και όχι μόνο αυτό αλλά τα παραδοσιακά σπιτικά αποφάγια, κόκκαλα και ψάρια είναι μάλιστα επικίνδυνα. Ενάντια σε κάθε λογική, οι κτηνίατροι σύσσωμοι υποστηρίζουν ότι για χιλιάδες χρόνια τα ζώα τρέφονταν λάθος (είναι να απορείς που υπάρχουν ακόμη ζώα) και μάλιστα τις σωστές απαντήσεις τις έχει η κατεξοχήν ένοχη για διατροφικά σκάνδαλα, βιομηχανία. Παρά τα αναρίθμητα προβλήματα που προκαλούνται στα ζώα από την ξηρά τροφή (ουρολογικά προβλήματα στα γατιά, απώλεια δοντιών στα σκυλιά, αρθριτικά κτλ), παρά τα εκατοντάδες χιλιάδες οικόσιτων ζώων που πέθαναν τα τελευταία 10 χρόνια στην Αμερική από την – εμπλουτισμένη με μελανίνη - ξηρά τροφή, οι κτηνίατροι συνεχίζουν να εμμένουν σ’ αυτή την άποψη.

Ο κτηνίατρος όμως δεν είναι και διαιτολόγος, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ένας κτηνίατρος, προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Και όταν όλα τα διατροφικά συνέδρια στα οποία καλείται να συμμετάσχει, διοργανώνονται από την Purina π.χ. ή τη Friskies και όταν διάφορα δώρα και «δωρεάν δείγματα» διακινούνται στα πλαίσια της επιστημονικής δεοντολογίας, γιατί κάποιος κτηνίατρος να ρισκάρει το κύρος του υποστηρίζοντας κάτι αντίθετο; Τα δικά του σκυλιά βέβαια, αν έχει, θα τα ταΐσει με μαγειρεμένο φαγητό ή αποφάγια.




Η επιστημονική – άρα και αυτομάτως - έγκυρη προπαγάνδα βρίσκει στις ιδιαιτερότητες της φιλοζωικής ψυχοπαθολογίας πρόσφορο έδαφος για τη δημιουργία της παρούσας ευγονικής σταυροφορίας. Που παρασέρνει στη δολοφονική της αποστολή και ανθρώπους με ένα κάπως συγκεχυμένο και γενικό ενδιαφέρον για το θέμα των ζώων. Όταν βομβαρδίζεσαι από παντού με μια προπαγάνδα που τη συνυπογράφουν τόσο οι φιλόζωοι όσο και μεγάλο μέρος των επιστημόνων δε μπορείς παρά να συμφωνήσεις. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για να χαρίσουμε στα κακόμοιρα τα ζώα το θείο δώρο του χειρουργικού νυστεριού.





ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΔΟΣ

Αντίθετα με τα γατιά, που, ευτυχώς, για διάφορους λόγους αιχμαλωτίζονται πιο δύσκολα, τα σκυλιά αντιμετωπίζουν πολύ πιο άμεσο κίνδυνο εξαφάνισής τους ως είδος, και αντικατάστασής τους με στείρα καθαρόαιμα εργαστηριακά κατασκευάσματα.

Η Αθήνα, απαλλαγμένη από τα αδέσποτα που μας συντρόφεψαν σε τόσες βόλτες, απάλυναν τόσες μοναξιές ηλικιωμένων ανθρώπων και ομόρφυναν τις περιπλανήσεις μας, που ενέπνευσαν τόσες όμορφες ιστορίες και μύθους στο αστικό πεδίο, θα βάλει πλώρη για περαιτέρω αποστείρωση. Το επιτυχημένο παράδειγμα της εξόντωσης ενός είδους θα δώσει έμπνευση για την εκκαθάριση από τους φτωχούς μετανάστες, τα πρεζάκια, τους καταληψίες, από όσους επιμένουν ακόμη να περιπλανούνται ελεύθεροι. Το ναζιστικό ιδεολόγημα της καθαρότητας, που εξόντωσε πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπων στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο, θριαμβεύοντας θα δημιουργήσει μια πόλη εφιαλτική, αποστειρωμένη, εχθρική για τη ζωή. Φτιαγμένη μόνο για εμπορεύματα και όχι για ανθρώπους.

Το μοναδικό μας όπλο απέναντι σ’ αυτή την αναβίωση του ναζισμού, είναι ότι αυτή η επιχείρηση από τη φύση της δε μπορεί να κρατηθεί κρυφή. Είναι δηλαδή αναγκασμένη να απαντήσει και να αποκαλυφθεί σε μια δημόσια διαδικασία κριτικής. Η δημοσιοποίηση του θέματος με άλλα λόγια, τόσο μέσω εκδηλώσεων, όσο και μέσω κειμένων και ηλεκτρονικών αναρτήσεων, αποστολής μέιλ στις διευθύνσεις φιλοζωικών οργανώσεων και κτηνιάτρων, θα εξαναγκάσει την ευγονική ιδεολογία να αποκαλύψει τους στόχους της.

Άλλωστε, σε αντίθεση με τις εκάστοτε δημοτικές επιχειρήσεις δηλητηρίασης (φολιάσματος),  τα αδέσποτα αιχμαλωτίζονται με διαδικασίες νόμιμες, άρα φανερές και άμεσα αναστρέψιμες. Και για να μην ξεχνιόμαστε, τα βανάκια από τους φιλόζωους μπόγιες έχουν λάστιχα που όπως όλα τα λάστιχα υπόκεινται σε διαδικασίες (δολιο)φθοράς και οι ίδιοι οι μπόγιες έχουν σωματικές ακεραιότητες που είναι συμφέρον τους να προφυλάξουν. Όσο για τις φιλοζωικές και τους κτηνίατρους προπαγανδιστές της ευγονικής, έχουν γραφεία και σπίτια που δεν είναι όλα τους ασφαλισμένα.

Αν  η μοίρα που επιφυλάσσει η εποχή μας στον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου» είναι η εξόντωσή του ως είδος, ποια θα είναι άραγε η μοίρα για τον ίδιο τον άνθρωπο;




(στο : http://earthliberation.blogspot.gr/)



Διαβάστε επίσης: Τα ζώα, η σκλαβιά και το ολοκαύτωμα
(του Charles Patterson)

http://www.enallaktikos.gr/ar5318el_ta-zwa-i-sklavia-kai-to-olokaytwma-toy-charles-patterson.html


Η δημοσιογραφική αυτή προσπάθεια, παρουσίασης, ισότιμα, των δύο αντικρουόμενων απόψεων, σχετικά με το, σοβαρό, θέμα της στείρωσης των ζώων, που έχει να κάνει, αφενός, με την ρεαλιστική πραγματικότητα, κι, αφετέρου, με τα ηθικά διλήμματα, που (πρέπει να) έχει ο κάθε άνθρωπος, με σκοπό την ενημέρωση. Γιατί, μόνο, μέσα από την πλήρη ενημέρωση, έρχεται η κριτική ηθικά πράξη, ειδικά όταν μιλάμε για πράξεις μας πάνω σε νοήμονα και συναισθανόμενα πλάσματα, που αφορούν την επέμβασή μας στο σώμα τους, στο σώμα, δηλαδή, Άλλων.

Τάσος Καραντής